Είναι φανερό τοις πάσι πλέον ότι δεν θέλουμε να ζήσουμε μαζί με όλους αυτούς που μπαίνουν παράνομα στη χώρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. για λόγους πολιτισμικούς, ιστορικούς, λογικούς και ανθρώπινους.
- Από τη
Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Αν το πρόβλημα φάνηκε τα τελευταία χρόνια στα νησιά, αυτό ήταν αντίστοιχο και πολύ πιο έντονο στην Αθήνα εδώ και περίπου μία δεκαετία. Όταν άρχισαν η πληθυσμιακή αλλοίωση της πρωτεύουσας και η μετατροπή της σε Καμπούλ, τσαντίρι και χωματερή, τα νησιά δεν καταλάβαιναν τίποτα, γιατί όσοι έμπαιναν έφευγαν αμέσως για τον Πειραιά.
Όταν οι Αθηναίοι ζούσαν τις χαρές της «πολυπολιτισμικότητας» και έβλεπαν τις ζωές τους να υποβαθμίζονται, όταν αναγκάζονταν να πουλήσουν όσο όσο τα σπίτια τους, να μετακομίσουν, να κλείσουν τα μαγαζιά τους ή να αποφασίσουν ότι θα ζουν σε κοινωνικό αποκλεισμό, ουδείς ενδιαφερόταν να τους ακούσει. Ήταν τότε «χρυσαυγίτες». Όταν το πρόβλημα άρχισε να εξαπλώνεται σαν γάγγραινα, όταν έγιναν και άλλες περιοχές Καμπούλ σαν την Αθήνα και άρχισαν να διαμαρτύρονται και άλλοι, από τότε ως εκ θαύματος οι πολιτικοί δείχνουν ελαφρώς συμπόνοια. εκ του ασφαλούς, χωρίς αυτό να διαταράσσει τις εποικιστικές πολιτικές τους. Τώρα που το πρόβλημα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις και έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα, η κυβέρνηση παριστάνει ότι ενδιαφέρεται να κάνει κάτι. Και τι κάνει; Για 628η φορά καταγράφει τις ΜΚΟ, αφήνει να διαρρεύσει στον Τύπο ότι έχουν θέματα, πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Στο μεταξύ, όλες οι ΜΚΟ ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο κυριεύουν, κυριολεκτικώς. Είναι αστείο πλέον.
Η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου δεν θέλει να ζει μαζί ούτε με Αφγανούς ούτε με Μπανγκλαντεσιάνους ούτε με μουσουλμάνους ούτε με μαντίλες και ούτε θέλει να ακούει αραβικά και αμανέδες, να ζει σε γειτονιές με αηδιαστικές μυρωδιές, να βλέπει μαχαιρώματα, ούτε έχει όρεξη να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή ούτε αντέχει άλλο πλιάτσικο ούτε μπορεί να πληρώνει άλλο επιδόματα και διαμερίσματα σε παράνομα εισελθόντες στη χώρα. Και αυτή η συντριπτική πλειονότητα έχει κάθε δικαίωμα να επιλέγει στον τόπο όπου ζει εδώ και χιλιετίες με ποιον θα ζει, έχει κάθε δικαίωμα να λέει με ποιον θέλει ή δεν θέλει να ζει.
Είναι πια τόσο πολλές οι φωνές στον δημόσιο λόγο που μιλούν κατά της λαθρομετανάστευσης, ώστε ο εθνικός μηνυτής δεν ξέρει πια ποιον να πρωτομηνύσει. Η λαϊκή βάση, ο κόσμος, δεν θέλει κανέναν ξένο από αυτούς που μπαίνουν παράνομα κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Αυτοί, όμως, που έχουν την εξουσία τούς θέλουν. Γιατί δεν ζουν μαζί τους. Με αποτέλεσμα, ενώ η λαϊκή βάση δεν θέλει τη λαθρομετανάστευση, η πολιτική εξουσία να την επιβάλλει σε όλους εμάς με τις πολιτικές της. Εμένα αυτό δεν μου μοιάζει για δημοκρατία. Εσάς;
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
