H έκπτωση του Στέφανου Κασσελάκη από τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν αφορά μόνον τα εσωκομματικά της παραπαίουσας Αριστεράς. Θα αποτελέσει απαρχή εξελίξεων στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορεί να επηρεάζουν την κεντροδεξιά παράταξη και τα κόμματα που κινούνται στα δεξιά της. Πρόκειται για ντόμινο και ιδού γιατί.
Μέχρι προχθές γνωρίζαμε ότι το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογές για εκλογή νέου αρχηγού και ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε καταστατικό συνέδριο. Τα συμφέροντα των κυρίων Ανδρουλάκη και Κασσελάκη συνέπιπταν αντικειμενικά. Η διατήρησή τους στην αρχηγία των κομμάτων τους διευκολυνόταν από το πάγωμα των εξελίξεων για κόμμα-ομπρέλα της Κεντροαριστεράς με τη συνένωση δυνάμεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά. Τα δεδομένα όμως τώρα αλλάζουν και είναι τα εξής: Τώρα θα έχουμε εκλογή αρχηγού και στα δύο κόμματα. Και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα προηγηθεί το ΠΑΣΟΚ και θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ θα επηρεάσει προφανώς και την εκλογή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ένα κόμμα θα συμπαρασύρει το άλλο. Η δυναμική του ενός θα επηρεάσει τη δυναμική του άλλου. Αν δεχθούμε την υπόθεση ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου «τα λένε» καλά τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο Στρασβούργο ως βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και ευνοούν την εκλογή «παπανδρεϊκού» και «τσιπρικού» αρχηγού στα δύο κόμματα αντιστοίχως, με προοπτική τη «συνένωση» τους, τότε πρέπει να διερευνήσουμε τις πιθανότητες επιτυχίας του σχεδίου που εκπόνησαν οι δύο «πατριάρχες» εκεί στα ξένα. Αν οι εξελίξεις αποκτήσουν δυναμική, δεδομένου ότι ο Κυριάκος έδειξε ότι έμεινε από βενζίνη στη ΔΕΘ (πρώτη φορά από το 2016 δεν είχε αφήγημα) και ότι τα ποσοστά της Ν.Δ. υποχωρούν στις μετρήσεις, τότε ας μην εκπλαγεί κανείς αν αρχίσουν να ξεχωρίζουν οι «παπανδρεϊκοί» Γερουλάνος και Δούκας στο ΠΑΣΟΚ (κυρίως ο πρώτος) και οι μεταβατικοί «τσιπρικοί» Παππάς και Φαραντούρης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος θα αναζητήσει τον θεωρητικά ικανότερο να αντιπαρατεθεί με τον κ. Μητσοτάκη. Γράφω «θεωρητικά», γιατί στο βάθος του τούνελ κρύβεται ο ανυπόμονος για «εκδίκηση» Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος σχεδιάζει να επανεμφανιστεί στον «μπερντέ» το 2025.
Αν βεβαίως νικήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος έχει δείξει μέχρι τώρα στοιχεία ισχυρής ανθεκτικότητας, πολύ δε περισσότερο η Αννα Διαμαντοπούλου, το σενάριο αυτό αλλάζει. Στην πολιτική και στη ζωή πρέπει όμως να πορεύεσαι με το καλύτερο και με το χειρότερο σενάριο. Οχι να κάθεσαι πάνω σε ροζ συννεφάκι. Το οποίο σημαίνει ότι η Ν.Δ. πρέπει να είναι έτοιμη για την περίπτωση που συνενωθούν το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απίθανο σήμερα, αλλά όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα. Η απόφαση του Κασσελάκη να αφαιρέσει τον προσδιορισμό «ριζοσπαστική» από το όνομα της Αριστεράς δεν ήταν τυχαία.
Οι σύμμαχοι αγαπούν τα κεντρώα κόμματα και όχι τα radical. Μισούν τον ριζοσπαστισμό του απρόβλεπτου. Αγαπούν τους φρόνιμους. Και μολονότι δεν «πέρασε» η πρόταση Κασσελάκη λόγω συγκυρίας, κατ’ ουσίαν αποτελεί τον πυρήνα των εξελίξεων γύρω από την Κεντροαριστερά. Το νέο σχεδιαζόμενο ενιαίο κόμμα πρέπει να είναι κεντρώο, όχι ριζοσπαστικό, για να μην «τρομάζει» τα πλήθη, όπως ο παλαιός ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ των capital controls και της υποστήριξης των τρομοκρατών. Θα πάρει αυτό ευλογία από τον ξένο παράγοντα; Κατά τη γνώμη μου, θα πάρει, γιατί έτσι μόνο θα έχει ελπίδες να αναστηλωθεί ο παλαιός δικομματισμός και θα διευκολυνθούν οι επανασυσπειρώσεις εκατέρωθεν.
Θα επιτύχει όμως το εγχείρημα για την ανάσταση της παλαιάς αρχιτεκτονικής της Μεταπολίτευσης; Εχω πολλές αμφιβολίες. Από τη μία, θα έχουμε έναν πρωθυπουργό χωρίς βενζίνη, που θα σκέφτεται αν πρέπει να επιμείνει «κεντρώα» ή να πάρει και ελαφρά δεξιά κλίση, και, από την άλλη, θα έχουμε τους Παπανδρέου και Τσίπρα, που για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είναι «πατριάρχες» last year. Ξεπερασμένοι. Κυρίως ο πρώτος. Η Ελλάδα χρειάζεται μια φρέσκα πολιτική πρόταση, με αναθεωρητική γεωπολιτική ματιά, και αυτήν ετούτη η Κεντροαριστερά, σε όποια συσκευασία (για να μην πω και άλλοι από την από δω πλευρά), δεν μπορεί να της τη δώσει. Εχει μεγάλες δουλείες η σκέψη της. Οπότε, το «καλύτερο» σενάριο για την τύχη του πολιτικού μας συστήματος είναι η «μεταμφίεσή» του σε νέο, η αναβολή της «εκτέλεσής» του και η παράταση του αδιεξόδου.
