Η λέξη «ψυχραιμία» από επίσημα χείλη ακούγεται συχνότερα από τα «ΟΜ» που ψέλνουν όλοι οι βουδιστές μοναχοί στο Θιβέτ
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Τι να κάνουμε, κύριε υπουργέ;»
«Ψυχραιμία!»
«Μάλιστα, κύριε πρωθυπουργέ».
«Κι εμείς τι να κάνουμε, ναύαρχε;»
«Ψυχραιμία, κύριε πρωθυπουργέ».
«Δίκιο έχετε, ναύαρχε. Πάνω που ήμανε μπουρλότο από τα νεύρα, τη λύσσα και τον πανικό, μου είπατε τη σωστή κουβέντα. Ας κάνουμε ψυχραιμία. Ας αφήσουμε την κατάκτηση της Πόλης για αργότερα…»
Τα παραπάνω -μέσες, άκρες- είναι όσα μεταφέρονται από τα υψηλά κλιμάκια προς τα κάτω αναφορικά με τον χειρισμό των «κρίσεων» με την Τουρκία. Αν ήταν σενάριο ταινίας, δεν θα έκοβε ούτε μισό εισιτήριο. Όμως, είναι κομμάτι της πραγματικότητας και της διαχρονικής πολιτικής επικαιρότητας, και, αντί για εισιτήρια, «κόβει» μερικά εκατομμύρια χρεωστικά της Εφορίας προς τους θεατές-φορολογουμένους, οι οποίοι ουδέποτε ζήτησαν να δουν τέτοια μπαλαφάρα.
Αυτή η «ψυχραιμία» που μας συνιστούν ανά δεκάλεπτο πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να επαναλαμβάνεται για μια σειρά από λόγους.
1 Όσοι το λένε καρφώνονται ότι τρέμει η περδικούλα τους. Στην ψυχολογία υπάρχει μια διαδικασία που λέγεται «προβολή». Με αυτόν τον όρο εννοείται ότι ένα άτομο προβάλλει τις δικές του σκέψεις, φόβους και οτιδήποτε άλλο θέλει να απωθήσει σε κάποιον άλλον. Η προβολή είναι μηχανισμός άμυνας, δηλαδή. Όπερ μεθερμηνευόμενον: Όποιος λέει «ψυχραιμία» και βίρα μάινα «ψυχραιμία», είναι φως φανάρι ότι το λέει στον εαυτό του μπας και το πιστέψει.
2 Είναι υποκριτικό σαν το «η Ελλάδα είναι στρατηγικός σύμμαχος και πυλώνας της δημοκρατίας, της ειρήνης και της ασφάλειας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο», που λένε οι Αμερικανοί όποτε μας «ψήνουν» να δώσουμε κατιτίς στους Τούρκους.
3 Είναι άτοπο. Όλοι ψύχραιμοι είναι. Παραείναι, μάλιστα. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει κανέναν ή καμιά να τραβάει τις κοτσίδες της και να λέει «βοήθεια, χριστιανοί, είμαι υποστράτηγος, τυγχάνω πανικόβλητος και εκτός ελέγχου λόγω των ελληνοτουρκικών, και, μόλις μου πει κάποιος ”ψυχραιμία”, εγώ θα ηρεμήσω».
4 Ο βασικότερος λόγος: Έχει καταντήσει αηδία. Αφού το πολύ το «κύρ’ ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς, εμείς πόσες «ψυχραιμίες» να αντέξουμε;
