Αυτές τις ημέρες, που συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ακούστηκαν, γράφτηκαν και… ψιθυρίστηκαν πολλά («ξέρεις, μου είπε ο κουμπάρος του Μάκη, που ήταν μέσα στα πράγματα, αφού ήταν υποδεκανέας στην Κύπρο, ότι τα πολεμικά σχέδια ήταν χάλια»).
Ακούσαμε για «Αττίλα 1» και «Αττίλα 2». Δεν υπήρξαν αυτά. Όμως, ημίχρονο, μετά την κατάπαυση του πυρός της 22ας Ιουλίου, δεν υπήρξε. Οι Τούρκοι συνέχισαν τις επιχειρήσεις και βελτίωσαν τις θέσεις τους, φτάνοντας από το 4% της κατοχής εδάφους στο 12%, και τελικώς στο 38% στις 16 Αυγούστου 1974.
Ακόμη, αμφισβητήθηκε και το «Η Κύπρος κείται μακράν».
Όμως, στη διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=YEo6Jpnfe2Q θα βρείτε την απάντηση. Βέβαια, δεν ελέχθη έτσι, αλλά «η αντιμετώπιση των Τούρκων στην Κύπρο καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως αυτής».
Είναι κάτι ανάλογο με το «Alors c’ est la guerre» του Ιωάννη Μεταξά, που μετεξελίχθηκε σε «ΟΧΙ».
Είναι πολλά τα σκοτεινά σημεία της περιόδου εκείνης. Είναι κάποιες δηλώσεις του Ετζεβίτ περί αποκαταστάσεως της δημοκρατίας στην Ελλάδα, είναι κάποια λόγια του Κίσινγκερ περί αλλαγής πολιτικής καταστάσεως, είναι κάποια συνέντευξη στην Οριάνα Φαλάτσι κ.λπ.
Θα τα μάθουμε ποτέ αυτά; Βεβαίως, όταν (και κυρίως αν) ποτέ ανοίξει ο «φάκελος της Κύπρου». Πώς;
