Θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας μερικές σκέψεις από αυτές που ανέπτυξα κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών την περασμένη Δευτέρα, παρουσία των δύο πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Οχι μόνο γιατί πιστεύω ότι αργά αλλά σταθερά μεταβαίνουμε από τον συμβιβασμό με τον κυνισμό σε μία ωραία επανάσταση αξιών, αλλά γιατί αισθάνομαι ότι αυτή θα είναι στο μέλλον η νέα διαιρετική πολιτική τομή των πολιτικών συσχετισμών. Διερωτήθηκα, λοιπόν, μεταξύ άλλων:
«Τι είναι άραγε αυτό που μας ενώνει όλους εμάς που είμαστε εδώ απόψε με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου; Τι ενώνει τους υπουργούς, τους βουλευτές της Ν.Δ., της Αριστεράς από την Εύβοια, του ΠΑΣΟΚ από το Βόρειο Αιγαίο, της Ελληνικής Λύσης και της Φωνής Λογικής που είναι απόψε εδώ, τι ενώνει τους αγαπημένους μου συμπατριώτες μου από την Αίγινα και τη Θράκη, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες από τη ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ, τους μητροπολίτες μας από την Κέρκυρα και τη Μεσσηνία, τον ηγούμενο και τους μοναχούς από τη Μονή Νικοδήμου Κιλκίς που είναι μετόχι της Σιμωνόπετρας, τον ολυμπιονίκη μας Πέτρο Γαλακτόπουλο και τους μάνατζερ μεγάλων ελληνικών εταιριών των Βαλκανίων, τους συναδέλφους μου στην “Εστία”;
Τι ενώνει όλους μας; Πρόκειται για τα πρόσωπα μήπως, όπως υποστηρίζουν αυτοί που θέλουν να βάζουν ταμπέλες στη σκέψη, ή πρόκειται για την αντίληψή μας για την πατρίδα;
Ας μην ψάχνει κανείς να βρει εσωστρεφή μηνύματα στην αποψινή παρουσίαση.
Ας ψάξει, όμως, για ισχυρά εθνικά και κοινωνικά μηνύματα.
Η Λίνα Νικολακοπούλου έγραψε κάποτε: “Ελλάδα είναι το βλέμμα μου, ο τρόπος που κοιτάζω τον κόσμο”. Αυτό που μας ενώνει, λοιπόν, είναι η ματιά μας για την πατρίδα!
Το βιβλίο μου, λοιπόν, τυπικά αφορά τον Κώστα Καραμανλή. Ουσιαστικά αφορά τον καθένα μας. Πώς αντιλαμβανόμαστε την ίδια μας τη ζωή. Πώς τη δικαιώνουμε. Με ποιες πράξεις.
– Συμβιβαζόμαστε ή αντιστεκόμαστε;
– Φοβόμαστε ή τολμάμε;
– Θέλουμε να κερδίζουμε τις νίκες της ζωής μας έντιμα ή να τις κλέβουμε;
– Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος για τις επιλογές μας;
– Ποιον βάζουμε πάνω από όλα;
– Την πατρίδα ή τις πρεσβείες;
– Τον λαό ή τους ολιγάρχες;- Τη σημαία με τον σταυρό ή κάτι άλλες πολύχρωμες που είναι της μόδας τώρα τελευταία;
Καθένας που δίνει τις σωστές απαντήσεις δεν συναντά απλώς τον Καραμανλή και τον Σαμαρά απόψε.
Εχει βαθιά μέσα του τον Καποδίστρια, έχει τον Κολοκοτρώνη, έχει τον Παύλο Μελά, έχει τον Παλαιολόγο, έχει τον Μεταξά, έχει τον Παλληκαρίδη, έχει τον Καραολή, έχει τον Χρυσόστομο Σμύρνης και τον Χριστόδουλο, έχει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Θέλουμε να συνεχίσουμε να κρατάμε τη σκυτάλη που μας κληροδότησαν!
Τι μας ενώνει; Μας ενώνει η αγωνία να κρατήσουμε το κερί του Ελληνισμού αναμμένο. Αυτός είναι ο αγώνας! Γι’ αυτόν γίνονται όλα. Για να μη σβήσει το κερί!
Γιατί άμα μείνει αναμμένο θα φουντώσει ξανά και θα γίνει λαμπάδα. Θα έρθει η στιγμή που το Φως από το κερί του Ελληνισμού θα λαμπρύνει τη χώρα. Οπως έλεγε και ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά, “Όλοι έχουμε τον ίδιο αρχηγό. Εσύ τον λες Οδυσσέα, ο άλλος Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, εγώ με την άδεια σου τον αρχηγό αυτής της ράτσας τον λέω Ακρίτα. Μόλις ακούσεις αυτήν τη λέξη τινάζεται μέσα σου ο αιώνιος Ελληνας που μάχεται ακαταπαύστως, στις άκρες, στα σύνορα”! Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη. Το σύνορο. Οπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη ο πατριωτισμός είναι το νέο πολιτικό σύνορο».
Ευλόγως, βεβαίως, θα διερωτηθείτε. Από πότε είναι «σύνορο» κάτι που από τη φύση του ενώνει, ο πατριωτισμός; Η αυτονόητη αυτή ερώτηση απαντάται μόνο με ερώτηση. Από πότε είναι «πατριωτικό» να υποστηρίζουν κοινές υποψηφιότητες για έναν διεθνή οργανισμό όπως ο ΟΑΣΕ ο θύτης Τουρκία με το θύμα Ελλάδα; Από πότε είναι «πατριωτικό» να συναποφασίζουμε με τους Τούρκους για την οριοθέτηση των θαλασσίων πάρκων στην καρδιά του Αιγαίου; Από πότε είναι «πατριωτικό» να σιωπούμε στην παράταση της φυλάκισης ενός Ελληνα ευρωβουλευτή από χώρα που κτυπά την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Δεν είναι αόριστη έννοια ο πατριωτισμός.
Λαμβάνει σάρκα και οστά από το περιεχόμενο που της δίδει ο καθένας μας με τον βίο και την πολιτεία του. Να, λοιπόν, γιατί είναι «σύνορο». Και αν υπάρχει ένα αισιόδοξο, λυτρωτικό εθνεγερτήριο μήνυμα από την εκδήλωση του Πολεμικού Μουσείου αυτό είναι ότι επέστρεψε η πολιτική και μίλησε πολύ συγκεκριμένα για το πώς αντιλαμβάνεται την πατρίδα. Επέστρεψε η πολιτική και «ένωσε» δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς και ακροδεξιούς πάνω σε μια βάση συνεννόησης για την πατρίδα. Εάν υπάρχουν αντιπροτάσεις, με χαρά να τις ακούσουμε… Είναι ώρα υπερβάσεων για όλους μας.
Θλιβερό κόμμα η ΝΔλα.
Από τη μια η διαπλοκή του Μητσοτακέϊκου με τους εκατοντάδες υπαλλήλους βουλευτές και διεφθαρμένα στελέχη…
Από την άλλη, κάτι κουρασμένα παλικάρια μιας τάχα λαϊκής δεξιάς, που ουδέποτε έκανε αυτοκριτική για τα πεπραγμένα της, που συνασπίστηκε και στήριξε τον Κυριάκο και που χάρηκε προωρα αδυνατώντας να διαβάσει τα μηνύματα από την Ευρώπη την προηγούμενη εβδομάδα….θλίψη μόνο!
Εκτός πραγματικότητας αποδείχθηκαν οι αναλύσεις που ακούσαμε κατά κόρον στην βιβλιοπαρουσίαση.
Καταρχάς, ο Μακρόν έκανε όντως ντρίμπλα.
Κατά δεύτερον, παρά την εξαιρετική άνοδο της Λεπέν, οι πολίτες που σηκώθηκαν μετά από δεκαετίες από τον καναπέ, την αποδοκίμασαν μαζικά, όπως και η πλειοψηφία του Γαλλικού λαού.
Το φασιστικό παρελθόν της Λεπέν και ο πρόσφατος εναγκαλισμός με το κεφάλαιο, λειτούργησαν ανασταλτικά.
Η στροφή προς τα δεξιά δεν αποτελεί λύση για την ΝΔ όταν το ουσιαστικό πρόβλημα παραμένει άλλο: το κόμμα αποτελείται από εγκληματίες.
Μόνο με πλήρη διάλυση κι επανασύσταση γίνεται κάτι, κι όχι με τα φθαρμένα πρόσωπα των πρώην ΠΘ και των τραμπούκων βουλευτών που έχουν ψηφίσει κάθε αντιλαϊκό, καθεστωτικό, και αντεθνικό νόμο που τους έφερε ο Κυριάκος.