Δεν θα κάτσω να μεμψιμοιρήσω για το πώς θα τοποθετηθεί ο Τραμπ στην ελληνοτουρκική διένεξη ή στο Κυπριακό. Αλλωστε, δεν περιμένω τίποτα. Οι Αμερικανοί, όταν έρχεται η ώρα να προασπίσουν το συμφέρον τους, βάζουν στην άκρη τους συναισθηματισμούς και τις ηθικές αναστολές. Και όταν στην Ελλάδα τα βρίσκουν όλα εύκολα, με πολιτικούς ευνούχους που συμπεριφέρονται ως ευπειθείς υπάλληλοί τους, λογικό είναι να κανακέψουν τον πιο δύσκολο συνομιλητή. Δηλαδή τους Τούρκους.
Αυτό το έργο το έχουμε δει χρόνια τώρα και δεν μπορεί να αλλάξει, στον βαθμό που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό παραμένει σε επίπεδο «παραδουλεύτρας» του εκάστοτε Αμερικανού πρέσβη. Εμείς φταίμε, που μας θεωρούν δεδομένους και της καρπαζιάς. Οχι οι Αμερικανοί. Αφήστε που με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, ο οποίος είναι ικανός να απαρνηθεί στο άψε σβήσε τα «πιστεύω» του και να αυτομαστιγωθεί δημόσια για να «αρέσει» στον νέο πρόεδρο, δεν νομίζω ο Τραμπ να μας πάρει σοβαρά.
Ανεξάρτητα όμως από την ελληνοτουρκική παράμετρο, οι σχέσεις των ΗΠΑ με τον Ερντογάν δεν αποκλείεται να περάσουν δύσκολες ώρες. Γιατί η κυβερνητική διάταξη που στήνει ο εκκεντρικός Αμερικανός ηγέτης παραπέμπει σε πολεμικό σχηματισμό σταυροφόρων, που μάχονται στα τείχη της Ιερουσαλήμ!
Αυτό είναι το μήνυμα της επιλογής προσώπων στο νέο κυβερνητικό σχήμα των ΗΠΑ. Από τον υπουργό Εξωτερικών έως τον νέο πρέσβη της Αμερικής στο Ισραήλ. Μήνυμα σαφές και ηχηρό. Ως πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής του στη δεύτερη θητεία του ο Τραμπ δεν ανάγει ούτε την Ουκρανία ούτε την πάταξη της λαθρομετανάστευσης ούτε την επιστροφή στα ορυκτά καύσιμα ούτε την απαλλαγή της αμερικανικής κοινωνίας από τη woke παράνοια. Στους ώμους του παίρνει κάτι πολύ βαρύτερο, με παγκόσμιες προεκτάσεις: Τη σταυροφορία κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ, που μολύνει και απειλεί τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο.
Εχει, σίγουρα, ένα μεσσιανικό στοιχείο αυτή η στρατηγική του Τραμπ. Με ευθεία αναφορά στη «σύγκρουση των πολιτισμών». Από τη μια στέκεται ο εβραιοχριστιανικός κόσμος, ως φάρος πολιτισμού και διαφύλαξης αξιών, και από την άλλη παραμονεύει ο ισλαμικός σκοταδισμός, που μεταδίδεται με ταχύτητα επιδημίας στις πιο ακραίες τζιχαντιστικές εκδοχές του.
Αυτή η μάχη για την ανάσχεση του «στρατευμένου» Ισλάμ, που ανάγεται σε ένα είδος «ιερής αποστολής», αποτελεί χρόνια τώρα συλλογικό αφήγημα της αμερικανικής Δεξιάς, των συντηρητικών και των συνδαιτυμόνων του «tea party», δηλαδή του λαϊκού πατριωτικού μετώπου. Το αντι-ισλαμικό κίνημα γεννήθηκε από το εθνικό τραύμα που άφησε στις ΗΠΑ η 11η Σεπτεμβρίου. Και, από την πλευρά του, ο Τραμπ φαίνεται διατεθειμένος να το υπηρετήσει στο ακέραιο, προσφέροντας υπηρεσίες όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Οι άνθρωποι που επέλεξε στα πιο κρίσιμα πόστα άμυνας και ασφάλειας (Πιτ Χέγκσεθ, Τάλσι Γκάμπαρντ) είναι ζηλωτές αυτής της ιδέας. Ενα είδος σύγχρονων Εβραιοχριστιανών σταυροφόρων. Φίλοι του Ισραήλ και απηνείς διώκτες του ριζοσπαστικού Ισλάμ σε όλες τις εκδοχές του. Σιιτικές ή σουνιτικές. Από την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Χαλιφάτο έως τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και, βέβαια, την ιστορική «μήτρα» του τζιχαντισμού, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ε, αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο της πολιτικής του Τραμπ που είναι εξαιρετικά πιθανό να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το ξεδοντιασμένο Ιράν, αλλά -κυρίως θα έλεγα- με την Τουρκία.
Οι δεσμοί του Ερντογάν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’70, τότε που μαθήτευε δίπλα στον Ερμπακάν, τον σύγχρονο «πατερούλη» του ισλαμισμού στη Τουρκία, ο οποίος το 1969 δημοσίευσε ένα μανιφέστο θρησκευτικού και πολιτικού χαρακτήρα, το περιβόητο «Μilli Gorus» (Εθνικό Οραμα). Σύμφωνα με εκείνη τη διακήρυξη, η έννοια «εθνικό» αποκτά ένα διαφορετικό περιεχόμενο, αυτό του ισλαμικού οικουμενισμού, δηλαδή προσδίδει στην Τουρκία ρόλο και αποστολή διεθνούς…προσηλυτιστή! Το μανιφέστο, επίσης, επικαλείτο τις αξίες της ισλαμικής πίστης, την οποία αντιπαρέβαλε με το εκφυλισμένο κοσμικό πνεύμα του κεμαλισμού και της Δύσης.
Σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίζεται σε ρόλο προστάτη του Ισλάμ όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και ευρύτερα. Το γεγονός αυτό τον έχει φέρει σε μετωπική αντιπαράθεση με το Ισραήλ (πρόσφατα οι δύο χώρες διέκοψαν κάθε είδους σχέση). Στη νέα κυβέρνηση Τραμπ, ωστόσο, μετέχουν ένθερμοι φίλοι του Ισραήλ και -ακόμη χειρότερα- των Κούρδων της Συρίας, που πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος, με το οποίο υπογείως η Τουρκία συνεργάζεται!
Στη σύνθεση του νέου αμερικανικού σχήματος, όπως ανακοινώθηκε προχθές από τον ίδιο στις εγκαταστάσεις αναψυχής του Μαρ-α-Λάγκο, κυριαρχούν επίσης πρόσωπα με διακηρυγμένες αντι-ισλαμικές θέσεις. Και το γεγονός αυτό μάλλον αντικατοπτρίζει τις ιδέες όχι μόνο του νικητή των αμερικανικών εκλογών, αλλά και ανθρώπων που τον επηρεάζουν, όπως ο εβραϊκής καταγωγής γαμπρός του Τζάρεντ Κούσνερ.
Ξημερώνουν δύσκολες μέρες, λοιπόν, μετά την ορκωμοσία Τραμπ για χώρες, όπως η Τουρκία ή το Κατάρ, που αποτελούν διεθνείς σπόνσορες του ισλαμικού εξτρεμισμού. Οι σύγχρονοι «σταυροφόροι» του Τραμπ ίσως τελικά να κάνουν τη δουλειά για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου. Τη δουλειά, δηλαδή, που αρνούνται να κάνουν οι φιλομουσουλμάνοι Ευρωπαίοι φασουλήδες των Βρυξελλών και όλοι όσοι έχουν ανοίξει τις πόρτες στον ισλαμικό λαθροεποικισμό.
