Η εξόντωση του Ισμαήλ Χανίγιε, του ισλαμοναζί χασάπη και ηγέτη της Χαμάς, κολλητού του Ερντογάν, από χειρουργικό χτύπημα της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας μέσα στην Τεχεράνη, δεν ήταν μόνο εξευτελισμός των μουλάδων της Τεχεράνης, που λίγο πριν έχασαν με τον ίδιο τρόπο και τους ηγέτες της Χεζμπολάχ, που οργάνωσαν τη σφαγή των παιδιών των Δρούζων. Ηταν άλλη μια έμπρακτη απόδειξη πως το Ισραήλ είναι ένα σοβαρό κράτος, που υπηρετεί τα συμφέροντα ενός ρωμαλέου Εθνους. Δεν ορρωδούν προ ουδενός για να τιμωρήσουν τους εχθρούς τους. Εχουν στρατιωτική, πολιτική, οικονομική ισχύ, συμμαχίες και την ακράδαντη βούληση να υλοποιούν το δόγμα που εξέφρασε εύστοχα ο συνδημιουργός του Ισραήλ, ο Στρατηγός Μοσέ Νταγιάν: «Israel must be like a mad dog that noone will dare to bother» (Tο Ισραήλ πρέπει να είναι σαν ένα άγριο σκυλί που κανείς δεν θα τολμά να ενοχλήσει). Απήγαγαν και τύλιξαν τον Αϊχμαν σε ένα χαλί και από την Αργεντινή βρέθηκε στο Ισραήλ, όπου τον δίκασαν και τον κρέμασαν.
Κυνήγησαν ανηλεώς και εξόντωσαν έναν προς έναν όλους τους Αραβες τρομοκράτες που εμπλέκονταν στη σφαγή των Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Βομβάρδισαν και κατέστρεψαν τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ στη Βαγδάτη, ματαιώνοντας τον κίνδυνο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα ο Σαντάμ. Εξόντωση με πυραύλους, βόμβες, καταδρομικές επιχειρήσεις πέραν των συνόρων τους, πλήθος εχθρών, τιμωρώντας τρομοκρατικές ενέργειες κατά πολιτών του Ισραήλ, απελευθερώνοντας ομήρους, καταστρέφοντας οπλοστάσιο των εχθρών του. Εκαναν προληπτικούς πολέμους συντρίβοντας όλους τους Αραβικούς στρατούς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Εχοντας 3 χρόνια υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους άνδρες και 2 χρόνια για τις γυναίκες, Ενοπλες Δυνάμεις βασισμένες, ακόμη και για τον χειρισμό των μαχητικών αεροσκαφών, σε εφέδρους, είναι ένα Ενοπλο Εθνος, μια νησίδα δημοκρατίας μέσα σε έναν ωκεανό ολοκληρωτικών εχθρών, τους οποίους αντιμετωπίζει με θάρρος και νικά πάντα. Εχουν ισχύ αλλά και σχέδιο, τολμούν και έχουν Ηγεσία. Στα καθ’ ημάς, οι βιαστές και φονιάδες ανήλικων κοριτσιών, γυναικών, και γιαγιάδες, μπροστά σε παιδιά, εγγόνια, συζύγους και αδέρφια, πεθαίνουν από γηρατειά και αρρώστιες καυχώμενοι για τα εγκλήματα πολέμου στα καφενεία των Κατεχομένων της Κύπρου και στην Τουρκία. Οι φονιάδες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού το ίδιο. Ο ένας ήδη πέθανε και τα διεθνή εντάλματα όλων των λοιπών παραμένουν ανεκτέλεστα.
Η Τουρκία κάνει πρωταθλητισμό έρευνας, ανάπτυξης και παραγωγής στρατιωτικής τεχνολογίας, φτιάχνει πλέον και οπλισμένα δικινητήρια μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εμείς βλέπουμε την πλάτη τους. Κυρίως, όμως, παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα εγκλήματα και τις βρομιές που έχουν διαπράξει. Ατιμώρητοι Γενοκτόνοι, ατιμώρητοι βιαστές, φονιάδες, ατιμώρητοι κλέφτες περιουσιών, μνημείων.
Και εξακολουθούν να απειλούν πως θα τα επαναλάβουν όλα. Το Ισραήλ είναι παράδειγμα προς μίμηση, με τρόπους που θα προσαρμοστούν στα δικά μας μέτρα και ανάγκες. Το πιο μεγάλο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα, το οποίο εμείς διστάζουμε να κάνουμε. Κωλοβαράμε, χάσκουμε σαν γελάδια στο λιβάδι, βαυκαλιζόμενοι με «φιλίες», ενδοτικές μπούρδες, πληρώνοντας Αποστόλους του Μαρασμού για να μας κάνουν κήρυγμα υπέρ των εχθρών μας, να διασπείρουν ηττοπάθεια, ψοφοδεϊσμό. Αυτοί θα φέρουν τον πόλεμο και την ήττα.
Οφείλουμε, λοιπόν, με ένα πανεθνικό σχέδιο και σε βάθος δεκαετιών να δημιουργήσουμε αυτή την ισχύ, αυτό το φρόνημα και να έχουμε ηγεσία που θα τα χρησιμοποιήσει με τόλμη. Πρώτα, όμως, ας ξεκινήσουμε από πιο εύκολα πράγματα.
Κύριε Πρωθυπουργέ, πόσοι και ποιοι Ελληνες παρατηρητές θα πάνε στη Χειμάρρα στις 4 Αυγούστου για να υπερασπιστούν το αδιάβλητο των εκλογών, να υπερασπιστούν τις κάλπες, όπου πρέπει να εκφραστούν ελεύθερα οι πολίτες της Πατρίδας του Αρχηγού Σπυρομήλιου; Με ποιους τρόπους βοήθησε η κυβέρνηση τους Χειμαρριώτες της Ελλάδας να πάνε να ψηφίσουν; Ποιες ενέργειες έκαναν ο Γεραπετρίτης και η Παπαδοπούλου για να στηρίξει η Μάνα τα παιδιά της στη Χειμάρρα, που είναι στο στόμα του Ράμα και των οργάνων του, που ήδη απειλούν πολίτες με προσωπικές και τηλεφωνικές απειλές; Πριν αποκτήσουμε τη δυνατότητα και τη βούληση να τιμωρούμε τους εχθρούς μας με τρόπους που θα τους προκαλεί δέος, ας υπερασπιστούμε τους Ελληνες, όπου γης, με τρόπους που μπορούμε. Αν δεν μπορέσουμε να επιβάλουμε δημοκρατικές εκλογές σε μια μικρή ελληνική πόλη στον Ράμα, με την ανύπαρκτη ισχύ, τότε τι θα κάνουμε μπροστά στην Τουρκία; Αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον Πέτρο Γκικουρία και μερικές χιλιάδες Χειμαρριώτες απέναντι σε μια συμμορία κατσαπλιάδων, τότε τι; Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
Βλέπεις τα πρόσωπα της φωτογραφίας και σκεπτόμενος το τι τους συνέβη, αναρωτιέσαι. Πως γίνεται και στα δυο ξεφτιλισμένα μας κράτη, να κάθονται και να παρακολουθούν αμέριμνοι το πως περνάνε τα γηρατειά τους οι Αττίλες του 1974 και οι δολοφόνοι των Σολωμού και Ισαάκ όλα αυτά τα χρόνια; Μόνο ευχετήριες κάρτες δεν τους έχουν στείλει, ελληνικό και κυπριακό κράτος. Η ακόμα χειρότερα και από καμία αποκλειστική νοσοκόμα να τους απαλύνει τον πόνο του γήρατος και να τους εντάξουν στο πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού.
Ενώ απλά θα έπρεπε να μπουν στο στόχαστρό μας και να μην μπορούν να βγουν από τα καταφύγια που θα τους έχωναν για να γλυτώσουν για το υπόλοιπο της ζωή τους, αυτών και των οικογενειών τους, εν είδει φετβά. Αν και λίγο λάδι σε εγχώριες τουρκικές μαφίες θα έκανε την δουλειά πιο απλή.
Είναι ντροπή να μας κοιτάνε αυτά τα δυο πρόσωπα και να μας λένε “εμείς κάτι κάναμε, έστω και αυτό το λίγο”. Εσείς οι υπόλοιποι “τι στο διάολο κάνετε όλα αυτά τα χρόνια;”