Σκηνές καθημερινής τρέλας. Παραγγέλνεις το (πανάκριβο πλέον) σουβλάκι σου και, ανοίγοντας την πόρτα, βλέπεις να σου το φέρνει ο «αστυφύλακας της γειτονιάς». Αυτός, ντε, που είναι για να σε φυλάει, αλλά τώρα (και χθες και αύριο…) κάνει τον ντελιβερά, διότι έχει γυναίκα και δύο παιδιά να ζήσει. Πας στο βενζινάδικο να βάλεις βενζίνη και ο υπάλληλος σαν να σου φέρνει με έναν νεαρό στρατιωτικό γείτονά σου, αλλά αμφιβάλλεις, διότι αυτός που σε εξυπηρετεί έχει μουστάκι και φοράει γυαλιά… Μπαίνεις σ’ ένα ταξί να πας στη δουλειά σου και ο οδηγός είναι φτυστός, βρε παιδί μου (δεν παίρνω και όρκο, μην κολαστώ), μ’ εκείνον τον νεαρό αστυνομικό που είδες τις προάλλες στο Τμήμα.
Στο καπάκι έρχεται και ο Θεόδωρος Τσαϊρίδης, εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών, που τονίζει: «∆εν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, αλλά προς το χειρότερο…» Και σκέφτεσαι: πώς ο αστυνομικός θα ελέγξει τον τυχόν παραβάτη βενζινά ή τον πονηρό σουβλατζή, όταν απ’ αυτούς ζει; Βέβαια, όταν γίνει μια «στραβή», όλες οι ευθύνες θα πέσουν στους «μικρούς» (διότι κι επειδή…) και ουδείς θα κατσαδιάσει τις «κεφαλές», που τους έχουν με τρεις κι εξήντα, αλλά κομπάζουν («η ασφάλεια των πολιτών» κ.λπ.). Καλά, αυτά μόνο εγώ και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες τα βλέπουμε; Οι αρμόδιοι;
Διαβάστε ακόμα:
