∆ιάβασα στη «δημοκρατία» για το προ ημερών επεισόδιο σε ιερό ναό της Καλλιθέας, όπου ιερέας, σε έξαλλη κατάσταση, ζήτησε τον λόγο από έναν οικογενειάρχη, διότι, αντί για νόμισμα, έριξε στο παγκάρι ένα σοκολατάκι σε σχήμα ευρώ. Ασφαλώς αξιοκατάκριτη η ενέργεια του συμπολίτη μας. Απολύτως καταδικαστέα όμως η ενέργεια του ιερέα, ο οποίος διέταξε να ανοίξουν το παγκάρι για να βρει το «σώμα του εγκλήματος».
Αλήθεια, ρώτησε ο λειτουργός του Υψίστου αν ο πιστός είχε χρήματα; Μου έχουν τύχει κι εμένα ανάλογα περιστατικά, όπου άγρυπνοι επίτροποι κατασκοπεύουν οπτικώς και ακουστικώς (ο μακαριστός Χριστόδουλος είχε δώσει εντολή να στρώνεται ύφασμα στο παγκάρι, ώστε να μην ακούγεται ο ήχος του νομίσματος που πέφτει μέσα) τι θα ρίξει ο πιστός στο παγκάρι. Είναι απαράδεκτο αυτό. Οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν στην εκκλησία πληρώνοντας εισιτήριο. Αν έχουν δίνουν, αν δεν έχουν δεν δίνουν. Αυτό το δημόσιο ξεμπρόστιασμα που υπέστη ο συμπολίτης μας μάλλον δεν προβλέπεται από όσα μας δίδαξε ο Χριστός μας. Μπορούσε να του γίνει μια κατ’ ιδίαν παρατήρηση (και αυτό συζητήσιμο) και να τελειώσει εκεί το θέμα. Για ποια μακροθυμία μιλάμε;
Διαβάστε ακόμα:
