Γνωρίζουμε ότι ζούμε στη χώρα όπου καθένας… πρωθυπουργός μπορεί να λέει πως το κιλό η φέτα πωλείται 6,28 ευρώ και να μη σηκώνονται όλα τα τυριά μαζί να φεύγουν απ’ τα βαρέλια!
Γιατί οι άνθρωποι, εάν είχαν πραγματικά σκοπό να διαμαρτυρηθούν, ΔΕΝ θα του έδιναν 41%. Αλλά, ακόμη κι αν του έδιναν, θα φρόντιζαν στις επικείμενες ευρωεκλογές να πριονίσουν το ποσοστό του σε βαθμό που θα τον ταρακουνούσε ουσιαστικά, θα τον προβλημάτιζε, θα τον υποχρέωνε να σταματήσει να ζει στο «συννεφάκι» και θα προσγειωνόταν (ακόμη και απότομα) στη Γη. Οχι να συζητούσαμε σήμερα πόσο θα πάρει το 2ο κόμμα, αφού το πρώτο θα έχει σίγουρα πάνω από 30%!
Ζούμε, όμως, στην Ελλάδα. Στη χώρα τού «ό,τι θέλω δηλώνω» και «ό,τι γουστάρω λέω», αφού «σπάνια με ελέγχει κάποιος». Πόσο μάλλον όταν ο υποτίθεται «ελεγχόμενος» έχει γίνει «ελεγκτής» και «εξουσιαστής» μαζί. Στη χώρα, λοιπόν, όπου και η φέτα… γελάει με τα 6,28 ευρώ, υπάρχουν καθημερινά πολύ σοβαρά ζητήματα που έρχονται σαν κύματα στο κεφάλι και μας βουτάνε σε νέα θλίψη και οργή.
Στο μέγα θέμα του ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ δεν έχουν σταματήσει οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Τα μπαζώματα στον χώρο για να αποκρύψουν στοιχεία, η κοπτοραπτική στις συνομιλίες, οι πολιτικές «αθωώσεις» των υπευθύνων και όλα όσα έχουν συμβεί από τη μαύρη 23η Φεβρουαρίου 2023 έως σήμερα συνθέτουν ένα πρωτοφανές παζλ συγκάλυψης που εξοργίζει κάθε Ελληνα πολίτη ο οποίος σέβεται τον εαυτό του και τη μνήμη των 57 χαμένων ψυχών.
Περίπου 1,5 εκατ. άνθρωποι υπέγραψαν για την άρση της βουλευτικής ασυλίας, όμως τα… αυτιά των κυβερνώντων δεν ίδρωσαν. Συνέχισαν απτόητοι, πατώντας πάνω στο 41%, να «παίζουν» με τις πιο ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας.
Και εκεί που σκέφτεσαι «δεν υπάρχει άλλος κατήφορος», έρχεται ακόμα μία αποκάλυψη που σε ταρακουνάει και σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις στη χώρα όπου λίγο λίγο μπαζώνεται και η ελευθερία. Η Μαρία Καρυστιανού προχώρησε σε ακόμα μία δημόσια τοποθέτηση, η οποία, σε οποιαδήποτε κανονική-δημοκρατική κοινωνία του πλανήτη, θα είχε προκαλέσει ΣΕΙΣΜΟ στα MME, στη Βουλή, στην πολιτική ηγεσία. «Με πήρε τηλέφωνο ένας συνταξιούχος εισαγγελέας. Αφού μου είπε “συνεχίστε, είμαστε μαζί σας” και μου έδωσε κάποιες πληροφορίες, ξέρετε πώς έκλεισε το τηλέφωνο; “Θα σας βοηθήσω όπως θέλετε, αλλά μην αναφέρετε το όνομά μου, γιατί τους φοβάμαι…”».
Προσέξτε: δεν μιλάμε για εν ενεργεία δικαστικό, ο οποίος φοβάται… δυσμενή μετάθεση ή ότι θα προσπαθήσουν να βλάψουν με οποιονδήποτε τρόπο την καριέρα και την εξέλιξή του, αλλά για συνταξιούχο εισαγγελέα, ο οποίος έχει κλείσει τον κύκλο του, έχει υπηρετήσει στο δικαστικό σώμα και τώρα παρακολουθεί τα πάντα «από μακριά» με τη γνώση και την εμπειρία του. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ζώντας -υποτίθεται- σε δυτική δημοκρατία, δεν έκρυψε μιλώντας στην κυρία Καρυστιανού ότι «τους φοβάται». Και της ζήτησε να μείνει κρυφό το όνομά του.
Η πρώτη σκέψη που σου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι «φαντάσου, αφού τους φοβάται ένας συνταξιούχος εισαγγελέας, πώς αισθάνονται οι εν ενεργεία».
Το δεύτερο είναι, όμως, ακόμα χειρότερο: για να υπάρχει στον «αέρα» ένα «πέπλο τρόμου», προφανώς κάποιοι το δημιούργησαν. Και, με τη συνεργασία κάποιων άλλων, πέτυχαν τον σκοπό τους: να κάνουν την Ελλάδα μια χώρα με επίπλαστη ελευθερία. Μια χώρα του μπαζώματος, της κοπτοραπτικής, της συγκάλυψης, της «αθώωσης» ενόχων για το μεγαλύτερο έγκλημα της Μεταπολίτευσης, μια χώρα του ΤΡΟΜΟΥ!
Να τη… χαίρεστε αυτή την Ελλάδα. Και μη λησμονήσετε να την «πριμοδοτήσετε» τώρα που θα ξαναβρεθείτε μπροστά στις κάλπες!
