Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και την κατοχή της Κύπρου, δύο γεγονότα προσπέρασαν τη δημοσιότητα, επιβεβαιώνοντας ότι ο Ελληνισμός οδεύει προς εξαφάνιση όχι λόγω εξωτερικών κινδύνων, αλλά εξαιτίας της συλλογικής παράνοιας.
Το πρώτο, κατάπτυστο γεγονός σχετίζεται με την άρνηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων καταδρομέων στα γεγονότα του 1974. Το δεύτερο άπτεται της ομαδικής παράνοιας χιλιάδων θεατών στην Επίδαυρο, που την επέτειο των γεγονότων της τουρκικής εισβολής παραληρούσαν υπέρ των Παλαιστινίων.
Οι πολιτικές συμπεριφορές μπορούν να κατανοηθούν, αφενός, από τον χαρακτηρισμό των Ελλήνων πολιτικών από τον George Horton, γενικό πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922, και, αφετέρου, από τον χαρακτηρισμό του Κεμάλ για τους Ελληνες. Ο πρώτος χαρακτήρισε τους Ελληνες πολιτικούς «άθλιους, που δεν διστάζουν να προβούν στις μεγαλύτερες προδοτικές πράξεις για να παραμείνουν έστω και δύο εβδομάδες στην εξουσία», ενώ ο δεύτερος, σε ερώτηση του επιτελείου του τι θα κάνει με τις μεγάλες δυνάμεις και τους Ελληνες, απήντησε ότι «οι μεγάλες δυνάμεις αποτελούν πρόβλημα, οι Ελληνες δεν με ανησυχούν, επειδή είναι ηλίθιοι και θα φαγωθούν μεταξύ τους».
Τα γεγονότα εκείνης της εποχής και αυτά που ακολούθησαν τους δικαίωσαν. Την κερκόπορτα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο την άνοιξε ο Μούσκος (Μακάριος) με την ομιλία της 19ης Ιουλίου 1974 στον ΟΗΕ, με την οποία κάλεσε τους Τούρκους και τους Βρετανούς «να επέμβουν στην Κύπρο για να επαναφέρουν την έννομη τάξη και να σώσουν τους Τουρκοκύπριους», χαρακτηρίζοντας το πραξικόπημα του Ιωαννίδη «εισβολή της Ελλάδος στην Κύπρο».
Ο Μούσκος ήταν ο άνθρωπος των Βρετανών στην Κύπρο. Την περίοδο της Κατοχής υπηρετούσε ως εφημέριος στον ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο, όπου διέμενε πολυπληθής ελληνοκυπριακή κοινότητα, και είχε σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, που τον προώθησαν στην εξουσία αξιοποιώντας επιτυχώς την αρχομανία του. Σε συζήτηση με τον Γαρουφαλιά για το σχέδιο του Dean Acheson, ο Μούσκος δήλωσε ότι «στηρίζει την Ενωση, εάν γίνει αντιβασιλεύς, διαφορετικά του είναι αδιάφορη».
Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Μούσκο βρίσκονται οι Ελληνες πολιτικοί, που χαρακτηρίζουν την τουρκική εισβολή και την κατοχή της Κύπρου «διαίρεση και επέμβαση». Η Ελλάδα είναι η μοναδική σουρεαλιστική χώρα στον κόσμο που γιορτάζει μία εθνική καταστροφή βαφτίζοντάς τη «γιορτή της δημοκρατίας».
Ταυτόχρονα το παραλήρημα των θεατών στην Επίδαυρο υπέρ των Παλαιστινίων άπτεται της συστηματικής, αριστερόστροφης πλύσης εγκεφάλου που υπέστησαν οι Ελληνες μετά τη Μεταπολίτευση, φτάνοντας στο σημείο να παραληρούν υπέρ του φανατικότερου υποστηρικτή και συμμάχου των Τούρκων.
Οι ιδεολογικές βάσεις της σύμπλευσης της Αριστεράς με το Ισλάμ και τις ελίτ τέθηκαν τη δεκαετία του ’60 από την πρώην εθνικοσοσιαλίστρια Singrid Hunkel, που «ασπάστηκε» την Αριστερά με το βιβλίο της «The Sun of Allah shines on the West» (O ήλιος του Αλλάχ φωτίζει τη Δύση).
Η συμμαχία ήταν η κινητήριος δύναμη που έφερε τα πλήθη των μουσουλμάνων στην Ευρώπη, αναφέρει ο Παλαιστίνιος φιλόσοφος Edward Said («Ο Φρόϋντ και οι μη Ευρωπαίοι»). Η Αριστερά, μέσω της συμμαχίας με το Ισλάμ και την ελίτ, ανακάλυψε ότι «είναι επωφελέστερο και επικερδέστερο να πλαισιώνει την κρατική γραφειοκρατία, από να πετάει πέτρες και να ξηλώνει πεζοδρόμια».
Οι «αντιφάδες» σήμερα προσκαλούνται από τον Ερντογάν στην Τουρκία με όλα τα έξοδα πληρωμένα, ενώ στα ανώτερα επίπεδα εξουσίας αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι Ελληνες ευρωβουλευτές ψηφίζουν υπέρ του Κατάρ, δηλαδή της Τουρκίας. Συμμετέχουν με το αζημίωτο σε ΜΚΟ, που προωθούν τη μεταφορά αμυντικής τεχνολογίας στην Τουρκία (Leonardo) και ταυτόχρονα μετατρέπουν την πατρίδα τους σε χαλιφάτο. Το χρήμα και η βλακεία έκαναν τους Ελληνες να αισθάνονται ότι ζουν σε μία χώρα στην οποία δεν ανήκουν, (Jacqueline Rose, «States of fantasy»).
Μη σταμάτατε να αφυπνίζετε Κε. Κεφαλά!