Μια διαδεδομένη έκφραση που χρησιμοποιείται ως δηλωτική της μάζας των φιλήσυχων, νομοταγών πολιτών, που ασπάζονται τις παραδοσιακές αξίες και δεν συνηθίζουν να φωνασκούν για το παραμικρό είναι «σιωπηρή πλειοψηφία». Στην αγγλική η φράση είναι silent majority. Υπό μίαν έννοια η ευσύνοπτη περιγραφή είναι ακριβής. Πλειοψηφούν και δεν «μιλούν»∙ τουλάχιστον όχι τόσο συχνά όσο ορισμένες δυναμικές, διεκδικητικές μειοψηφίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολλοί είναι αμελητέοι, ακίνδυνοι και δύνανται κάποιοι εσαεί να τους χειραγωγούν και να τους καταπιέζουν, να παραβιάζουν τον πηγαίο κώδικα της κοσμοαντίληψής τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, που παράγουν το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος του κινητήρα της Ιστορίας, περνούν τη ζωή τους δείχνοντας ότι γνωρίζουν για ποιον λόγο έχουν έρθει στη γη. Ασπάζονται, αποτελούν συνεχιστές και επιθυμούν να παραδώσουν στις επόμενες γενεές μια νοηματοδότηση βίου που έρχεται από τις αρχές της συγκρότησης των κοινωνιών: να πιστεύεις στον Θεό, να αγαπάς την πατρίδα σου, να είσαι δημιουργικός, να εργάζεσαι ώστε να είσαι όσο περισσότερο γίνεται αυτάρκης, να συμπεριφέρεσαι με αλληλεγγύη και υποστηρικτικό πνεύμα στην κοινότητά σου και να μη διστάζεις να θέσεις εαυτόν σε κίνδυνο όταν ενσκήπτει μείζων απειλή για αγαθά -κυρίως πνευματικά- δικά σου ή του συνόλου ή όποτε αποκτούν μεγάλες διαστάσεις δυσάρεστες, ανήθικες, αντικοινωνικές καταστάσεις.
Η ελευθερία της πατρίδας, το δικαίωμα στην άσκηση θρησκευτικής λατρείας, η ασφάλεια της οικογένειας και της πόλης, η απόπειρα επιβολής και παγίωσης συνθηκών αδικίας, η θεσμοθέτηση ανισοτήτων από ανάλγητους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, μια εχθρική επίθεση -μαζική ή ασύμμετρη- κινητοποιούν τη «σιωπηρή πλειοψηφία» και την οδηγούν σε αντιδράσεις, που αποδεικνύουν τις τιτανικές δυνάμεις τις οποίες διαθέτει και αποφεύγει να χρησιμοποιήσει.
Η αποφυγή εκδήλωσης της ισχύος της πλειοψηφίας φαντάζει σε αρκετούς δειλία, αδιαφορία για το κοινό καλό, αποπολιτικοποίηση και εγωιστική περιχαράκωση στα όρια του προσωπικού συμφέροντος. Ωστόσο, αυτή η εικόνα είναι παραπειστική. Το αίσθημα της οικονομίας και η από χιλιετίες ενσωματωμένη σύνεση αυτών των συνόλων υποχρεώνουν τους πολλούς να μην «καίγονται στην προπόνηση». Επιλέγουν να εκδηλώνονται δυναμικά όταν, όπως και όσο χρειάζεται για να ευοδωθούν οι επιδιώξεις τους.
Τώρα ο Δυτικός Κόσμος έχει φτάσει σε τόσο οριακή κατάσταση ώστε είναι ορατή και στους πλέον αδαείς η υπαρξιακού τύπου απειλή. Τα έθνη που συνθέτουν το δυτικό μωσαϊκό έχουν τεθεί πλέον εν κινδύνω και ως βιολογικές οντότητες. Η υπογεννητικότητα και η πληθυσμιακή αλλοίωση των κοινωνιών τους έχουν καταφέρει μεγαλύτερα πλήγματα στους εθνικούς κορμούς απ’ όσο οι μεγάλες πολεμικές αναμετρήσεις του 20ού αιώνα. Ο πολιτισμικός χαρακτήρας των πάλαι ποτέ εθνικών κρατών μετασχηματίζεται σ’ ένα δύσμορφο και ετερόκλητο μωσαϊκό, όπου αναπτύσσονται φορτία τα οποία είθισται να εκτονώνονται με σφοδρές εσωτερικές συγκρούσεις. Οι δημιουργοί της αποκρουστικής εικόνας των κρατών από τη μια ενθαρρύνουν τις διαλυτικές τάσεις κι από την άλλη προσπαθούν να πείσουν τα αταίριαστα μέρη του μωσαϊκού ότι αποτελούν ή δύνανται να αποτελέσουν ενιαίο και αρμονικό σύνολο.
Το ήδη προβληματικό σύστημα που βασίζεται σε μια καταχρηστική ερμηνεία περί «δημοκρατίας» (που δεν αποτελεί ουσιαστική δημοκρατία αλλά ολιγαρχία του χρήματος με την επικύρωση γενικών εκλογών) βαίνει προς κατάργηση. Σταδιακά αντικαθίσταται από ευθέως αντιδημοκρατικούς θεσμούς που προκύπτουν με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς καν εκλογικά προσχήματα. Μισό περίπου δισεκατομμύριο Ευρωπαίοι εξαρτώνται από τις αποφάσεις προσώπων που αγνοούν και τα οποία διορίστηκαν από τους… αντιπροσώπους τους. Ενα από τα πολλά παραδείγματα των ανωτέρω είναι η περιβόητη Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αποφασίζει για τους Ευρωπαίους χωρίς τους Ευρωπαίους και εναντίον της ψυχής της Ευρώπης.
Επιπλέον, οι αρχές, οι αξίες και οι βασικές πεποιθήσεις της πλειοψηφίας δέχονται καθολική επίθεση από ένα σύστημα εξουσίας που εκτείνεται από την πολιτική σκηνή μέχρι τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ, την οικονομία και οποιαδήποτε γωνιά της δημόσιας σφαίρας.
Οι πολίτες υπερφορολογούνται. Σαν κάποιοι να τους τιμωρούν για την περιουσία που συγκέντρωσαν οι πρόγονοί τους. Υποχρεώνονται επισήμως ή ανεπισήμως να παραδίδουν την εκπαίδευση των παιδιών τους σε τραβεστί, που ορίζονται από το κράτος να διαβάσουν… παραμύθια στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία. Οι πολλοί χλευάζονται για την πίστη τους στον Θεό. Καθυβρίζονται και διώκονται ποινικά αν δεν συμφωνούν με τα πτωτικά, παρενδυτικά πανηγύρια όπου άνθρωποι ντύνονται σκύλοι με μάσκες και δερμάτινα εσώρουχα, βάζουν εικόνες αγίων στα αχαμνά τους και εκστασιασμένοι ομόφυλοι καρναβαλιστές γλωσσοφιλιούνται καταχειροκροτούμενοι από τους εκπροσώπους των συστημικών ΜΜΕ και τους κυρίαρχους της πολιτικής και «πνευματικής» ζωής.
Οι πολλοί δαχτυλοδείχνονται ως «ακροδεξιοί» και απομονώνονται αν δείξουν πως ενδιαφέρονται για την υπεράσπιση των εδαφών, του λαού και της ιδιοπροσωπίας του έθνους και του κράτους τους.
Ολα τους ωθούν στην πολιτικοποίηση, στην έκφραση, στη χρήση της ισχύος τους.
Συνεχίζεται…
