Το «καλάμι» στον τίτλο, είναι μάλλον το μόνο που μπορεί να σε ξενίζει, αλλά είναι αυτό που υπέθεσες… Το αντικείμενο δηλαδή που «καβαλάς» και σε οδηγεί σε μονοπάτια διαφορετικά από αυτά που πρέπει.
Υπάρχει «πρέπει» θα μου πεις; Ναι, υπάρχει!
Πόσο μάλλον όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο και είσαι σε θέση να εμπνεύσεις και να επηρεάσεις χιλιάδες νέες και νέους.
Πριν αρχίσεις να κατακρίνεις και για να σε βάλω στο δικό μου «μήκος κύματος», ας κάνω μια γενική εισαγωγή:
- Πρώτον:
Τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς!
Που κολλάει αυτό; Καλό το χρήμα, γιατί σου λύνει προβλήματα και σίγουρα θέλει τη (σωστή) διαχείρισή του. Η διαχείριση της δόξας όμως, είναι πράγμα δύσκολο και ιδιαίτερα απαιτητικό. Πόσο μάλλον της απότομης (δόξας), που δεν έχεις χρόνο να τη διαχειριστείς, γιατί ήρθε σαν καταιγίδα! Πόσες και πόσοι έπεσαν σε κατάθλιψη, το έριξαν σε ουσίες… έχασαν ακόμη και τη ζωή τους, από την αδυναμία διαχείρισής της. Τα παραδείγματα επωνύμων από όλους τους χώρους των επαγγελματικών φασμάτων, είναι εκατοντάδες και δεν θα αναλωθώ σε αυτά (και εάν ο μεσότιτλος του άρθρου σου φαίνεται λάθος, έχεις δίκιο! Το χρήμα μίσησαν πολλοί και όχι τη δόξα, σύμφωνα με το γνωστό ρητό, το οποίο παραφράστηκε για τις ανάγκες αυτού του κειμένου).
- Δεύτερον
Ορισμός του ήρωα (μια μίξη αποτελεσμάτων από Βικιλεξικό και greek-language.gr):
*Στην αρχαία ελληνική μυθολογία θνητός με εντελώς ξεχωριστές ικανότητες και ιδιότητες, που λατρευόταν μετά το θάνατό του: Θεοί, ημίθεοι και ήρωες στην αρχαία ελληνική τέχνη.
*που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις, με εξαιρετικό θάρρος, τόλμη και γενναιότητα: Οι ήρωες του β’ παγκόσμιου πολέμου. Ηρωίδα της ελληνικής επανάστασης. «Οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες».
*που διακρίνεται για το ήθος, την αρετή και την αυτοθυσία του στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού: Οι ήρωες της επιστήμης.
*το κύριο πρόσωπο ενός συμβάντος: Άνθρωπος που προβαίνει σε γενναία πράξη, συχνά μέχρι σημείου αυτοθυσίας.
Και τέλος… το πρότυπο που κάποιος θαυμάζει και μιμείται.
Και γιατί σου γράφω όλα τα παραπάνω;
Γιατί όταν άκουσα τον πατέρα Τσιτσιπά να λέει στον γιο «εσύ τον κάνεις ήρωα» (αναφερόμενος στο πρόσωπο του αντιπάλου του γιου του, Νικ Κύργιου), έπεσα από τα σύννεφα. Ποιος κάνει ήρωα ποιον, με ποιον τρόπο και από ποια θέση; ‘Η μας κάνεις πλάκα, ή κι εσύ σκέφτεσαι μάλλον μαλακισμένα!
Κύριοι, επαγγελματίες αθλητές είστε, όχι ήρωες (τουλάχιστον όχι ακόμη)!
Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί δεν εντάσσεστε σε καμιά από τις παραπάνω κατηγορίες του ορισμού της λέξης «ήρωας», ούτε κυριολεκτικά, μα ούτε και μεταφορικά. Επαγγελματίες αθλητές, 6ος ο ένας και 39ος ο άλλος στην παγκόσμια κατάταξη. Από καρδιάς σας εύχομαι και στην 1η θέση!
Το κλείσαμε αυτό, πάμε στο επόμενο… για την ακρίβεια στην αμέσως προηγούμενη ατάκα του πατέρα Τσιτσιπά προς τον γιο:
«Αστείος είναι, τίποτα άλλο! Ένας αστείος είναι!» (πάλι αναφερόμενος στο πρόσωπο του αντιπάλου του γιου του, Νικ Κύργιου).
(το παρακάτω video είναι για του λόγου το ασφαλές)
Και εγώ που νόμιζα ότι «η αξία του αντιπάλου σου, δίνει μεγαλύτερη αξία στην νίκη σου». Πόσο να χαρείς αν κερδίσεις έναν «αστείο»;
Τώρα, το να χάσεις από έναν «αστείο» είναι εξευτελιστικό να φανταστώ, ειδικά αφού περιφρονείς την βαρύτητα της ρήσης που μόλις ανέφερα;
Ναι, σίγουρα, υπάρχει ένταση στον αγώνα, το σέβομαι, αλλά όταν φτάνεις σε τέτοιο επίπεδο θα πρέπει να μάθεις να την διαχειρίζεσαι. Και αν δεν μπορεί να συνεισφέρει σε αυτό ο πατέρας μάνατζερ, ίσως θα πρέπει να προσλάβεις έναν με μοναδική ιδιότητα, αυτή του μάνατζερ… γιατί όταν οι ιδιότητες μπερδεύονται, μπερδεύεται και το τελικό αποτέλεσμα (λεφτά υπάρχουν πλέον, άλλωστε, και το χρήμα καλό είναι να μοιράζεται).
Τι ζόρι τραβάω και τα γράφω όλα αυτά; Μεγάλο!
Πόσο μάλλον σε μια κοινωνία που η ευγενής άμιλλα και το ευ αγωνίζεσθαι… έχουν πάει περίπατο, στο βωμό του κέρδους. Σε μια κοινωνία που ξεχειλίζει από βία, σε μια κοινωνία που οπαδοί σκοτώνουν και σκοτώνονται για μια μπάλα/μπαλάκι και αγώνες ακυρώνονται υπό τον φόβο επεισοδίων, σε μια κοινωνία που η ελευθερία της άποψης έχει πάει κι αυτή περίπατο. Μια βία που υποκινείται υποσυνείδητα (και) από τις σπασμένες ρακέτες και τις βίαιες εξάρσεις του κάθε επαγγελματία/πρότυπο.
Μαζευτείτε, σοβαρευτείτε και κερδίστε μια θέση (με μια αφίσα σας π.χ.) στα παιδικά δωμάτια, όχι για τα νταηλίκια και την περιφρόνηση των αντιπάλων σας, αλλά για το ήθος και τον επαγγελματισμό σας.
Γιατί από νταηλίκια και περιφρόνηση, χορτάσαμε!
Γ.Ν. Αδαμόπουλος
