Η ουσία της οργάνωσης του πρώτου κράτους στην Ιστορία του ανθρώπου είναι η εκχώρηση της βίας στα όργανα της Πολιτείας και ο περιορισμός της ατομικής βίας στα στενά όρια της νόμιμης άμυνας, όπου κι εκεί η υπέρβαση των ορίων της τιμωρείται.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Με την πρόοδο της πολιτικής, θεσμικής οργάνωσης του κράτους και τη δημοκρατική νομιμοποίηση των εξουσιών του μέσα στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, που έχει προβλήματα, όπως παν τι ανθρώπινο, αλλά είναι το σύστημα με τις περισσότερες εγγυήσεις για την κοινωνική ειρήνη, την οικονομική πρόοδο και τα δικαιώματα των πολιτών, η βασική αρχή του πυρήνα του κράτους συνοψίζεται στο ότι το μονοπώλιο της βίας στη δημοκρατική Πολιτεία ανήκει στα όργανα του κράτους, όταν εφαρμόζουν το Σύνταγμα και τους νόμους.
Αυτή η εκχώρηση του μονοπωλίου της βίας, ο ορισμός και ο έλεγχος των συνόρων σε κάνουν χώρα αντί για χώρο, κράτος αντί για μπάτε, σκύλοι, αλέστε. Και, φυσικά, με τη θεσμική και κοινωνική εξέλιξη ήρθε η κατάργηση της κατά βούλησιν αυτοδικίας και η απονομή της δικαιοσύνης από ανεξάρτητα όργανα. κορωνίδα δε όλων, τα ορκωτά δικαστήρια, τα οποία αντιπροσωπεύουν το ίδιο το Έθνος, τον λαό, ιδιοκτήτη του τόπου και δημιουργό της Ιστορίας του.
Και επειδή και η Δικαιοσύνη είναι ανθρώπινο δημιούργημα, παρά τους νόμους, το Σύνταγμα, τους εξειδικευμένους δικαστές, τους ενόρκους, τους δικηγόρους και τους πραγματογνώμονες, κάνει λάθη. Κι ο καλύτερος δικαστής ή εισαγγελέας δεν είναι κομμένος από κάποιο σπάνιο μέταλλο, προορισμένο αποκλειστικά για τους επί της έδρας λειτουργούς της Θέμιδας, και θα κάνει στην καριέρα του λάθη. Κι ο πιο προσεκτικός, απροκατάληπτος και λεπτολόγος ένορκος θα σφάλλει κάποτε κι αυτός. Γι’ αυτό έχουμε δύο βαθμούς δικαιοδοσίας και αναιρετικό έλεγχο, και πλέον και ευρωπαϊκά δικαστήρια, για να διορθώνονται, ίσως, κάποια λάθη.
Αυτή είναι η συμφωνία των πολιτών, θεσμικά κατοχυρωμένη από τον Καταστατικό Χάρτη, εξέλιξη των Συνταγμάτων των δωρητών της ελευθερίας μας, που τα έγραψαν και τα ψήφισαν με τις πάλες και τα γιαταγάνια τους να έχουν ακόμη φρέσκο το αίμα του προαιώνιου εχθρού του Έθνους και της ανθρωπότητας, και από τους νόμους που ψηφίζουν οι εκπρόσωποί μας. Τα Σώματα Ασφαλείας, και μόνον αυτά, ασκούν το μονοπώλιο της βίας κατά των παρανόμων και οι Ένοπλες Δυνάμεις κατά των τυχόν εξωτερικών εχθρών, και η Δικαιοσύνη απονέμεται από τα δικαστήρια, οι αποφάσεις των οποίων οφείλουν να είναι σεβαστές από όλους, ακόμη και από αυτούς που διαφωνούν. Αλλιώς, είμαστε μη κράτος.
Κανένας δεν νομιμοποιείται να αυτοδιορίζεται αστυνόμος, δικαστής και εκτελεστής «ποινών», τις οποίες αποφάσισε μόνος του ή με την ιδεολογική παρέα του. Κανένας δεν δικαιούται να ονομάζει αυθαίρετα το «καλό» και το «κακό» και να επιχειρεί με άσκηση βίας να επιβάλλει τις ιδέες του, να εκβιάζει το κράτος ή να το καταλύει, να επιβάλλει τιμωρία, να χτυπά, να σκοτώνει όποιον του κατεβάσει η γκλάβα του και να βανδαλίζει δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι βαθιά ολοκληρωτικός, παράνομος και εχθρός του λαού και του κράτους, το οποίο είναι το κοινό σπίτι μας και το σπίτι των παιδιών μας, που φυλάει στη γη του τους προγόνους μας, τις θυσίες, το αίμα και τον ιδρώτα τους.
Οι επιθέσεις, επομένως, σε εισαγγελείς, δικαστές, αστυνομικούς, όργανα της Πολιτείας, που διασφαλίζουν την ευημερία και την ασφάλεια όλων μας, είναι μια κατάπτυστη ολοκληρωτική μέθοδος -κόκκινου ή μαύρου φασισμού είναι αδιάφορο-, που υπονομεύει τον πυρήνα της Δημοκρατίας και την ίδια την ύπαρξή μας ως συλλογικού υποκειμένου.
Έχω σκληρές, αδιάλλακτες απόψεις, τις οποίες πάντα υπερασπίζομαι όσο πιο μαχητικά μπορώ. Θα έλεγα πως όσο μεγαλώνω οι πεποιθήσεις μου εδραιώνονται ισχυρότερα, γιατί η μελέτη και η εμπειρία τις τεκμηριώνει. Δεν φοβάμαι τις συγκρούσεις, όμως όσο κι αν η οργή μου για τη μισελληνική δράση των Αποστόλων του Μαρασμού μεγαλώνει, ουδέποτε διανοήθηκα να σηκώσω το χέρι μου σε οποιονδήποτε πολιτικό αντίπαλο γιατί διαφωνώ μαζί του, ακόμη κι αν τον θεωρώ ανθελληνικό βδέλυγμα, για να επιβάλω με τη βία την άποψή μου.
Αντιθέτως, βλέπω καθημερινά αυτοπροσδιορισθέντες ως «προοδευτικούς» μερικές φορές ανθρώπους, για τους οποίους τρέφω κάποια εκτίμηση γιατί έχουν αξιόλογα στοιχεία στην προσωπικότητα και την πορεία τους, να δικαιολογούν και στην ουσία να αβαντάρουν την καφρίλα του πεζοδρομίου, των αναρχομπάχαλων, που ξεκάθαρα πια είναι παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ. Θα φύγω δε από αυτόν τον μάταιο κόσμο με την απορία πού κολλάνε επιχειρήματα του τύπου «Εκκενώνεται μια κατάληψη, εξ ορισμού παράνομη, που κλέβει και ρεύμα, ενώ ο πατέρας μου 90 ετών το πληρώνει; Σπάμε μαγαζιά και ΑΤΜ στη Μητροπόλεως και την Ερμού».
Εδώ χρειάζεται ψυχίατρος και όχι πολιτικός αναλυτής. Η δε ανομία κάποιων από πάνω, πολιτικών, οικονομικών παραγόντων, δεν συμψηφίζεται με την ανομία κάποιων από κάτω. Δηλαδή, λάδωνε ο Χριστοφοράκος, λαδώνονταν ο Γιάννος και ο Άκης, καίω αυτοκίνητα άσχετων πολιτών και πετάω μολότοφ σε αστυνομικούς. Πήγαινε καλύτερα στην Κλινική Σινούρη να βρεις γιατρειά.
Θα επαναλάβω κάτι που μαζί με τη διατύπωση για το μονοπώλιο του κράτους στη βία είχε κάνει επώνυμους αριστερούς και τρολ να αφρίσουν μαζί μου, για την ακρίβεια θα τους το τρίψω στα μούτρα: Δεν υπάρχουν κακά ακροδεξιά μαχαίρια και «καλά» αριστερά κουμπούρια, ρόπαλα και μολότοφ. Ο Ρουπακιάς που μαχαίρωσε τον Φύσσα και αυτοί που σκότωσαν τον Φουντούλη και τον Καπελώνη δεν έχουν καμία διαφορά. Οι δε γονείς και των τριών στερήθηκαν τα παιδιά τους και μαζί με την Πατρίδα στερήθηκαν τα εγγόνια που δεν απέκτησαν και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνονταν, μπορεί καλύτεροι από όλους εμάς.
Η κυρία εισαγγελέας στη δίκη της Χ.Α. έκανε μια πρόταση, αφού μελέτησε μια δικογραφία την οποία εμείς δεν γνωρίζουμε και έχοντας συμμετάσχει επί τόσο καιρό σε μια ακροαματική διαδικασία στην οποία εμείς δεν συμμετέχουμε. Βρέθηκε ένας αλητήριος που έγραψε, δημοσιεύοντας τη φωτογραφία της, το φρικώδες: «Ξέρουμε πού μένει αυτή;» Γιατί αυτός ο τύπος κυκλοφορεί ελεύθερος; Η πρόταση είναι… πρόταση και το δικαστήριο μπορεί να τη δεχτεί και να απαλλάξει, αλλά μπορεί να μην τη δεχτεί και να καταδικάσει. Πάντως, αυτό το δικαστήριο όρισε η Δημοκρατία να δικάσει και όχι σχολιαστές των κοινωνικών δικτύων και αριστερούς πολιτευτάδες.
Επίσης, θα ήταν καλό ο Αλιβιζάτος να πάει στο σπίτι του, να συγγράψει τα απομνημονεύματά του με τίτλο «Πέρασα από την Πατρίδα και δεν ακούμπησα». Γνωστός Απόστολος του Μαρασμού, υιοθέτησε άκριτα καταγγελίες κατά της Αστυνομίας, ενώ όφειλε να δείξει σοβαρότητα και αμεροληψία. Δεν κάνει ο άνθρωπος. Θα ελέγξει αστυνομικούς για κατάχρηση βίας αυτός που δεν μπορεί να ελέγξει το στόμα του; Στο καλό και να μας γράφει.
