Πώς αλλιώς να πούμε την προδοσία;

Σπανίως χρησιμοποιώ, αν όχι ποτέ, κοσμητικά επίθετα και ιστορικώς φορτισμένα ουσιαστικά για να περιγράψω πολιτικές πολιτικών που διακρίνονται για την αμφισημία τους. Τα επίθετα προσωποποιούν τις αντιπαραθέσεις, προκαλούν παρεξηγήσεις, δημιουργούν αχρείαστη ένταση. Τα φορτισμένα ουσιαστικά, ειδικώς αυτά με κατευθείαν προέλευση από την Ιστορία μας, εξάπτουν τα πάθη. Και όσοι έχουμε δημόσιο λόγο έχουμε βαριά ευθύνη να μην ενθαρρύνουμε τις εκτροπές. Ωστόσο, με όσα συμβαίνουν τελευταία στην πατρίδα μας, σας εξομολογούμαι ότι δυσκολεύομαι πλέον πάρα πολύ για να βρω άλλες λέξεις να περιγράψω αυτό που συμβαίνει εσχάτως στην εξωτερική μας πολιτική.

Η πολιτική μας τάξη πρωταγωνιστεί καθημερινά σε μικρές και μεγάλες προδοσίες. Αυτή είναι δυστυχώς η λέξη που μπορεί να περιγράψει τις πομπές της. Προδοσίες. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις πλέον. Συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα στην εξωτερική μας πολιτική, που αν δεν τα στιγματίζουμε με τις σωστές λέξεις, θα κατηγορηθούμε κάποτε κι εμείς ότι ήμασταν επιλήσμονες του καθήκοντός μας. Η αλήθεια είναι πικρή. Τινές πολιτικοί μας ταγoί ακολουθούν αντεθνικές πολιτικές στο φως της ημέρας.

Εχω τρία παραδείγματα. Το πρώτο: Η Ελλάς εξελέγη πανηγυρικά την Πέμπτη το βράδυ με 182 ψήφους μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας δεύτερη φορά στην Ιστορία της. Πρόκειται για μια προσπάθεια που άρχισε με συστηματικότητα επί υπουργίας Νικολάου Δένδια στο υπουργείο Εξωτερικών. Η πρώτη εκλογή καταγράφηκε επί Υπουργίας του Πέτρου Μολυβιάτη το 2005.

Τι θα περίμενε κανείς αμέσως μετά την πανηγυρική εκλογή μας; Να ακούσουμε από την ηγεσία μας, πολιτική και διπλωματική, να διακηρύσσει ότι θα εντάξει στις προτεραιότητες της θητείας της θέματα διεθνούς, αλλά και θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Δυστυχώς, οι πρώτες δημόσιες δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών ήταν φρικτά απογοητευτικές. Ο κύριος Γεραπετρίτης ξέχασε να περιλάβει στις προτεραιότητες της ελληνικής παρουσίας στο ανώτατο όργανο του ΟΗΕ το Κυπριακό (!!!) και περιορίστηκε σε μία γενικόλογη αναφορά μετά τη συνάντησή του με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Γκουτέρες. Για τον Ελληνα υπουργό προτεραιότητες στο συμβούλιο θα είναι «η προστασία γυναικών και παιδιών», «η προστασία του θαλάσσιου εμπορίου», «η κλιματική αλλαγή» και «η ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών». Ενώ ο πρωθυπουργός, ερωτηθείς σχετικά με το αν η εκλογή της Ελλάδος στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα βοηθήσει το Κυπριακό, απάντησε εντελώς παγερά:

«Ενδεχομένως ναι». Ναι, σωστά διαβάσατε, αυτή ήταν η δήλωση του Ελληνος πρωθυπουργού για την Κύπρο μας: «Ενδεχομένως ναι». Στην πραγματικότητα, η ελληνική πολιτική ηγεσία αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως βαρίδι και δεν σκέφτεται ότι, αν ποτέ, ο μη γένοιτο, πέσει η Κύπρος, θα πέσει και η Ελλάς! Πείτε μου, σας παρακαλώ, τώρα, πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του «Αττίλα» στο νησί, ποια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την πολιτική; Παράδειγμα δεύτερο: Τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο. Ακριβέστερα, στα Δωδεκάνησα. Δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα σε κυριακάτικη εφημερίδα φωτογραφία στην οποία εικονίζονταν βοσκοί να απομακρύνουν από έξι νησίδες των Δωδεκανήσων τα αιγοπρόβατά τους.

Η αποχώρηση βοσκών και κατοίκων από τα νησιά αυτά ισοδυναμεί, σύμφωνα με την νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου, με την απώλεια του κυριαρχικού δικαιώματος να έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Καθώς προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ύπαρξη οικονομικής ζωής. Και η βόσκηση και τα φωτοβολταϊκά που είχαν εγκατασταθεί πάνω στα νησιά σημαίνουν οικονομική ζωή. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Ερχεται το κράτος και, αντί να επιβραβεύσει τους ήρωες βοσκούς που κατοίκησαν τη βραχονησίδα, τους διώχνει μαζί με τα αιγοπρόβατά τους χάριν της οικολογίας; Και υποχρεώνει τον τοπικό Δήμο Αστυπάλαιας να δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να επαναμισθώσει ποτέ τα βοσκοτόπια των βραχονησίδων σε βοσκούς!

Αν προ διμήνου δεν είχε περιέλθει σε γνώση μου η πληροφορία ότι το κράτος ακύρωσε άδειες που είχε δώσει σε ιδιώτη να εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά σε 15 νησίδες πέριξ της Τήλου, ίσως και να μην καταλάβαινα από την αρχή τι σημαίνει η ακύρωση κάθε οικονομικής δραστηριότητας σε βραχονησίδες της περιοχής. Ηξερα όμως. Πείτε μου τώρα πάλι: Η απεμπόληση κυριαρχικού δικαιώματος και εθνικού πλούτου με δική μας απόφαση έπειτα από απαίτηση των Τούρκων πώς ονομάζεται; Βρείτε μου έναν επιεική όρο και θα τον αποδεχθώ. Αν υπάρχει!

Παράδειγμα τρίτο, η Θράκη. Χάλασε τον κόσμο για τη Θράκη και τη Συνθήκη της Λωζάννης στις περυσινές εθνικές εκλογές η Ν.Δ. Σωστά. Αριστα. Φέτος; Φέτος ο Τούρκος πρόξενος έχει πάρει από το χέρι την ηγεσία του μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ και κάνει καμπάνια μαζί του αναμειγνυόμενος ωμότατα στα εσωτερικά μας πράγματα. Φέτος καταπατώνται από την ηγεσία του μειονοτικού κόμματος δύο Συνθήκες μαζί. Η Συνθήκη της Λωζάννης και η Συμφωνία των Πρεσπών. Καθώς το κόμμα διακηρύσσει προκλητικά ότι αποτελείται από «Τούρκους» και από «Μακεδόνες». Αλλά η Αθήνα, η κυβέρνηση, δεν λέει τίποτε. Αφήνει το τουρκικό κράτος να αλωνίζει στη Θράκη λες και αποτελεί τσιφλίκι του. Πείτε μου πάλι, σας παρακαλώ.

Ποια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την εγκληματική απάθεια ενώπιον της άσκησης κυριαρχίας ξένου κράτους επί ελληνικού εδάφους με κυβερνητική ανοχή αν όχι συναίνεση; Δεν θα επεκταθώ άλλο. Υπάρχουν στιγμές που η ελπίδα φουντώνει και πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι μπορούμε να αποτρέψουμε τα τετελεσμένα που θα αλλάξουν στο μέλλον την Ελλάδα επί τα χείρω. Υπάρχουν όμως και στιγμές που η μοναξιά, οι σιωπές και η γενική αφασία σκορπούν μεγάλη απογοήτευση. Σε αυτή τη δύσκολη στροφή είμαστε τώρα. Το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας κι εμείς… αφήστε τα. Θα «παραδώσουμε» στην επόμενη γενιά μια Ελλάδα μικρότερη, αλλά θα το μάθουμε απλώς μια μέρα ξαφνικ