Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αυτός που οδήγησε στη διάλυση τεσσάρων αυτοκρατοριών και χάραξε τα σύνορα στην Ευρώπη, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολίας, ενώ έγινε προσπάθεια από τους νικητές να καθοριστεί και μια παγκόσμια τάξη με την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ).
Ακολούθησαν ο Μεσοπόλεμος και η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που τερμάτισε επίσημα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στην Αντάντ και τη Γερμανική Αυτοκρατορία, και επέβαλε σκληρούς όρους στο Βερολίνο, οι οποίοι προκάλεσαν έντονη δυσφορία και οργή στον γερμανικό λαό. Αυτή την οργή εκμεταλλεύτηκαν επιχειρηματικοί και στρατιωτικοί κύκλοι που στήριξαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα και άνοιξαν τον δρόμο στον Χίτλερ για την κατάληψη της εξουσίας και όσα επακολούθησαν.
Αν οι ηγέτες των χωρών που εξήλθαν νικητές από τον Α’ Π.Π. είχαν διαβάσει ιστορία και τη συντριπτική νίκη του Ηράκλειου εναντίον των Περσών, θα είχαν αντιληφθεί ότι η νίκη εναντίον του αντιπάλου, όταν δεν είναι υπολογισμένη και οριοθετημένη, μπορεί να φέρει την καταστροφή. Τότε ο Ηράκλειος συνέτριψε τους Πέρσες, με αποτέλεσμα να υποχωρήσει η περσική επιρροή από την Εύφορη Ημισέληνο και να εμφανιστούν οι Αραβες, οι οποίοι στη συνέχεια κατενίκησαν τα στρατεύματα του Ηράκλειου στη μάχη του Ιερομύακος Ποταμού, κοντά στη σημερινή Ντεράα της Συρίας.
Η μάχη εκείνη σήμανε την απαρχή της συρρίκνωσης της ισχύος της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης και την επικράτηση των Αράβων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική μέχρι την Ιβηρική Χερσόνησο. Με άλλα λόγια, η νίκη του Ηράκλειου δρομολόγησε τη δική του ήττα από τους Αραβες και στην κυριολεξία άλλαξε την παγκόσμια Ιστορία, στον βαθμό που αυτή επηρεάζεται από τον αραβικό παράγοντα.
Κοινωνία των Εθνών
Το ίδιο συνέβη με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που οδήγησε στον Β’ Π.Π., μετά το πέρας του οποίου οι νικητές προχώρησαν στη μετεξέλιξη της Κοινωνίας των Εθνών, δημιουργώντας τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο Ασφαλείας, οι αποφάσεις του οποίου αποτελούν μέρος του Διεθνούς Δικαίου και είναι υπό την αίρεση των πέντε μόνιμων μελών του, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα.
Με το πέρας του Β΄Π.Π. διαμορφώνεται μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, με την πρώτη ρωγμή ανάμεσα στην υποχρεωτική συμμαχία των νικητών να εμφανίζεται ακόμα και πριν από το τέλος του πολέμου, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα έφτασαν στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτή η ρωγμή, προϊόντος του χρόνου, μετατρέπεται σε βαθύ ρήγμα, που οδηγεί στην ίδρυση του ΝΑΤΟ και του συμφώνου της Βαρσοβίας στον Ψυχρό Πόλεμο και στην ισορροπία του τρόμου, η οποία ανατράπηκε κι αυτή με την κατάρρευση του ενός πόλου, της Σοβιετικής Ενωσης και τη διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας.
Εκτοτε οι ΗΠΑ αποτελούν τη μοναδική οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη, όμως σταδιακά η Ρωσία ανακάμπτει και ανασυντάσσει την οικονομία και κυρίως το πυρηνικό της οπλοστάσιο, ενώ η Κίνα εξελίσσεται σε μια οικονομική υπερδύναμη και σταδιακά σε μια υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Είναι πλέον φανερό ότι οι εξελίξεις οδεύουν προς μια νέα παγκόσμια τάξη, από τον μονοπολικό στον πολυπολικό κόσμο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που χωρίζει και πάλι τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, με τη Δύση να στηρίζει την Ουκρανία και τον λεγόμενο παγκόσμιο Νότο να στηρίζει ή να μην καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, επιταχύνει τη μετάβαση σε έναν πολυπολικό κόσμο, εξέλιξη που θα απαιτήσει την αναδιαμόρφωση του Συμβουλίου Ασφαλείας με τη συμμετοχή και άλλων μόνιμων μελών.
Με άλλα λόγια, μπορεί να μην έχει ξεσπάσει φανερά ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά πρακτικά οδηγούμαστε σε υποχρεωτικό μετασχηματισμό των παγκόσμιων ισορροπιών και της παγκόσμιας τάξης, που τις δύο προηγούμενες φορές έγινε ύστερα από παγκόσμιους πολέμους. Η εισβολή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και όσα επακολούθησαν και θα ακολουθήσουν υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να αλλάξουν τον χάρτη της περιοχής, που χαράχτηκε μετά τον Α’ Π.Π.
Τότε οι νικητές αποφάσισαν να μοιράσουν ένα ιστορικό έθνος της περιοχής σε τέσσερα κράτη, στο Ιράν, στην Τουρκία, στη Συρία και στο Ιράκ. Πρόκειται για το κουρδικό έθνος, τους Καρδούχους του Ξενοφώντα. Η μοίρα αυτού του έθνους δεν άλλαξε επί έναν αιώνα και τα δικαιώματά τους καταπατήθηκαν από τα κράτη στα οποία τους καταδίκασαν να υπηρετούν. Πρόκειται για ένα έθνος 40.000.000 ανθρώπων, το μεγαλύτερο έθνος στον κόσμο χωρίς δικό του κράτος.
Το 1992, μετά την επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, οι Κούρδοι του Νότιου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ) απέκτησαν ντε φάκτο αυτονομία, με τη βοήθεια κυρίως των ΗΠΑ, η οποία αυτονομία κατοχυρώθηκε με το Σύνταγμα του Ιράκ του 2005, που αναγνώρισε την ίδρυση αυτόνομου κουρδικού κράτους.
Η Αραβική Άνοιξη
Το 2001 άρχισε η λεγόμενη Αραβική Ανοιξη στη Συρία, η οποία οδήγησε στην τριχοτόμηση της χώρας. Στην περιοχή ανατολικά του Ευφράτη ποταμού, στην οποία κατοικούν Κούρδοι, Αραβες, Ασσύριοι και Αρμένιοι, από το 2014, που αρχίζει η συνεργασία των Κούρδων της Συρίας με τις ΗΠΑ με στόχο την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους, δημιουργούνται ντε φάκτο δομές αυτόνομου κράτους, το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα, εφαρμόζοντας το πιο δημοκρατικό σύστημα από όλες τις χώρες της περιοχής.
Ο πόλεμος που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή και η εμπλοκή του Ιράν σε αυτόν, μέσω της υποστήριξης που παρέχει στους λεγόμενους «πληρεξουσίους», δηλαδή στη Χαμάς, στη Χεζμπολάχ, στους Χούθι και στις πολιτοφυλακές του Ιράκ, προκαλεί σοβαρά προβλήματα στο Ισραήλ, το οποίο ψάχνει τρόπους να απαντήσει και να πληρώσει την Τεχεράνη με το ίδιο νόμισμα. Το Ισραήλ, αναζητώντας τους δικούς του «πληρεξουσίους», βρήκε στον χάρτη τις εθνότητες που αδικήθηκαν από τα σύνορα που χαράχτηκαν μετά τον Α’ Π.Π.
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Γκιντόν Σάαρ, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, είπε τα εξής: «Ο κουρδικός λαός είναι ο μεγαλύτερος λαός της περιοχής που δεν έχει αποκτήσει πολιτική ανεξαρτησία, παρότι στη Συρία έχει αποκτήσει de facto αυτονομία και στο Ιράκ το καθεστώς αυτονομίας του στο βόρειο τμήμα της χώρας αναγνωρίζεται από το ιρακινό Σύνταγμα. Την ίδια στιγμή ο κουρδικός λαός υφίσταται την καταπίεση και την επιθετικότητα από το Ιράν και την Τουρκία. Ο κουρδικός λαός είναι φυσικός σύμμαχος του Ισραήλ και πρέπει να του τείνουμε χείρα βοηθείας». Οσον αφορά τη «χείρα βοηθείας», ο Γκιντόν Σάαρ διευκρίνισε το είδος της βοήθειας που «οφείλει το Ισραήλ να προσφέρει» στους Κούρδους. «Πρέπει να του προσφέρουμε χέρι βοήθειας και να ενδυναμώσουμε τις σχέσεις μας μαζί του σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο ασφάλειας».
Ενώ το Ισραήλ χαρακτηρίζει τους Κούρδους «φυσικό σύμμαχο», οι τοποθετήσεις, από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, του Μ. Ρούμπιο στη θέση του υπουργού Εξωτερικών και του Μ. Γουόλς στη θέση του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, οι οποίοι αμφότεροι έχουν δηλώσει την άποψη ότι οι ΗΠΑ πρέπει να παραμείνουν στο πλευρό των Κούρδων στη ΒΑ Συρία, δημιουργούν συνθήκες που είναι πιθανόν να οδηγήσουν στην αυτονομία των Κούρδων πρώτα στο Ιράν και στη συνέχεια στην Τουρκία.
Σε περίπτωση που επαληθευτούν τα παραπάνω, μιλάμε για κοσμογονικές αλλαγές στην περιοχή μας, που αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζουν τον χάρτη των ισορροπιών στην περιοχή και δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής από την Κύπρο και την Ελλάδα.
Η Αθήνα έχει αντιληφθεί ποιο «στρατόπεδο» πρέπει να επιλέξει ή θα συνεχίσει να ζητιανεύει την… κατανόηση της γενοκτόνου Τουρκίας, συμμαχώντας με τους μηχανισμούς του τουρκικού κράτους εναντίον των Κούρδων;
