Με αναφορά τις προσεχείς ευρωεκλογές, στα δύο προηγούμενα άρθρα επιχειρήθηκε να αναλυθούν η κατανόηση της οικονομικής πολιτικής και η αποδόμηση των μέχρι πρότινος ιδεολογικών δομών του νεοελληνικού κράτους, μέσω της εισαγωγής του πολιτικού όρου «μητσοτακισμός», ως εκείνης της πολιτικής θεωρίας και πράξης που αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στα οικονομικά οφέλη της ολιγάριθμης πολιτικής ολιγαρχίας, μέσω της βαριάς φορολογίας και της διαχείρισης των ευρωπαϊκών χρημάτων.
Στο σημερινό άρθρο θα επιχειρηθεί η τοποθέτηση του μητσοτακισμού μέσα στη σημερινή ταξική ιεράρχηση της παγκοσμιοποίησης. Η χρονική περίοδος από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι τη δεκαετία του 1970 χαρακτηρίστηκε από τον μαζικό μετασχηματισμό των αγροτικών δουλοπαροικιών σε αστικές κοινωνίες με τη βοήθεια της πολιτικής Αρχής του έθνους-κράτους. Το αποτέλεσμα ήταν η μετατροπή των φεουδαρχικών δομών σε αποκεντρωμένα φιλελεύθερα σχήματα.
Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική αποκέντρωση που ανδρώθηκε μέσω της πολιτικής Αρχής του έθνους-κράτους σήμερα υποδομείται με την παγκοσμιοποίηση, επειδή η τελευταία επιδιώκει να επαναφέρει εκ νέου τις φεουδαρχικές δομές (νεοκομμουνισμός, μεγάλη επανεκκίνηση, υπερεξουσίες παγκόσμιων οργανισμών, ισλαμοποίηση). Η «εταιρική φεουδαρχία» στην παγκοσμιοποίηση έχει αντικαταστήσει τη μεσαιωνική φεουδαρχία. Ο φεουδάρχης-μονάρχης μετασχηματίστηκε σε κεντρικό τραπεζίτη, η αριστοκρατία στους μεγάλους τραπεζίτες (J. P. Morgan, κ.λπ.), ο κλήρος και η Εκκλησία στην εταιρική ελίτ (500+ πλουσιότεροι στον πλανήτη), οι υπουργοί της μοναρχίας σε πρωθυπουργούς (Μητσοτάκης, Τσίπρας), η μεσαιωνική γραφειοκρατία σε κυβερνήσεις, οι έμποροι σε υψηλόβαθμους γραφειοκράτες (επίτροποι, δικαστές), οι ενοικιαστές των φόρων σε κατηρτισμένους επαγγελματίες (γιατροί, δικηγόροι, ακαδημαϊκοί) και, τέλος, οι εναπομείναντες (δουλοπάροικοι) σε όλους τους άλλους (πλέμπα, επιδοματίες).
Οπως στη φεουδαρχία, που άπαντες εργάζονταν για να συσσωρεύουν τον πλούτο στον μονάρχη, έτσι και στη νεοφεουδαρχία άπαντες συσσωρεύουν τον παγκόσμιο πλούτο στους κεντρικούς τραπεζίτες με κάποιο οικονομικό όφελος που είναι ανάλογο της θέσης τους στην κοινωνική ιεραρχία. Ο μητσοτακισμός βρίσκεται στη μέση της κοινωνικής ιεράρχησης. Η αποστολή του είναι να λεηλατήσει τον πλούτο των τάξεων που βρίσκονται κάτω από αυτόν και να τον μεταφέρει στους ευρισκόμενους κοινωνικά και ιεραρχικά υψηλότερα, δηλαδή στην εταιρική ελίτ και στους κεντρικούς και μεγάλους τραπεζίτες. Απαξ η πλέμπα και οι επιδοματίες, στην ψήφο των οποίων στηρίζεται ο μητσοτακισμός, κατανοήσουν την κοινωνική και οικονομική ιεραρχία, καθώς και τη δική τους θέση σε αυτή τη δομή, τότε η διαδικασία αποδόμησης του μητσοτακισμού έχει αρχίσει.
Ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Κασσελάκης και ο μελλοντικός «Μπαουλάκης» αποτελούν τις έξι πλευρές του κύβου του Rubik, που τις διαφοροποιεί μόνο η σχετική θέση των χρωμάτων στις επιφάνειες. Αυτός είναι και ο λόγος που τα κόμματα εξουσίας έχουν ταυτόσημη οικονομική, κρατική και κοινωνική πολιτική (οικονομική ληστεία της μεσαίας τάξης και του εγχώριου πληθυσμού, αποβιομηχανοποίηση, αφαίρεση ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, ενθάρρυνση μουσουλμανικού εποικισμού, αντικατάσταση συμβόλων, κ.λπ.).
Επειδή στην κοινωνική ιεραρχία, όπως παρουσιάζεται ανωτέρω, η ευρωπαϊκή πρωθυπουργική τάξη πλουτίζει από τη διαχείριση των ευρωπαϊκών χρημάτων, δηλαδή από τους φόρους των βαριά φορολογούμενων Ευρωπαίων πολιτών, σε όλες τις τοποθετήσεις της συνεχώς προτάσσει την «ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμών», τον μύθο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και το πλέον ανησυχητικό, την επιτάχυνση της ενσωμάτωσης των οδηγιών των Βρυξελλών στην εθνική νομοθεσία, που αποσκοπεί στην απόλυτη σοβιετοποίηση της Ευρώπης (νεοκομμουνισμός), προς όφελος όλων των δομών εξουσίας υπεράνω της ευρωπαϊκής πρωθυπουργικής τάξης.
Παρά το γεγονός ότι η αφύπνιση της πλέμπας είναι αδύνατη (Bertrand Russell, The Impact of Science on Society, 1953), η κατανόηση των νεοφεουδαρχικών δομών και η λειτουργία των κομμάτων εξουσίας στην κοινωνική ιεραρχία, καθώς και η διαπίστωση ότι άπαντα διακατέχονται από την ιδεολογία του μητσοτακισμού, ίσως ωθήσουν τους πλέον νοήμονες των πολιτών να ακυρώσουν τον μητσοτακισμό, συμμετέχοντες στην εκλογική διαδικασία μέσω της απόρριψης των κομμάτων εξουσίας. Η ήττα του μητσοτακισμού είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη ατομικής και συλλογικής βιολογικής επιβίωσης.
