Oι -έστω καθυστερημένες- πρόσφατες δηλώσεις εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Ανατολικού Αιγαίου περί «ανεξάρτητης διαχείρισης του εποικιστικού προβλήματος από την κεντρική εξουσία», πλέον των κινδύνων της εσωτερικής «γκριζοποίησης» της περιοχής, καθώς και άλλων περιοχών μελλοντικά, γεννά εύλογα ερωτήματα ως προς τη συνταγματική νομιμότητα των δηλώσεων
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Βεβαίως, ανάλογα ερωτήματα προκύπτουν και για τις πράξεις και τις ενέργειες των πολιτικών κομμάτων για το ίδιο θέμα. Καταρχάς, κατά το άρθρο 1, παράγραφος 3, τα Συντάγματα των ετών 1844, 1864, 1911, 1927 και 1952 επισημαίνουν ότι «το έθνος θεωρείται η πηγή όλων των εξουσιών», ενώ το Σύνταγμα του 1975 τροποποιήθηκε με την προσθήκη ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους, και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Στην παράγραφο 4 του άρθρου 120 αναφέρεται ότι «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Άρα, λοιπόν, ο λαός δικαιούται να αντισταθεί εναντίον όποιας Αρχής ή εξουσίας διολισθαίνει σε πολιτειακές εκτροπές, επισημαίνει ο Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς στο βιβλίο του «Εθνος και Πατρίδα κατά τη Συνταγματική Εννομη Τάξη» (εκδόσεις Αρναούτη, 2019). Αν αγνοήσουμε προς στιγμήν την υποχρέωση των διοικούντων να εξασκούν εξουσία υπέρ της μίας συνιστώσας του Συντάγματος του 1975, δηλαδή του έθνους, καθώς και την απαίτηση να μην υπονομεύουν με τις πολιτικές πράξεις τους την επιβίωσή του, η ψήφιση των Μνημονίων από τα πολιτικά κόμματα εξουσίας καταργεί στη πράξη όλα τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών, δηλαδή του λαού, και συνεπώς ο τελευταίος έχει το δικαίωμα να αντισταθεί με κάθε μέσο εναντίον του πολιτικού συστήματος που επέβαλε τα Μνημόνια.
Πράγματι, το πολιτικό σύστημα, μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υποβάθμισε περαιτέρω τη λαϊκή κυριαρχία, θεσπίζοντας ειδική διάταξη στο ελληνικό Σύνταγμα, κατά την οποία «Οι παραδεδεγμένοι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις… αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού Δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη διάταξη νόμου».
Έτσι, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα, μέσω του άρθρου 28, εν αντιθέσει όμως με τα άρθρα του Συντάγματος «περί προστασίας των δικαιωμάτων του λαού», ψήφισε μέσω της υπεροχής του Διεθνούς Δικαίου έναντι του Εθνικού την αναγνώριση αρμοδιοτήτων σε όργανα διεθνών οργανισμών, καθώς και του περιορισμού του συνταγματικού δικαιώματος της άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, και συνεπώς ψήφισε υπέρ της καταπάτησης των συμφερόντων του λαού, επειδή η εθνική κυριαρχία βάσει του Συντάγματος υπερασπίζει το λαϊκό συμφέρον. Η αντισυνταγματική διάσταση των κομμάτων εξουσίας αναδεικνύεται μέσα από τη μνημονιακή διάταξη ότι «οι απαιτήσεις των δανειστών θα ρυθμίζονται όχι μέσω του Εθνικού, αλλά του Αγγλικού Δικαίου», το οποίο, ως γνωστόν, καταληστεύει τον οφειλέτη.
Η καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων του λαού επιβεβαιώθηκε και από την άθλια κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία εν μια νυκτί κατέλυσε τη λαϊκή κυριαρχία μέσω της κατάργησης της λαϊκής ετυμηγορίας του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, μετατρέποντας το εκκωφαντικό «Όχι» σε «Ναι», επιβεβαιώνοντας τη λειτουργία της αριστερής φασιστικής γκρουπούσκας ως εχθρού του λαού, υπηρέτη των ξένων συμφερόντων και πρόθυμου εκπροσώπου των διεθνών οικονομικών ελίτ στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας και οι «αριστεροί της Εκάλης» παραβίασαν τη συνταγματική τάξη και νομιμότητα δυνάμει του άρθρου 16, παράγραφος 3 του εν ισχύ νόμου 4023/2011 περί της συνταγματικής δέσμευσης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Στην ίδια ατραπό παραβίασης της συνταγματικής νομιμότητας βάδισαν και βαδίζουν και οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. Αυτές είναι πλέον επικινδυνότερες του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική επιβίωση, επειδή παγίδευσαν εντός της εταιρίας διαχείρισης εξουσίας που κατέχουν εκείνους των πολιτών που ακόμα διαθέτουν κάποια υποσυνείδητα ψήγματα εθνικής συνείδησης.
Η Ν.Δ. υλοποιεί την απαίτηση των διεθνών οικονομικών ελίτ να αντικαταστήσει τον γερασμένο βιολογικά ελληνικό πληθυσμό με επήλυδες νέους μουσουλμάνους, όχι μόνο μέσω της μεταφοράς χρηματικού κεφαλαίου από τη ληστρική φορολογία του ελληνικού λαού σε αυτούς, αλλά και μέσω των καταλλήλων νομοθετικών πράξεων διακρίσεων εις βάρος των αυτοχθόνων Ελλήνων πολιτών.
Επειδή η καταστροφή της οικονομικής δραστηριότητας, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η επιβολή της μη κανονικότητας στα νησιά παραβιάζουν το λαϊκό συμφέρον και τη συνταγματική νομιμότητα, η απάντηση στον αρχικό προβληματισμό περί «νομιμότητας της ανυπακοής των κατοίκων του Ανατολικού Αιγαίου στην κεντρική εξουσία» είναι ότι η ανυπακοή και η αντίδραση με όλα τα μέσα στις αποφάσεις της εξουσίας που παραβιάζουν τα πολιτικά δικαιώματά του λαού αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα και καθήκον των πολιτών.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
