Όταν πρόκειται να συνεργαστώ με το Δημόσιο αισθάνομαι κάπως, διότι μου έρχονται στον νου ουρές, μούτρα, καβγάδες, «περάστε σε δύο μέρες» κ.λπ. Τέλος ο πρόλογος.
Διάβασα στο newsbreak την πρόσφατη περιπέτεια της Φωτεινής Δάρρα, όταν χρειάστηκε να μεταφερθεί στο «Γ. Γεννηματάς». Οι εντυπώσεις της είναι ένας ύμνος για τους εργαζομένους εκεί και καταλήγει: «Χθες στο “Γεννηματάς” κατάλαβα πως τούτη η χώρα επιβιώνει χάρη στην ακεραιότητα και την αυτοθυσία λίγων ανθρώπων που αγνοούν το “δεν γίνεται” και κάνουν πράξη την αλληλεγγύη».
Ανάλογη εμπειρία αποκόμισα και εγώ από το φαρμακείο της «Σωτηρίας», όπου βρέθηκα στις 08.15 για να πάρω κάποιο φάρμακο. Σε λίγο έφθασε ο υπεύθυνος, ο οποίος μου είπε ότι ανοίγουν στις 10, αλλά να περιμένουμε να μας εξυπηρετήσει, πράγμα που έγινε. Και δεν είναι μόνο ότι έγινε. Το σπουδαιότερο είναι ότι έγινε με ευγένεια και χιούμορ.
Πράγματι λοιπόν, η Ελλάδα ποτέ δεν θα πεθάνει, διότι πάντα θα υπάρχουν οι νοσηλευτές του «Γεννηματάς», ο φαρμακοποιός του «Σωτηρία», ο τραυματιοφορέας του «Λαϊκού», η νοσοκόμα του «Ελπίς», οι αστυνομικοί, οι στρατιωτικοί, οι λιμενικοί και τόσοι άλλοι ανώνυμοι ήρωες, που με 800 και 900 ευρώ τιμούν τον όρκο τους και την υπόσχεση που έδωσαν πρώτα στον εαυτό τους και μετά στην πατρίδα.
Τους ευχαριστούμε.
