Αριστερά, σενάρια βιντεοκωμωδίας

Η πολυδιαφημισμένη θεωρία του χάους θέλει να μας πείσει ότι, αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα. Αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει, βέβαια, και θα παρακαλούσαμε κι άλλες πεταλούδες του Αμαζονίου να κουνήσουν τα φτερά τους για να προκαλέσουν βροχή και στην Ελλάδα, μην τυχόν και κορακιάσουμε. Πάντα επί μητσοτακισμού μάς χτυπά λειψυδρία. Το 1989-1992, επί πατρός Μητσοτάκη, δεν έπεφτε στάλα από τον ουρανό και ο τότε πρωθυπουργός μάς πρότεινε να βάζουμε τούβλο στα καζανάκια για να μη χαλάμε πολύ νερό. Κι αντί να βάλουμε τούβλα στα καζανάκια, τα βάλαμε στη Βουλή και στο Μέγαρο Μαξίμου!

Η θεωρία του χάους, λοιπόν, που τόσο έχει σαγηνεύσει ειδικούς και το ευρύ κοινό, δεν έχει εφαρμογή στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι εξελίξεις εκεί δεν επηρεάζουν τίποτε άλλο παρά το ίδιο το κόμμα. Εκατό διαγραφές να γίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα ξινίσει ούτε ένα γιαούρτι που ξεχάστηκε μήνες σε ράφι σούπερ μάρκετ στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Ωρες να μιλούν για την Γεροβασίλη και τον Πολάκη τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια, δεν πρόκειται να φτερνιστεί ούτε ένα αρμαντίλλο στο Τέξας. Η θεωρία του χάους δεν πιάνει στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι το ίδιο το κόμμα είναι χάος. Είναι πλασμένο σε συνθήκες εντροπίας, οι «ιδέες» του είναι ένα μωσαϊκό σταλινισμού και αναρχίας, λιμπεραλισμού και πασοκίλας, αρλούμπας και διανόησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται χαοτικά και η ιστορία του απαρτίζεται από μια σειρά περιστατικών δίχως εμφανή σύνδεση μεταξύ τους – σαν τις βιντεοκωμωδίες της δεκαετίας του ’80, που γυρίζονταν μέσα σε λίγες ώρες για να αμπαλαριστούν σε κιτς περιτύλιγμα και να παρκαριστούν στα βιντεοκλάμπ, μην τυχόν και τις νοικιάσει κανένας απελπισμένος.

Και το σενάριό της δεν είναι χαοτικό με μια εσάνς βιντεοταινίας; Μια ομάδα ανυπότακτων ταβλαδόρων των Εξαρχείων πόρθησε την εξουσία, τα θαλάσσωσε, παρέδωσε τα ιστορικά «ασημικά» της Μακεδονίας στην εθνοτική κουρελού ανυπόληπτου κρατιδίου και έπειτα παραδόθηκε άνευ όρων σε πλούσιο Ελληνοαμερικανόπουλο, που μιλάει την ελληνέζικη διάλεκτο του ΓΑΠ και του Σημίτη, και έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος του κόμματος, ώστε να κάνει φιγούρα.

Κι όλο τούτο το χάος έχει μόνο μία συνέπεια: τον λογαριασμό (βουλευτικές μισθουλάρες, κρατικές επιχορηγήσεις κ.ά.) τον πληρώνουν οι «συνήθεις ύποπτοι», οι μπατιρημένοι και υπερφορολογημένοι Ελληνες.