Οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία έδειξαν σε όλον τον κόσμο το πώς μπορεί να γίνει προσαρμόσιμη η έννοια της «δημοκρατίας», ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες. Πώς μπορεί, δηλαδή, να οδηγήσει ένα κόμμα που είναι πρώτο στην προτίμηση των ψηφοφόρων, και μάλιστα με πολύ μεγάλα ποσοστά εκλογικής συμμετοχής, στην… τρίτη θέση στο Κοινοβούλιο σε αριθμό βουλευτών!
Αυτά, βεβαίως, συμβαίνουν στη μακρινή Γαλλία, θα μπορούσε να πει κανείς, και δεν μας αφορούν άμεσα. Να θυμίσω, όμως, ότι στη χώρα αυτή, εδώ και πολύ καιρό, έχουν ποινικοποιηθεί τα λεγόμενα «εγκλήματα σκέψης», κάτι που πριν από μερικά χρόνια νομοθετήθηκε και στην πατρίδα μας. Θα μπορούσε, λοιπόν, η «μακρινή» Γαλλία να δείξει τον δρόμο στην Ελλάδα και για τις πολιτικές πρακτικές που ακολουθούνται εκεί.
Ας αναπτύξουμε, λοιπόν, ένα σενάριο πολιτικής φαντασίας που θα μπορούσε ίσως να συμβεί και στην Ελλάδα.
Οι ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου ανέδειξαν, έστω και με τεράστιες απώλειες, ως πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία. Αν ληφθεί υπ᾽ όψιν η πολιτική κατάσταση στα αριστερά της, όπου οι προσωπικές αντιπαραθέσεις και αλληλοκατηγορίες υπερισχύουν εδώ και καιρό της όποιας «συντροφικής αλληλεγγύης» χαρακτήριζε κάποτε αυτόν το χώρο, δεν διαφαίνεται, προς το παρόν τουλάχιστον, προοπτική συγκρότησης ενός ισχυρού αριστερού πόλου στο πολιτικό μας σκηνικό.
Αλλά και στα δεξιά της Ν.Δ. έχουν δημιουργηθεί κόμματα «σφουγγάρια», που απορροφούν συγκεκριμένα τμήματα της δυσαρέσκειας των δεξιών ψηφοφόρων. Αλλο με πρόταγμα τη θρησκευτική πίστη, άλλο με αναφορές στη woke ατζέντα, άλλο με αρκετή δόση συνωμοσιολογίας και όλα μαζί με τα απαραίτητα πατριωτικά μπαχάρια, ώστε να γίνει περισσότερο πικάντικο και θελκτικό το αφήγημά τους. Κι εδώ οι προσωπικές αντιπαραθέσεις είναι έντονες και φυσικά δεν προοιωνίζονται κάποια ενωτική προοπτική.
Κι όμως… Ολους αυτούς, δεξιούς και αριστερούς, τους ενώνει ένας κοινός πολιτικός πόθος: Η ανάγκη να φύγει ο μητσοτακισμός! Το πολιτικό, δηλαδή, μόρφωμα στο οποίο μετάλλαξε τη Νέα Δημοκρατία, σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα «πιστεύω» του, ο πολιτικός γόνος της μητσοτακικής φαμίλιας, έχοντας λεηλατήσει τον χώρο της Κεντροαριστεράς και έχοντας εξοργίσει τους ψηφοφόρους της Δεξιάς με τα «κατορθώματά» του.
Φανταστείτε, λοιπόν, έναν «μεγάλο συνασπισμό» απέναντι στον κοινό εχθρό. Μια μεγάλη και ανίερη συνεννόηση, προκειμένου να ανατραπεί, μέσα στο πλαίσιο του «δημοκρατικού» παιχνιδιού, ακόμα μία πορεία θριάμβου, «εν ου παικτοίς», του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μια συνεννόηση που θα προβλέπει τη δόλια κατανομή των βουλευτικών εδρών μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης, με τη δημιουργία ενός ενωτικού αντιπολιτευτικού κόμματος από το σύνολο του πολιτικού φάσματος, που θα καταθέσουν ένα κοινό ψηφοδέλτιο σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες εναντίον της Ν.Δ. Η οποία, με τον τρόπο αυτό, από πρώτο κόμμα που θα ήταν, αν η αντιπολίτευση κατερχόταν διασπασμένη, τώρα θα είναι δεύτερο και φυσικά καταποντισμένο σε κοινοβουλευτική ισχύ! Ο,τι δηλαδή έγινε στη Γαλλία με τις περίφημες μονοεδρικές, όπου συνασπίστηκαν όλοι εναντίον της Λεπέν, θα γίνει και στην Ελλάδα εναντίον του Μητσοτάκη, αλλά όχι μόνο στις μονοεδρικές!
Δύσκολο; Σενάριο εξωφρενικό; Προβοκατόρικο; Αντιδημοκρατικό; Χαρακτηρίστε το όπως εσείς θέλετε. Γεγονός είναι, όμως, ότι όταν πανηγυρίζει κάποιος για τη δολίως μεθοδευθείσα ανατροπή της βούλησης σχεδόν 9.000.000 ψηφοφόρων (32% των εκλογέων) είναι βέβαιο πως είναι έτοιμος να δεχτεί πρόθυμα την έκπτωση των αξιών, τις οποίες υποτίθεται πως υπερασπίζεται, στον βωμό του οποιουδήποτε πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους. Και όταν αυτό συμβεί, κανείς δεν θα είναι «αθώος του αίματος»…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
[email protected]
