Οι «εκκαθαριστές» της Ελλάδας ΙΙ

Οι γκρεμιστές της Ελλάδας ως χώρας και του Ελληνισμού ως διακριτής ιστορικοπνευματικής οντότητας άρχισαν το «έργο» τους από τη βάση. Πλήττοντας τις ρίζες του ελληνικού οικοδομήματος. Βασικός στόχος ήταν η γλώσσα. Εκεί εντοπίζεται το σημαντικότερο πλήγμα που έχει δεχθεί ο Ελληνισμός στη δύση του 20ού αιώνα. Ο λόγος για την κατάργηση της καθαρεύουσας και του πολυτονικού συστήματος γραφής. Το πρώτο έφερε εις πέρας ο Γεώργιος Ράλλης επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο γιος του δωσίλογου πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, ο οποίος είχε αναλάβει το τεχνικό μέρος της έναρξης της κατεδάφισης των θεμελίων του έθνους, μιλώντας για το νομοσχέδιο που έκοβε τις γέφυρες με τη λόγια παράδοσή μας, δήλωσε χαιρέκακα: «Καθαρεύουσα και δημοτική είναι τέκνα της αρχαίας ελληνικής. Η καθαρεύουσα σαν πρωτότοκη πέθανε. Και σήμερα με αυτό το νομοσχέδιο υπογράφουμε τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της».

Είναι απορίας άξιον πώς οι συνάδελφοί του βουλευτές, ο πολιτικός προϊστάμενός του πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και οι ψηφοφόροι του κόμματος ανέχθηκαν υπουργό Παιδείας να ανακοινώνει για τον «θάνατο», δηλαδή τη δολοφονία, της πρωτότοκης θυγατέρας της ελληνικής γλώσσας. Ποιος επιχαίρει για τον θάνατο «παιδιών» – έστω και σε συμβολικό επίπεδο;

Η πρόταση νόμου κατάργησης της καθαρεύουσας συζητήθηκε στη Βουλή στις 7 Απριλίου 1976. Ο Ιωάννης Ράλλης, πατέρας του Γεωργίου, «χρίστηκε» πρωθυπουργός από τους Γερμανούς κατακτητές στις 7 Απριλίου 1943. Ιδια ημέρα και μήνας, σε διαφορετικές χρονιές, για ιδιαίτερα παρόμοιες… εργολαβίες. Οι Ράλληδες είχαν σημαντικές «δουλειές» να κάνουν στις 7 Απριλίου.

Με τον νόμο 309 (ΦΕΚ Α΄ 100/30 Απριλίου 1976), που ακολούθησε την ψήφιση της σχετικής πρότασης νόμου, ορίστηκε ότι «Γλώσσα διδασκαλίας, αντικείμενον διδασκαλίας και γλώσσα των διδακτικών βιβλίων εις όλας τας βαθμίδας της Γενικής Εκπαιδεύσεως είναι από του σχολικού έτους 1976-1977 η Νεοελληνική. 2. Ως Νεοελληνική γλώσσα νοείται η διαμορφωθείσα εις πανελλήνιον εκφραστικόν όργανον υπό του Ελληνικού Λαού και των δοκίμων συγγραφέων του Εθνους Δημοτική, συντεταγμένη, άνευ ιδιωματισμών και ακροτήτων».

Μαζί με την κατάργηση της καθαρεύουσας στα σχολεία ίσχυσε το γλωσσικό κολόβωμα και στο Δημόσιο. Η παραδοσιακή καθαρεύουσα του Δημοσίου αντικαταστάθηκε από την καθαρεύουσα του… Ράλλη. Ηταν και παραμένει ένα κατασκεύασμα αμήχανο και εξόφθαλμα τεχνητό, το οποίο έφτανε τα όρια του γελοίου. Οποιαδήποτε λέξη φάνταζε υπερβολικά «λόγια» εξοβελιζόταν και αντικαθίστατο από κάποια άλλη, η οποία θα φαινόταν μεν δημοτική αλλά όχι εξεζητημένη. Ενας αξιοθρήνητος αχταρμάς αντάξιος των δημιουργών του.

Τη νομοθετική θανάτωση της καθαρεύουσας ακολούθησε η χαριστική βολή. Η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος γραφής από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας των ελληνικών και συμβόλων που συμπλήρωναν περίπου 2.200 χρόνια Ιστορίας έγινε με την παραδοσιακή μέθοδο της ανθελληνικής ολιγαρχίας που ξεθεμελιώνει καθετί εθνικό, ωραίο, ενάρετο και αληθές. Μπήκε σαν κλέφτης από το… παράθυρο, στον νόμο 1228 (ΦΕΚ 323, τεύχος 1ο της 11ης Νοεμβρίου 1981). Ο νόμος 1228 αποτελούσε «κύρωση προεδρικής πράξης», η οποία προσχηματικά αναφερόταν στην «εγγραφή μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως». Η ολοκλήρωση του εγκλήματος έγινε κι αυτή με όρους διάρρηξης∙ σε μεταμεσονύκτια συνεδρίαση (30 Ιανουαρίου 1982), με παρόντες μόλις 30 βουλευτές. Η δολοφονία και ο ενταφιασμός του βασικού επικοινωνιακού και νοητικού εργαλείου του έθνους μας έγινε με λίγους μάρτυρες παρόντες. Το έγκλημα δεν ήταν τέλειο. Ολοι γνωρίζουμε τους δράστες. Απαντες είμαστε θύματα μιας κακουργίας που είχε τη σφραγίδα του «νόμου» και φτώχυνε τη γλώσσα μας, την επικοινωνία μας, την ίδια την αντίληψή μας για την πραγματικότητα.

Την κρατικά… επιτρεπόμενη γραφή τη μάθαμε λίγες εβδομάδες αργότερα, με το ΦΕΚ 52/1, της 29ης Απριλίου 1982, διάταγμα υπ. Αριθ. 297), που έφερε τις υπογραφές του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, του υπουργού Παιδείας Ελευθερίου Βερυβάκη και του… Μένιου Κουτσόγιωργα.

Τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών, των ιδεών, των αποφάσεων και των μεθοδεύσεων των εκκαθαριστών δεν χρήζουν περιγραφής, διότι τα βιώνουμε. Θα υποχρεωνόμαστε να τα ζούμε μέχρι να πράξουμε το σωστό. Αυτό θα αργήσει διότι, καθώς φαίνεται, πριν το σωστό νιώθουμε την ανάγκη να δοκιμάσουμε όλα τα σφάλματα.

Εχοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, ας διαβάσουμε μερικές από τις σκέψεις του Οδυσσέα Ελύτη για το πολυτονικό σύστημα γραφής, όπως τις εξέφρασε στη μονογραφία του «Τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ» (εκδόσεις Ικαρος, Αθήνα∙ 1990):

«Θέλω νὰ πιστεύω -καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση- ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια».