«Υπευθυνότητα» και «κοινωνική συνείδηση» επικαλέστηκε το υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών στην ανακοίνωσή του σχετικά με την εντολή που δόθηκε από πλευράς του για την απόσυρση των αφισών, μέσω των οποίων δίνονταν μηνύματα υπέρ της προστασίας του αγέννητου παιδιού.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Αναρωτιέται κανείς ποια «υπευθυνότητα» και ποια «κοινωνική συνείδηση» μπορεί να επικαλείται μια πολιτεία που εδώ και δεκαετίες παρακολουθεί απαθής τη συρρίκνωση του Ελληνισμού στην ιστορική κοιτίδα του, για την οποία καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν οι 250.000-300.000 αμβλώσεις που πραγματοποιούνται ετησίως στην πατρίδα μας.
Αν εξαιρέσει κανείς ένα μικρό ποσοστό αυτών, στις οποίες γίνεται επίκληση σοβαρών προβλημάτων υγείας ή κοινωνικών επιπτώσεων και στις οποίες δικαιολογείται ή έστω απλώς αιτιολογείται η επιλογή της βίαιης διακοπής της κύησης, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων περισσεύει η ανευθυνότητα, ως απότοκος της άγνοιας, της ελαστικής ηθικής διαπαιδαγώγησης και της μη καλλιέργειας των κοινωνικών, οικογενειακών και εθνικών δεσμών.
Η πολιτική τρυφηλότητα της εποχής μας αδυνατεί να κατανοήσει και, πολύ περισσότερο, να νιώσει την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτών των δεσμών ως συνεκτικών στοιχείων μιας κοινωνίας. Ίσως διότι με τους δεσμούς αυτούς η κοινωνία αποκτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μιας ιδιοπροσωπίας με την οποία πορεύεται ιστορικά και μέσω αυτών αποκτά μια συγκεκριμένη θέαση και αντίληψη του κόσμου. Διαμορφώνει το δικό της σύστημα αξιών, το υπερασπίζεται, το καλλιεργεί και παράγει πολιτισμικό πλούτο, αλλά και σφυρηλατεί εθνική ταυτότητα, πράγματα που έχουν αποτέλεσμα τη δύσκολη χειραγώγησή της.
Η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» επιβάλλει στις μέρες μας τη φίμωση και τη δαιμονοποίηση οποιασδήποτε φωνής αντιστέκεται στους σχεδιασμούς της παγκόσμιας νεοταξίτικης πρακτικής για την εξαφάνιση όλων των συνεκτικών δεσμών μιας εθνικής κοινωνίας. Στην προσπάθειά της αυτή έρχεται σε σύγκρουση με το ίδιο το υποτιθέμενο αξιακό σύστημά της, την ελευθερία δηλαδή του δημόσιου λόγου και τη διακίνηση των ιδεών.
Στο συγκεκριμένο θέμα τα τελευταία έτη γίνεται προσπάθεια διατύπωσης ενός τεκμηριωμένου επιστημονικά και ηθικά λόγου για τις κοινωνικές συνέπειες, αλλά και για τα οδυνηρά αποτελέσματα στην υγεία του ατόμου που προκύπτουν από την επιλογή των αμβλώσεων ως πρακτική… αντισύλληψης! Στον αντίποδα, η δυσανεξία όσων τις υποστηρίζουν ως «δικαίωμα» και «προοδευτική κατάκτηση» απέναντι στη διαφορετική άποψη χαρακτηρίζεται από ακραίες εκφάνσεις.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις προπηλακισμού ατόμων και συλλογικοτήτων που συμμετείχαν ή αποπειράθηκαν να οργανώσουν ημερίδες και εκδηλώσεις με σκοπό να ενημερώσουν τους πολίτες για τα καταστροφικά αποτελέσματα των εκτρώσεων. Αντί να απαντούν με επιχειρήματα, προβαίνουν συνήθως σε τραμπουκισμούς και βανδαλισμούς, ασκώντας απροκάλυπτη τρομοκρατία.
Είναι πραγματικά εξωφρενική η σύγκριση του νομικού πλαισίου που προστατεύει (και ορθώς) τα ζώα από την κακοποίηση την οποία υφίστανται από ασυνείδητους ή χαιρέκακους ανθρώπους με το αντίστοιχο που υπερασπίζεται το δικαίωμα μιας μητέρας να δολοφονήσει το ίδιο της το παιδί που κυοφορεί! Στην πρώτη περίπτωση προβλέπονται (και ορθώς) βαρύτατες ποινές, ενώ στη δεύτερη δεν προβλέπεται καμία απολύτως νομική συνέπεια για την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής!
Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην πατρίδα μας, τότε θα πρέπει να εστιάσουμε υπεύθυνα στη λύση του με τη στήριξη των δικαιωμάτων των ανυπεράσπιστων αγέννητων παιδιών της και την καλλιέργεια κοινωνικής συνείδησης στους πολίτες της, θέτοντάς τους ενώπιον των συλλογικών ευθυνών τους, και όχι να υποκύπτουμε σε απόψεις διαλυτικές της κοινωνικής και της εθνικής συνοχής μας.
