Οι πόλεμοι, συμπεριλαμβανομένων των εμφυλίων, έχουν οικονομικά αίτια που σχηματοποιούνται είτε από τη διεκδίκηση πλουτοπαραγωγικών περιοχών είτε λόγω μεγάλων πληθυσμιακών μετακινήσεων.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Οι εμφύλιοι πόλεμοι έχουν ταξικό χαρακτήρα, ενώ η ιδεολογική επίκληση του πολέμου λειτουργεί στο θυμικό μόνο των αφελών. Ταυτόχρονα, οι εμφύλιοι πόλεμοι υποκινούνται από άλλες κρατικές οντότητες, με σκοπό να λεηλατήσουν τις σπαρασσόμενες χώρες. Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα προέκυψε, αφενός, από την αντιπαράθεση του αγγλοσαξονικού κόσμου με τη Σοβιετική Ένωση, αφετέρου από τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις που αναδύθηκαν από την αναγκαία αναδιανομή του ισχνού εθνικού πλούτου μεταξύ των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής και των παλαιών κατοίκων. Ενεργή ήταν επίσης η εμπλοκή της Γιουγκοσλαβίας, επειδή ο Τίτο απέβλεπε στην προσάρτηση της Μακεδονίας στη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία.
Στην Ελλάδα, από την αρχή της δεκαετίας του 1980 άρχισε να σχηματοποιείται ένας νέος κοινωνικός διχασμός, λόγω του οικονομικού και κοινωνικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, που από αγροτική και βιομηχανική μετατράπηκε εντός ολίγων ετών σε μια οικονομία «δημοσίων υπαλλήλων». Οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές, επειδή, αφενός, ο κοινωνικός και οικονομικός μετασχηματισμός υλοποιήθηκε με τον πακτωλό των χρημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφετέρου η είσοδος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση προϋπέθετε σημαντική μείωση της αγροτικής παραγωγής, με αποτέλεσμα τεράστιες αγροτικές μάζες να μετακινηθούν από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα και να διορισθούν στο Δημόσιο. Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ επιτάχυνε τη διαδικασία δημιουργίας μιας νέας μεγαλοαστικής τάξης κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Το αποτέλεσμα ήταν η κοινωνία να διαιρεθεί οικονομικά και ταξικά μεταξύ δύο πόλων.
Ο πρώτος αποτελείται από την τάξη των «δημοσίων υπαλλήλων», που έκτοτε, εκτός από πρώην αγρότες, θα περιελάμβανε τις πολυπληθείς πολιτικές και οικονομικές κρατικοδίαιτες ελίτ, τις οποίες τρέφει, σιτίζει και συντηρεί ο «δεύτερος» μη κρατικοδίαιτος παραγωγικός επιχειρηματικός πόλος. Μέχρι την εποχή των Μνημονίων, ο οικονομικός παρασιτισμός και η οικονομική εκμετάλλευση ήταν αθέατα, επειδή, αφενός, ο ποταμός των ευρωπαϊκών χρημάτων και τα δανεικά κάλυπταν και απέκρυπταν την οικονομική διπολική ταξική διαφοροποίηση, αφετέρου επειδή ο δεύτερος πόλος αδρανοποιούνταν με συνταγές «προοδευτισμού και δημοκρατίας», καθώς και με την επίκληση της Ακροδεξιάς.
Η ιδεολογική στρέβλωση της πραγματικότητας που εξέθρεψε η Μεταπολίτευση θα προσέθετε νέες στρατιές «δημοσίων υπαλλήλων» στις υπάρχουσες, με αποτέλεσμα και αυτές να σιτίζονται και να συντηρούνται από τη «δεύτερη παραγωγική τάξη» των επιχειρηματιών και εμποροϋπαλλήλων. Οι νέοι «δημόσιοι υπάλληλοι» θα αποτελούνταν από τις δεκάδες χιλιάδες των «ευπαθών πληθυσμών» που η κατάργηση των συνόρων θα έφερνε από τις βαλκανικές χώρες στην Ελλάδα, καθώς και από τις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών που εγκαθίστανται μαζικά στη χώρα.
Αυτές τις νεοεισερχόμενες πληθυσμιακές ομάδες των πολιτικών απαιτεί να τις συντηρεί οικονομικά ο «δεύτερος» κοινωνικός πόλος των σκληρά εργαζόμενων μη κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και εμποροϋπαλλήλων.
Έτσι, λοιπόν, σήμερα έχουν σχηματοποιηθεί δύο κοινωνικές τάξεις στη χώρα. Η πρώτη -παρασιτική- τάξη αποτελείται από τους κρατικοδίαιτους πολιτικούς, τους οικονομικούς ολιγάρχες, τους πολυπληθείς δημοσίους υπαλλήλους, τους «ευπαθείς», τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Η δεύτερη τάξη αποτελείται από όλους τους υπολοίπους, που συντηρούν τους πρώτους. Επί παραδείγματι, η «δημοσιοϋπαλληλική τάξη» απαιτεί κάθε χρόνο να «κόβει» πρωτοχρονιάτικη πίτα στους δημόσιους οργανισμούς που έχει καταλάβει.
Από την ανάρτηση στη Δι@ύγεια προκύπτει ότι κατά μέσον όρο το κόστος «κοπής» σε κάθε δημόσιο οργανισμό κυμαίνεται από 2.000 έως 12.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή, τα διοικητικά συμβούλια των κρατικών οργανισμών διανέμουν μεταξύ των μελών τους δεκάδες χιλιάδες ευρώ ως «μπόνους παραγωγικότητας», ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι διοικητές και οι διευθυντές τους ανανεώνουν την επίπλωση του γραφείου τους με κόστος από 20.000 μέχρι 50.000 ευρώ ανά οργανισμό. Στην αρχή λοιπόν κάθε χρόνου, η δεύτερη τάξη επιβαρύνεται με δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, εκατομμύρια ευρώ για να έχει η τάξη των «δημοσίων υπαλλήλων» μια «καλή Πρωτοχρονιά».
Από το ανωτέρω παράδειγμα φαίνεται ότι αναδύεται ένας επικίνδυνος οικονομικός και κοινωνικός διαχωρισμός, όπου η κοινωνική τάξη των «δημοσίων υπαλλήλων» εκμεταλλεύεται στον μέγιστο δυνατό βαθμό τη δεύτερη τάξη. Επειδή οι πολιτικοί, ως ηγετική ομάδα της τάξης των «δημοσίων υπαλλήλων», δεν επιθυμούν να χάσουν κανένα από τα προνόμια που απέκτησαν από τα Μνημόνια μέσω του περιορισμού της δημοκρατίας, έχουν δημιουργήσει στη χώρα συνθήκες κοινωνικής πόλωσης και διχασμού, όμοιες με αυτές που οδήγησαν στον Εμφύλιο.
Η κατάσταση υποθάλπει κοινωνικές συγκρούσεις, οι οποίες, λόγω των επιδεινούμενων οικονομικών συνθηκών, του εκρηκτικού διεθνούς περιβάλλοντος, της τουρκικής επιθετικότητας και της αθρόας εγκατάστασης αλλογενών πληθυσμών στην Ελλάδα, φαίνεται ότι σύντομα θα εκδηλωθούν, με οδυνηρά αποτελέσματα για τη χώρα.
