Στο χθεσινό σημείωμα για τις αφίσες στο μετρό επικεντρώσαμε την κριτική μας στη φιλελεύθερη παράταξη γιατί αυτή μας ενδιαφέρει κυρίως. Όχι οι αντίπαλοί της.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για την Αριστερά. Τουναντίον. Η στάση της στη συγκεκριμένη υπόθεση, ιδωμένη με ευρύτερα κριτήρια, αποτελεί ρεσιτάλ υποκρισίας, ψευδολογίας και κυνισμού. Τέσσερα ήταν τα βασικά επιχειρήματα που ακούσαμε από εκπροσώπους της στα τηλεοπτικά πάνελ.
Ο σεβασμός στον δημόσιο χώρο, το πρώτο. Η Πολιτεία πρέπει να είναι ο ρυθμιστής της διακίνησης απόψεων στον δημόσιο χώρο. Επίσης, ο σεβασμός στο δικαίωμα κάθε προσωπικότητας να διαχειρίζεται όπως εκείνη νομίζει το σώμα της, το δεύτερο. Και δύο ακόμη: α) Ένας άνδρας δεν μπορεί να υποδεικνύει σε μια γυναίκα τι να κάνει. β) Το περιεχόμενο της αφίσας ήταν, κατά τα Ελληνικά Ηoaxes, ψευδές και αντιεπιστημονικό.
Ξεκινώ από τα τελευταία. Λυπούμαι που δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω στα… Hoaxes ρόλο ρυθμιστού του δημόσιου βίου – σε αυτόν τον κόσμο αρνούμαι ειλικρινώς να μπω. Αλλά από πότε το περιεχόμενο μιας αφίσας κρίνεται με τρόπο ορθολογικό, με κριτήρια επιστημονικά και αντιεπιστημονικά; Με αυτή τη λογική, πρέπει να κατεβαίνουν οι αφίσες αγίων που τοποθετούνται σε τοίχους, αφού, ως γνωστόν, είναι δογματικοί και όχι ορθολογιστές. Με αυτή τη λογική, πρέπει να κατάσχονται τα φύλλα εφημερίδων που υποστηρίζουν ότι γίνονται θαύματα. Εάν αυτό είναι αντιεπιστημονικό… Δεν είμαστε με τα καλά μας, λέω εγώ!
Περιττό επίσης να τονίσω ότι η άποψη που λέει ότι ο άνδρας δεν έχει γνώμη επί γυναικείων θεμάτων είναι βαθιά ρατσιστική, βαθιά συντηρητική και βαθιά υποτιμητική. Και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Για τις γυναίκες, δε, τολμώ να πω και «περισσότερο υποτιμητική». Άκου «γυναικεία θέματα»! Όσο χλευαστικό ακούγεται το «καλύτερα να ασχολείστε με το να πλένετε πιάτα», άλλο τόσο είναι και ο όρος «γυναικεία θέματα».
Στο κυρίως μενού τώρα: Αριστερά και δημόσιος χώρος. Καταρχάς, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης του δημόσιου χώρου για να επιβάλλει ή να αποκαθηλώνει τις αφίσες του γούστου του. Και κανείς δεν είναι δικτάτωρ της μοναδικής σκέψης.
Άποψη έχουν και οι διπλανοί μας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η προσέγγισή μας και οι ευαισθησίες ενός εκάστου για τον δημόσιο χώρο πρέπει να εκφράζονται ενιαία. Δεν γίνεται να χαλάς τον κόσμο για μια αφίσα στον δημόσιο χώρο του μετρό και να το βουλώνεις όταν πέφτουν τσιμεντόλιθοι κατά αστυνομικών από τον δημόσιο χώρο ιδιοκτησίας «Ευαγγελισμού» στην κατάληψη της Ματρόζου και της Παναιτωλίου.
Δεν γίνεται να ωρύεσαι για τον δημόσιο χώρο του μετρό, αλλά να ανέχεσαι την ασχήμια των λερών ζωγραφισμένων τοίχων των ελληνικών ΑΕΙ, φαινόμενο που δεν απαντάται πουθενά στον κόσμο, ούτε στις ανατολικές χώρες. Δημόσιος χώρος είναι και αυτός, και κάθε ζημιά που γίνεται πρέπει να αποκαθίσταται. Δεν γίνεται να σε πιάνει ο πόνος για τον δημόσιο χώρο του μετρό και να μη βγάζεις λέξη για τα οπλοστάσια, το εμπόριο ναρκωτικών, καμιά φορά και το εμπόριο ανθρώπων που γίνεται στα υπόγεια των εγκαταλειμμένων πανεπιστημίων. Δημόσιος χώρος είναι και αυτά. Το αυτό ισχύει για το Κοινοβούλιο, για τις πρεσβείες, για δημόσια κτίρια που γίνονται στόχος των Ρουβικωναίων. Δημόσιος χώρος είναι και αυτά.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να το κατανοήσει, λοιπόν. Δεν είναι χωράφι της η δημόσια περιουσία για να -επιτρέψτε μου τη φράση- κάνει ό,τι της γουστάρει και λογαριασμό να μη δίνει. Ο δημόσιος χώρος είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού στο σύνολό του. Και, πάντως, όχι των ατζέντηδων του ελληνικού λαού.
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: Εντυπωσιακό να ακούς από αριστερά χείλη κήρυγμα υπέρ του σεβασμού της προσωπικότητας και της ελευθερίας αυτοδιάθεσης καθενός. Η αριστερή ιδεολογία δεν αγαπά το άτομο, αλλά το σύνολο. Για δεκαετίες ήταν διαπρύσιος κήρυξ ενός συστήματος που βασιζόταν στην κεντρική διεύθυνση της κοινωνίας, μέσω της οποίας το κράτος παρενέβαινε ωμά στις ζωές των πολιτών.
Ουδεμία σκέψη για ανάπτυξη ελεύθερης προσωπικότητας. Το κράτος σού έλεγε τι να είσαι. Το κράτος σε διέτασσε. Το κράτος αποφάσιζε για σένα. Και, βεβαίως, το κράτος παρακολουθούσε τις ζωές των άλλων. Τώρα, πώς από εκεί φθάσαμε σήμερα να ακούμε μια Αριστερά με επιχειρήματα υπέρ της ιδιωτικής προσωπικότητας, με αφορμή μια αφίσα για τις αμβλώσεις, τι να πούμε! Επιχείρημα εξ-αμβλωματικόν. Ίσως τα ακούμε γιατί τα επιτρέπει η Δεξιά. Η Δεξιά, που μια ζωή ζητά συγγνώμη που δεν είναι Αριστερά…
