Αν ο καθρέφτης του ΣΥΡΙΖΑ είχε στόμα, θα έλεγε πολλά σε πολλούς που θα τους έκανε να κοκκινίσουν. Επειδή όμως στην προκειμένη περίπτωση καθρέφτης κάθε κόμματος είναι η κοινωνία, προφανώς δεν μπορείς να ζητάς τον σεβασμό και την αποδοχή της, όταν εσύ δεν σέβεσαι τον εαυτό σου.
Από την ημέρα που αποχώρησε ο Τσίπρας από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μαίνεται ο «αρχηγικός πόλεμος», ο οποίος πλέον έχει εξελιχθεί σε «πανηγύρι των τρελών».
Εδώ δεν μιλάμε για «διάσπαση», κάτι που συχνά πυκνά μπορεί να συμβεί σε ένα κόμμα «εξουσίας», αλλά για μια κατάσταση που παραπέμπει σε «πόλεμο των δρόμων». Ολοι πλακώνονται με όλους. Το χειρότερο, δε, είναι ότι τα επιχειρήματα ουσιαστικά δεν είναι πολιτικά ή ιδεολογικά, αλλά πρόκειται για «συντροφικά μαχαιρώματα», τις περισσότερες φορές επί προσωπικού!
Θα επαναλάβω πως αυτό που κάνει τούτη την ώρα τον ΣΥΡΙΖΑ πιότερο αποκρουστικό από ποτέ είναι η έλλειψη σεβασμού. Ο Κασσελάκης δεν σέβεται «ιστορικά στελέχη» και όργανα του κόμματος, η πλειοψηφία δεν σέβεται τον αρχηγό, γενικά ο σεβασμός μοιάζει με έννοια που έχει χαθεί από τη φρασεολογία και την καθημερινή πρακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κι όταν κάποιος, πόσο μάλλον ένα σύνολο ανθρώπων που υποτίθεται θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα, δεν σέβεται εαυτόν και αλλήλους, είναι αδύνατο να ζητήσει αντίστοιχα τον σεβασμό της κοινωνίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος «χορηγός» της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οταν ακόμα και μετά το τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι των καταστροφικών πυρκαγιών, με κόσμο να βρίσκεται στον δρόμο και να αποδοκιμάζει έντονα τον πρωθυπουργό και την υπόλοιπη κυβερνητική κουστωδία, ο ΣΥΡΙΖΑ «καταφέρνει» να κλέβει αρνητικά τα φώτα της δημοσιότητας, καθείς αντιλαμβάνεται ότι μιλάμε για «χρυσούς χορηγούς».
Ποια κοινωνία μπορεί να εμπιστευθεί κόμμα που «λατρεύει» να μισιέται στο εσωτερικό του περισσότερο απ’ ό,τι να ασκεί αντιπολίτευση σε παραπαίουσα κυβέρνηση; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή να απευθυνθεί στον πολίτη και να του ζητήσει να τον στηρίξει, ώστε π.χ. να ζητήσει άμεσα διενέργεια εκλογών; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
Ποιος… ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγείρει τέτοια αξίωση; Ο αρχηγός τον οποίο η πλειονότητα έχει πάψει να τον θεωρεί ηγέτη και σε κάθε ευκαιρία τον αποκαλεί «ινφλουένσερ»; Ο πρώην αρχηγός; Οι «87»; Εκείνοι που θέλουν να γίνουν αρχηγοί;
Μια κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης, για την οποία υπάρχει τεράστια ευθύνη του Στέφανου Κασσελάκη (προφανέστατα αφού ως αρχηγός δεν μπόρεσε να ενώσει), αλλά και του Αλέξη Τσίπρα και του Παύλου Πολάκη και όλων όσοι βάζουν το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο.
Οταν μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές γεννήθηκε η ανάγκη άμεσης συζήτησης για δημιουργία ενιαίου «κεντροαριστερού μετώπου» απέναντι στον Μητσοτάκη, κάτι που προήλθε από την κοινωνία και το έδειξε ο πολίτης με την ψήφο του στην κάλπη, όλοι περίμεναν πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έδειχναν την πρέπουσα συμπεριφορά μπροστά στην ιστορικότητα των στιγμών.
Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς δίνει καθημερινά… μάχη να απολέσει εντελώς τον αυτοσεβασμό του, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση των καμένων παρακολουθεί ατάραχη την πυρκαγιά στο σπίτι της αντιπολίτευσης. Και ο λαός, ως συνήθως, πληρώνει τα σπασμένα τους!
