Ο πρόσφατος αιφνιδιασμός της κυβέρνησης από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας της Τουρκίας με τη Λιβύη…
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
… καθώς και ο εξευτελισμός που επεφύλαξαν οι Γερμανοί στη χώρα μας με τον αποκλεισμό της από τη διάσκεψη του Βερολίνου απέδειξαν ακόμη μια φορά ότι η Γερμανία αποτελεί τη σημαντικότερη απειλή για την Ελλάδα και ταυτόχρονα επιβεβαίωσαν ότι η χώρα μας είναι ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state), τα βασικά χαρακτηριστικά του οποίου περιλαμβάνουν την καθολική απώλεια του ελέγχου της κρατικής εξουσίας στην επικράτεια, την κατάρρευση της οικονομίας, την αύξηση της εγκληματικότητας και της διαφθοράς, καθώς και την ακούσια μαζική μετανάστευση του πληθυσμού και την αντικατάστασή του από αλλογενείς με χαμηλό και διαφορετικό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Συνεπώς η Ελλάδα ικανοποιεί όλα τα κριτήρια για να αντιμετωπίζεται ως παρίας από τη διεθνή κοινότητα, με αποτέλεσμα οι πολιτικές, ακαδημαϊκές και οικονομικές ελίτ της χώρας να απαξιώνονται διεθνώς, όπως πρόσφατα απέδειξε η Μέρκελ. Η επιτυχής ή ατυχής λειτουργία μιας κρατικής οντότητας, εκτός από το επίπεδο διαφθοράς των ελίτ, εξαρτάται από τη σχέση κράτους και κοινωνίας, καθώς και από τις καθολικά αποδεκτές αξίες και αρχές που κατά το μάλλον ή ήττον εξομαλύνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις και ενισχύουν τις επιτυχείς οικονομικές θέσεις. Η σύνδεση του κράτους με την κοινωνία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επικράτηση του κράτους δικαίου και επίσης μέσω μιας κοινώς αποδεκτής κρατικής ιδεολογίας, προϋποθέσεις που και οι δύο απουσιάζουν από την Ελλάδα.
Εν αντιθέσει στην Τουρκία, παρά το γεγονός ότι και εκεί δεν ισχύει η πρώτη προϋπόθεση, επικρατεί η αρχή ότι «ο θεοσεβούμενος βιώνει το πνευματικό Ισλάμ και την παράδοση μέσα από τους κανόνες που επιβάλλει το κράτος». Το αποτέλεσμα είναι ο πολίτης να οικειοποιείται το κρατικό δόγμα ότι «το Ισλάμ είναι απαραίτητο για την Τουρκία και η Τουρκία για το Ισλάμ», επισημαίνει ο καθηγητής Χρήστος Τεάζης στο βιβλίο του «Η δεύτερη μεταπολίτευση στην Τουρκία».
Ο ίδιος συγγραφέας φωτίζει εμμέσως την κρατική και κοινωνική αποτυχία της χώρας μας μέσω της απουσίας ιδεολογικών αρχών που συνεπάγεται την ανυπαρξία οικονομικών κανόνων, με την αναφορά του στη σχέση μεταξύ του «κεφαλαίου της Ανατολίας» και των οικονομικών αρχών του Γκιουμουσχανεβί, που υιοθετήθηκαν καθολικά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Τουρκίας.
Ο προβληματισμός των ελίτ για την ιδεολογική, πολιτική και οικονομική αποδέσμευση της χώρας τους από τη δυτική εξάρτηση βρήκε την απάντησή του στα οικονομικά δόγματα του ισλαμικού τάγματος των Νακσιμπεντί, μέσω της θέσης ότι η οικονομική λειτουργία και πρόοδος της κοινωνίας μπορεί να είναι συνεχής και βιώσιμη μόνο μέσω της «δημιουργίας τοπικού ισλαμικού κεφαλαίου», που θα δανείζει χωρίς τόκο και θα κατανέμει αναλογικά στους επιχειρηματίες τα κέρδη και τις απώλειες, και επίσης μέσω του αξιώματος ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει «εάν δεν παράγει μόνο του τα όπλα και το χαρτί που χρειάζεται». Εδώ η αναφορά στο «χαρτί» επισημαίνει την πνευματική, επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο και ανάπτυξη.
Η κοινωνία, επισημαίνει ο Γκιουμουσχανεβί (1813-93), θα πρέπει να καταναλώνει μόνο αυτά που παράγει, ενώ ο δανεισμός θα πρέπει να γίνεται μόνο για επιχειρηματικούς σκοπούς. Η κοινωνία πρέπει να παράγει την τροφή της, τα φάρμακά της και τα ρούχα της εάν θέλει να επιβιώσει. Ο δανεισμός και η κατανάλωση καταστρέφουν το κράτος και την κοινωνία, θέσεις και οικονομικά αξιώματα τα οποία η χώρα μας αγνόησε.
Ο μετασχηματισμός της Τουρκίας από αγροτική σε βιομηχανική χώρα μέσα στα τελευταία 30 χρόνια έγινε μέσω της υιοθέτησης των ιδεολογικών αρχών του τάγματος των Νακσιμπεντί από όλα τα πολιτικά κόμματα, ενώ η επιτυχία της χώρας επισημαίνει την ορθότητα των οικονομικών αρχών του ισλαμικού τάγματος και ταυτόχρονα εξηγεί την καθολική ελληνική αποτυχία. Πράγματι, στην Ελλάδα το τοκογλυφικό τραπεζικό κεφάλαιο σε συνδυασμό με την πολιτική διαφθορά και την απουσίαμακροοικονομικούσχεδιασμού βασισμένου σε απλές οικονομικές και ιδεολογικές αρχές κατέστρεψε τις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία.
Επίσης, η πνευματική διαθήκη της Γενιάς του ’30, που προσδιόρισε τις αρχές της ελληνικότητας, αγνοήθηκε, λοιδορήθηκε και διακόπηκε βιαίως από τη γενιά των διανοουμένων – αγροτών της Μεταπολίτευσης, ενώ το ιδεολογικό κενό που άφησε δεν μπορεί σήμερα να αναπληρωθεί. Η επιτυχία της γειτονικής χώρας και η ελληνική αποτυχία εξηγούνται από το γεγονός ότι η χώρα μας δεν παράγει ούτε τα όπλα ούτε το «χαρτί» που χρειάζεται, και συνεπώς δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα σύνθετο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον παρά μόνο ως οικονομικό προτεκτοράτο και κράτος-φαβέλα, καταστάσεις και ιδιότητες τις οποίες ικανοποιεί με συνέπεια.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
