Ας δεχθούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει «ταβανιάσει» ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και δεν θα μπορέσει ποτέ να το «πάει» πάνω από 13%. Οτι είναι αδύνατο με εκείνον στην ηγεσία να καταφέρει το πάλαι ποτέ κυρίαρχο Κίνημα να φτάσει ακόμη και στη δεύτερη θέση, να γίνει δηλαδή αξιωματική αντιπολίτευση.
Αυτό σημαίνει πως, αν αύριο το πρωί αλλάξει πρόεδρο το ΠΑΣΟΚ, αίφνης θα… εκτοξευθεί; Θα περάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα γίνει πραγματικά «ενοχλητικό» για την κυβέρνηση σε επίπεδο εξουσίας; Θα ξεκολλήσει από το πολύχρονο τέλμα;
Είναι θέμα (μόνο) προσώπου το τέλμα του ΠΑΣΟΚ; Θυμηθείτε ότι αλλαγές έχουν γίνει τα τελευταία 13 χρόνια, από την εποχή τού «λεφτά υπάρχουν», όμως το Κίνημα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από την κινούμενη άμμο πληρώνοντας περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα τα Μνημόνια. Και κυρίως όσα συνέβησαν (λέγε με Σημίτη) και έφεραν τη χώρα στη λαίλαπα των Μνημονίων.
Προφανώς δεν είναι παράλογο οι άνθρωποι μιας ιστορικής παράταξης να «θέτουν ζήτημα ηγεσίας» έπειτα από μία εκλογική διαδικασία η οποία δεν δικαίωσε σε καμία περίπτωση τον πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη. Ο τελευταίος δεν εκπλήσσει κανέναν προσπαθώντας να μειώσει τον βαθμό της αποτυχίας και να παραμείνει στην καρέκλα του. Προβλέψιμα, ελληνικά.
Εκείνο που μάλλον αρνούνται να «δουν» οι περισσότεροι είναι πως το βασικό πρόβλημα δεν είναι τα «πρόσωπα» αλλά το γενικό «ταβάνιασμα» της παράταξης. Εάν καταλάβουν ότι πλέον στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου το ΠΑΣΟΚ είναι «μέχρι εκεί», τότε ίσως αντιληφθούν πως έχουν την ιστορική υποχρέωση, αντί για αρχηγό, να ψάξουν για «συμπόρευση».
Αντί να στήσουν κάλπες επιβεβαίωσης ή αλλαγής, οφείλουν να αφουγκραστούν το «αίτημα της κοινωνίας» προς το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για να δημιουργήσουν μια παράταξη η οποία θα μπορέσει να «χτυπήσει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να αμφισβητήσει ουσιαστικά την ηγεμονία του.
Οι ευρωεκλογές έστειλαν σοβαρά μηνύματα των πολιτών προς όλους. Του πρωθυπουργού το κεφάλι… βούιξε με το -13%. Εσπευσε να κάνει ανασχηματισμό, όμως όλοι γνωρίζουμε πως «όταν αλλάζει ο Μανωλιός, απλώς βάζει τα ρούχα του αλλιώς».
Ο Κασσελάκης δεν κατάφερε να απογειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να είναι δικαίως πικραμένος με τους «αποστάτες» της Νέας Αριστεράς, όμως είναι λάθος να κλείνει την πόρτα ενδεχόμενης επιστροφής. Δεν υπάρχουν πολυτέλειες και, το κυριότερο, σημασία έχει ο στόχος, όχι οι εγωισμοί.
Οσο για το 3ο ΠΑΣΟΚ; Εχει ιστορική υποχρέωση, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, να πιάσει τον σφυγμό του κόσμου. Ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας και ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μπορούν να παίξουν ρόλο ουσιαστικών «γεφυροποιών», ώστε να φέρουν κοντά τα δύο κόμματα και να δημιουργήσουν μία «δημοκρατική παράταξη» η οποία θα έχει στόχο να «φωνάξει» στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι υπάρχει πλέον πραγματική αντιπολίτευση με κυβερνητικές προοπτικές.
Διαφορετικά; Αν μείνουν κολλημένοι στο «κονάκι» τους; Θα τρώνε τη σκόνη της Ν.Δ. και θα ακούν τον πρωθυπουργό να κάνει πλάκα σε όλους για… φέτες 6,28 ευρώ το κιλό. Διαλέγουν και παίρνουν. Θα τσακώνονται για τζάμπα αρχηγιλίκια ή θα αποδεχθούν την πραγματικότητα και θα σταθούν στο ύψος που επιβάλλει η Ιστορία;
