Μακριά από ταράτσες, σύντροφε Στέφανε

Ο Σενέρ Λεβέντ είναι Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδας. Πρέπει να είναι από τους πιο γενναίους άντρες που περπάτησαν κάτω από τον ήλιο. Γράφει για την τουρκική κατοχή, την πολιτική της Αγκυρας και των υποτακτικών της στην κατεχόμενη Λευκωσία, πράγματα που δεν έχουν τολμήσει να ψελλίσουν τα παρακμιακά ψοφίμια της καθ’ ημάς «προοδευτικής» δημοσιογραφίας, αλλά και κάτι ντεμέκ φιλελεύθεροι λιμοκοντόροι, υπάλληλοι μπετατζήδων, αλευρομύτηδων, μονοπύθμενων κ.λπ. Την εφημερίδα του παλιά την έλεγαν «Αβρούπα», δηλαδή Ευρώπη, κι αφού έπειτα από μια φοβερή βομβιστική επίθεση οι μπράβοι του ντενκτασικού καθεστώτος κατέστρεψαν ολοσχερώς τα γραφεία της, συνέχισε απτόητος την έκδοσή της, μετονομάζοντάς την σε «Αφρίκα», σαρκάζοντας τον τριτοκοσμικό αυταρχισμό και την ανελευθερία του ψευδοκράτους, που ιδρύθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1983 και το αναγνωρίζει μόνο ο νταβατζής του, η Τουρκία.

Τι κάναμε τότε; Ο,τι και για την εισβολή. Μαζέψαμε μερικά κωλόχαρτα από διεθνείς οργανισμούς και ο ΟΗΕ για δύο μέρες δεν σερβίρισε πουτίγκα με το τσάι στην τουρκική αντιπροσωπία και τους έκανε μούτρα.

Ο Λεβέντ, λοιπόν, είχε γράψει ένα φοβερό άρθρο, που έχω ξανασχολιάσει και που μόνο γι’ αυτό, για το θάρρος του, είναι αυτοδικαίως αδελφός μας. Εγραψε, λοιπόν, για τον διάλογο σε καφενείο των κατεχομένων, ανάμεσα σε δύο γέροντες πια, βετεράνους ατάκτους της ΤΜΤ, από αυτούς που το 1974 υποδέχθηκαν τις δυνάμεις εισβολείς, τις καθοδηγούσαν, τις συνόδευαν σαν ψωριάρικα πεινασμένα τσακάλια και διέπραξαν μεγάλο μέρος των εγκλημάτων κατά Ελλήνων αιχμαλώτων στρατιωτών, αλλά και αμάχων στις δύο φάσεις του Αττίλα.

Ο ίδιος ο Ραούφ Ντενκτάς, άλλωστε, σε συνέντευξή του στην αείμνηστη Μαρία Ρεζάν, ερωτηθείς για το ζήτημα των 1.619 Αγνοουμένων, κυνικά ομολόγησε πως «εκτελέστηκαν» κυρίως από τους Τουρκοκύπριους ατάκτους. Θα τους δείτε σε πολλές φωτογραφίες και βίντεο των γεγονότων με πολιτική περιβολή, αλλά φέροντες όπλα και φυσιγγιοθήκες δίπλα στους «Μεχμετζίκ», τους Τούρκους στρατιώτες. Ο Λεβέντ, λοιπόν, έγραψε πως οι δύο βετεράνοι παραστρατιωτικοί, έχοντας πιει ρακές, μάλωναν γιατί ο ένας κατηγορούσε τον άλλο πως βίασε την ωραία Ελληνίδα γειτόνισσα και μετά την έσφαξε, στερώντας την ευκαιρία να τη βιάσει και εκείνος. Μεγάλη αδικία, ε; Ετσι κάνουν οι φίλοι;

Αυτές οι δύο ανθρωπόμορφες ύαινες γέρασαν και θα πεθάνουν στα κρεβάτια τους ατιμώρητοι, αν δεν έχουν ήδη πεθάνει, όπως και άλλοι, Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι, που διέπραξαν πλήθος τέτοια φοβερά εγκλήματα. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις οι δράστες έδειξαν αλληλεγγύη και συντροφικά αισθήματα μεταξύ τους, βίασαν ομαδικά κορίτσια, που δεν είχαν καν μπει στην ήβη ή έφηβες, μπροστά στους γονείς τους, παντρεμένες μπροστά στους άντρες τους, που μετά τους δολοφόνησαν, ακόμη και γερόντισσες, περιμένοντας ο καθένας τη σειρά του. Τεράστιο και σπαρακτικό ζήτημα μετά την εισβολή οι εγκυμοσύνες των βιασθέντων, οι εκτρώσεις, ο κοινωνικός στιγματισμός.

Οι ομαδικοί αυτοί βιασμοί, συχνά συγχωριανών τους, ήταν μια μέθοδος όχι μόνο εκδίκησης και ψυχολογικού πολέμου, αλλά και άσκηση «δικαιώματος», που πίστευαν πως έχουν πάνω στις άπιστες-λάφυρα. Και το φανερό «μυστικό» είναι πως ουκ ολίγοι είναι οι Τουρκοκύπριοι που συμμετείχαν σε αυτά τα ομαδικά εγκλήματα, αυτοί που έσπευσαν να ενωθούν με τους ατάκτους και τον Στρατό εισβολής για να λεηλατήσουν, αρπάξουν, βιάσουν. Αρκετοί φάνηκε πως το περίμεναν με ανυπομονησία.

Γιατί αυτό γράφει το «manual» της έμπλεης μίσους ολοκληρωτικής ιδεολογίας που παριστάνει τη θρησκεία. Το ίδιο έγινε πολλές φορές στη μακραίωνη σύγκρουσή μας με τον προαιώνιο εχθρό, όπως, π.χ., στη Μικρασιατική Καταστροφή. Το ίδιο, δυστυχώς, συνέβη στις 7/10, στην εισβολή των ισλαμοναζί τρομοκρατών της Χαμάς στη Γάζα και το ίδιο εξακολουθεί να συμβαίνει, π.χ., με τα επτά νεαρά κορίτσια από το Ισραήλ που απήχθησαν και αυτές και ίσως είναι από τις λίγες ομήρους που παραμένουν ζωντανές, έχοντας υποστεί για όλους αυτούς τους μήνες τα πάνδεινα.

Υπάρχουν φοβερά βίντεο, που βγήκαν αυτές τις ημέρες στη δημοσιότητα, και όμως υπάρχουν ανάμεσά μας ανθρώπινα σκουπίδια που αμφισβητούν τα φοβερά εγκλήματα της Χαμάς, τα οποία γίνονται με την ίδια «δικαιολογητική» βάση, ήτοι το δικαίωμα των πιστών πάνω στη ζωή των απίστων και για τους φιλότουρκους τζιχαντιστές της Χαμάς τα κορίτσια αυτά είναι άπιστες, απλά λάφυρα, αντικείμενα για κατά βούληση χρήση από τους μουσουλμάνους που τις άρπαξαν.

Το Ισραήλ κάνει αυτό που δεν μπορέσαμε ποτέ να κάνουμε εμείς, παραμένοντας ντροπιαστικά αδρανείς: τιμωρεί ανελέητα τους δράστες αυτών των εγκλημάτων σε βάρος των τέκνων του. Δεν τους αφήνει να γεράσουν και να καυχώνται ατιμώρητοι για τους βιασμούς και τους φόνους στα καφενεία, πίνοντας ναργιλέ και ρακές. Αυτό είναι σωστό, δίκαιο, προσφορά στην ανθρωπότητα και για μας θα πρέπει να είναι παράδειγμα πως τα σοβαρά και ρωμαλέα Εθνη αμύνονται, υπερασπιζόμενα τους πολίτες τους από τη βαρβαρότητα.

Διαβάζω, δε, μια ντροπιαστική είδηση, πως ο εφοπλιστικός κλόουν της καθ’ ημάς αριστερίλας θα πάει στη Ραμάλα, που την ελέγχει η Χαμάς, να δείξει την αλληλεγγύη του. Είναι κάπως σαν να επισκεπτόταν κάποιος τη Γερμανία το 1933-1945 για να συναντήσει τα SS. Να προσέξει μόνο να μην απομακρυνθεί από τη φρουρά του και κυρίως μακριά από ταράτσες. Εχουν κάτι πολιτισμικά ιδιαίτερες απόψεις και περίεργα γούστα οι ισλαμοναζί σύντροφοι…

*Δικηγόρος, πρόεδρος της Νέας Δεξιάς