Ο καλλιτεχνικός χώρος στην Ελλάδα, ως σύνολο και όχι ως μονάδες, είναι αποκρουστικός. Η όψη του αποτυπώνεται με ακρίβεια στον δημόσιο χώρο. Αυτός ο χώρος ρυπαίνεται από την «επικοινωνία» για τις συναυλίες τους, τις θεατρικές παραστάσεις τους, τις εικαστικές εκθέσεις τους, τις σατιρικές παρλάτες τους, τις έκτακτες εμφανίσεις και τις αρπαχτές τους, τα βιβλία τους, τους χορούς και τα τραγούδια τους και οτιδήποτε άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου.
Συνεργεία αφισοκολλητών κολλάνε αφίσες στις βιτρίνες καταστημάτων και επιχειρήσεων που έχουν κλείσει, σε τηλεφωνικούς θαλάμους και στύλους της ΔΕΗ, σε κολόνες και τοίχους δημόσιων κτιρίων, οπουδήποτε βρουν.
Η εικόνα που δημιουργούν οι άνθρωποι της «τέχνης» είναι φρικτή. Και κάπως έτσι πρέπει να είναι και το περιεχόμενο των πολιτισμικών «προϊόντων» τους.
Αν διέφερε κάποιος από τον σωρό, θα είχε διαχωρίσει τη θέση του. Θα είχε εμφανιστεί σε ΜΜΕ, θα είχε δημοσιοποιήσει δελτίο Τύπου με το οποίο θα κατήγγελλε τις εταιρίες που ασχημαίνουν τις γειτονιές δημιουργώντας… ταπετσαρίες με αφίσες οι οποίες ντελαλίζουν το έργο τους.
Φυσικά, κι αν διέφερε κάποιος δημοτικός «άρχοντας» θα ενδιαφερόταν για την όψη της πόλης ή της περιφέρειας, για την οποία είναι υπεύθυνος. Θα είχε επιβάλει τον νόμο, σε πείσμα όλων όσοι επιθυμούν να παραμένει ένα νεκρό χαρτί με τυπωμένες λέξεις πάνω του.
Πάντως, οι πολίτες, αν θέλουν, μπορούν να συμβάλουν δραστικά στην επέλαση της ασχήμιας. Να μποϊκοτάρουν τα «προϊόντα» των καλλιτεχνών, που διαφημίζονται μ’ αυτόν τον χυδαίο και παράνομο τρόπο.
Επενδύστε τα χρήματα και τον χρόνο σας στα έργα όσων σέβονται την αισθητική της πόλης και δεν τους βλέπετε σε αηδιαστικές ταπετσαρίες αφισών. Γυρίστε την πλάτη σ’ εκείνους που ασχημαίνουν τη ζωή σας.
