Ο αντιγερμανικός… ανένδοτος και άλλα (σύντομα) ανέκδοτα

Λίγο αργά ανακάλυψε ο Κυριάκος τον πολιτικό αμοραλισμό του Βερολίνου. Ο… όψιμος αντιγερμανικός ανένδοτος, με αφορμή το πανηγυρικό «άδειασμα» στο Mεταναστευτικό, προκαλεί γέλια και κλάματα συνάμα. Θυμίζει το κακότροπο, μικρομέγαλο πεκινουά που ξεσηκώνει τον τόπο στα γαβγίσματα, μόνο και μόνο για να υποδείξει στο αφεντικό πού είναι το λουρί του…

Μόλις το αφεντικό υποσχεθεί να το πάει βόλτα, το σκυλάκι συντροφιάς αυτόματα θα σωπάσει. Και, εν προκειμένω, η «βόλτα» για τον Κυριάκο είναι επιδοματικού τύπου. Δεν μπορεί που δεν μπορεί να ανασχέσει το… πεσκέσι με τους «επιστρεπτέους», σκούζει λίγο για να τους εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές χαρτζιλίκι.

Και να ήθελε η σημερινή κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες των Μνημονίων, δεν θα μπορούσε να πει «όχι» στους Γερμανούς. Απλά και μόνο επειδή η δανειακή εξάρτηση, που συνεχίζεται αμείωτη, είναι αυτή που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε σύγχρονη γερμανική αποικία. Το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, με τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και την ταχύρυθμη «πράσινη» προσαρμογή, που γεμίζει κάθε κάμπο και ραχούλα με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά για να γίνουμε «μπαταρία» της Ευρώπης, είναι εξ ολοκλήρου γερμανικής εμπνεύσεως. Γιατί βολεύει τις γερμανικές εξαγωγές.

Το εμπορικό ισοζύγιο μεταξύ των δύο χωρών είναι πραγματικά εφιαλτικό. Η Ελλάδα εισάγει από τη Γερμανία αγαθά τέσσερις φορές μεγαλύτερης αξίας από αυτά που εξάγει στη συγκεκριμένη χώρα. Και οι Ελληνες ξοδεύουν τα πενιχρά φιλοδωρήματα που αφήνουν οι ορδές Γερμανών τουριστών για να αγοράζουν γερμανικά αυτοκίνητα. Συνεπώς, εδώ ισχύει το… «σκάσε και κολύμπα». Και αυτό ακριβώς προτίθεται να κάνει ο Μητσοτάκης, και ας ψεύδεται ασύστολα και ανερυθρίαστα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι δεν θα δεχτούμε ποτέ πίσω τους «ασυλούχους» που ξεπαρκάραμε στη Γερμανία, αλλά οι Γερμανοί αποφάσισαν αίφνης ότι δεν τους θέλουν. Η αλήθεια είναι ότι θα τους πάρουμε πίσω, λίγους λίγους, όπως ήδη έχουμε αρχίσει να κάνουμε. Απλά το γενναιόδωρο γερμανικό κράτος θα φροντίσει να μας «επιδοτήσει» τη φιλοξενία τους (που εξελίσσεται σε λίαν επικίνδυνο σπορ), προς μεγάλη τέρψη του διεθνούς συστήματος λαθροδιακίνησης, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν γερμανικές ΜΚΟ!

Το ερώτημα είναι βεβαίως πώς φτάσαμε να… κολυμπάμε μεσοπέλαγα, όταν μόλις πριν από έναν χρόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός πανηγύριζε ότι με το Μεταναστευτικό Σύμφωνο που υπέγραψε η Ελλάδα έλυσε όλα τα προβλήματά της σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα. Δυστυχώς, συνέβη ακριβώς το αντίθετο: η χώρα μας μεταβλήθηκε σε κύρια πύλη εισόδου των λαθραίων, υιοθετώντας μια εντελώς ελαστική πολιτική χορήγησης ασύλου, με την ελπίδα ότι οι δικαιούχοι θα αναχωρήσουν για άλλους ευρωπαϊκούς προορισμούς.

Εξαρχής η πολιτική στο Μεταναστευτικό ήταν χαλαρή, διότι αυτό επέβαλλαν μέχρι πρότινος οι κανόνες «πολιτικής ορθότητας» της Ούρσουλα φον ντεν Λάιεν, στο όνομα της οποίας, ως γνωστόν, ο Μητσοτάκης πίνει νερό. Εφτασε ο Ελληνας πρωθυπουργός να ζητά (για λογαριασμό των Βρυξελλών και… των Γερμανών) την αποπομπή του Ορμπαν από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, επειδή, μεταξύ άλλων, ο σοβαρός Ούγγρος ηγέτης δεν ήταν «συνεργάσιμος» στο άνοιγμα των συνόρων της χώρας του, προκειμένου να αποτρέψει τις καραβιές λαθραίων επισκεπτών.

Επί των ημερών του μέχρι πρότινος αρμόδιου υπουργού Δημήτρη Καιρίδη, διακηρυγμένου οπαδού της woke ατζέντας και του εθνομηδενισμού, οι ροές διογκώθηκαν και τα περιπολικά του Λιμενικού στο νότιο Αιγαίο κατάντησαν θαλάσσια ταξί για τους «ευάλωτους πρόσφυγες». Την ίδια ώρα, η ανεξήγητα «λαρτζ», για μια υπερχρεωμένη χώρα όπως η δική μας, επιδοματική πολιτική εμπνεύσεως Αγαπηδάκη μετέτρεψε τη χώρα σε πόλο έλξης «ασυνόδευτων»… μουστακαλήδων και η διαδικασία φιλοξενίας, με τη σειρά της, μετατράπηκε σε χρυσοτόκο όρνιθα για όλων των ειδών τα λαμόγια, όπως αυτά που άρπαξαν τους ΑΜΚΑ των «ευπαθών» για να συνταγογραφούν παράνομα ναρκωτικές ουσίες, τις οποίες μετά πουλούσαν στα πρεζόνια.

Η μεταναστευτική πολιτική των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, όμως, διακρίθηκε και για ένα άλλο «ανθρωπιστικό» στοιχείο: την απλόχερη χορήγηση ασύλου, με ποσοστά αποδοχής αιτήσεων πολύ μεγαλύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η τάση αυτή ενείχε και ένα στοιχείο κουτοπονηριάς. Η ελληνική πλευρά είχε μείνει με την εντύπωση ότι η χορήγηση ασύλου βάσει συμφωνημένων -υποτίθεται- κριτηρίων αποτελεί «μη αναστρέψιμη διαδικασία», η οποία έχει ως πεδίο εφαρμογής το έδαφος όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Πίστεψε δηλαδή με ανεπίτρεπτη αφέλεια ότι το «ελληνικό άσυλο» ισχύει παντού και οι δικαιούχοι μπορούν να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να αναχωρήσουν για τον προορισμό επιλογής τους.

Η πρόσφατη γερμανική στραβοτιμονιά απέδειξε τη ρηχότητα του νηπιακού επιπέδου συλλογισμού του επιτελείου Μητσοτάκη, που ούτως ή άλλως δεν άντεχε σε στοιχειώδη λογική κρίση. Οι Γερμανοί φίλοι μας -όχι οι «ακροδεξιοί» του AfD που ζητούν σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική, αλλά οι πραγματικοί ευρωναζί των συστημικών κομμάτων- έχουν αποδείξει ότι στην «ενωμένη Ευρώπη» κάνουν ό,τι θέλουν. Το δίκιο του Ευρωπαίου είναι πλέον το συμφέρον του Γερμανού. Το Βερολίνο αποφασίζει τα πάντα: από το αν και πότε θα αντικατασταθούν οι κινητήρες εσωτερικής καύσης των αυτοκινήτων μέχρι το πώς θα ρυθμίσουμε τα ρολόγια μας τον χειμώνα και το καλοκαίρι.

Από τη στιγμή που η Γερμανία αποφάσισε ότι δεν είναι πλέον προς το συμφέρον της η αθρόα έλευση «αταυτοποίητων» μεταναστών και επανέφερε το καθεστώς ελεγχόμενης μετανάστευσης για εργατικές ανάγκες, όπως στη δεκαετία του ’60, που διάλεγε τους Ελληνες «γκασταρμπάιτερ» έπειτα από αυστηρή ιατρική εξέταση -τύπου Χεζμπολάχ-, ήταν θέμα χρόνου η… συμμόρφωση εξαρτώμενων χωρών. Η Ελλάδα, ως χώρα πρώτης υποδοχής, θα υποχρεωθεί -λόγω Δουβλίνου- να πάρει πίσω χιλιάδες Αφγανούς ποινικούς, μαζί με άλλα αποβράσματα της ισλαμικής υποκουλτούρας, από τα οποία θέλουν να απαλλαγούν οι Γερμανοί.

Η υποκρισία λοιπόν του κυρίου Μητσοτάκη περισσεύει, από την ώρα που δεν μπορεί να πει «όχι» στην… τιμώμενη-κάθε τρεις και λίγο- χώρα της ΔΕΘ.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να αναλογιστούμε πόσο βλαπτική για τα συμφέροντα των μικρότερων χωρών είναι η επιχειρούμενη κατάργηση του βέτο για θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας, που προωθεί μετ’ επιτάσεως η Γερμανία και αποδέχονται ασμένως τα συστημικά ελληνικά κόμματα. Πολιτικοί που συναινούν σε τέτοιου είδους αντεθνικές μεθοδεύσεις (όλοι οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. έχουν ψηφίσει υπέρ της σχετικής πρωτοβουλίας) είναι τουλάχιστον γελοίο να υποδύονται ότι… ξεσπαθώνουν εναντίον της Γερμανίας, από την οποία ούτε τις πολεμικές επανορθώσεις δεν τολμούν να ζητήσουν.

Πρόκειται για αναίσχυντη κοροϊδία, που παραπέμπει, όπως είπα, στο αντιπαθητικό πεκινουά. Αυτό που γαβγίζει για να συγκινήσει το αφεντικό του και να του δώσει λίγα friskies για να το βουλώσει…