Και πού είστε, σύντροφοι! Να μου το θυμηθείτε μέρες που είναι. Πλησιάζει η εποχή που τα διάφορα φάρμακα που καταπολεμούν την πίεση και τα καρδιακά θα τεθούν εκτός μάχης.
Διότι, τι να σου κάνουν κι αυτά όταν διαβάζεις κείμενα που είναι ικανά να κάνουν τους δικούς σου να ψάχνουν για οικονομικά γραφεία τελετών;
Διάβαζα κάπου ότι η «δικτατορία που εγκαθιδρύθηκε την 21η Απριλίου 1967 από μια ομάδα αξιωματικών αποτέλεσε την αρνητικότερη επέμβαση του Στρατεύματος κ.λπ.». Ως εδώ όλα καλά κι εγώ μαζί τους.
Διαβάζω, όμως, μερικές γραμμές πιο κάτω: «Υπήρξαν όμως και επεμβάσεις του Στρατεύματος στην πολιτική ζωή της χώρας με θετικό αποτέλεσμα, όπως η Επανάσταση του 1909 (σ.σ.: που «ανακάλυψε» τον Βενιζέλο), το Κίνημα Εθνικής Αμύνης το 1916 (σ.σ.: που χώρισε την Ελλάδα στα δύο και οι Αγγλογάλλοι βομβάρδισαν Αθήνα και Πειραιά), η Επανάσταση του 1922 (σ.σ.: που κοσμείται με τη «δολοφονία» των Εξι) κ.λπ.».
Είναι η γνωστή λογική των καλών και των κακών πραξικοπημάτων. Τα κακά είναι αυτά που διαλύουν το κράτος, ενώ τα καλά, ιδίως αν έχουν και λίγη δόση από Βενιζέλο μέσα -ακόμα καλύτερα-, είναι αυτά που σε κάνουν να αναφωνείς: «Πού ήσουν φίλε κι άργησες;» ή «Μάγισσες, φέρτε βότανα, τον πόνο μου να γιάνω».
