Σε μπαρ στο Παγκράτι θαμώνες γιόρταζαν γενέθλια, η τούρτα πάνω της έφερε βεγγαλικό, ο σερβιτόρος τη σήκωσε ψηλά και λαμπάδιασε η εύφλεκτος διακόσμηση στο ταβάνι. Οι πελάτες του μπαρ παραλίγο να καούν σαν τα ποντίκια. Έξι απ’ αυτούς διακομίστηκαν στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Πριν από λίγους μήνες, στις 20 Ιουνίου, σε κότερο στην Ύδρα, κάποιοι ολιγάρχες από το Καζακστάν γιόρταζαν κάτι (ίσως μια γερή… μπάζα) και βρίσκονταν στο τσακίρ κέφι, εκτοξεύτηκαν πυροτεχνήματα, λαμπάδιασε το δάσος. Στις 14 Αυγούστου 2004, στη δεξίωση που παρέθεσε στην έπαυλή της στη Φιλοθέη η Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία (νόμιζε ότι) ήταν στον κολοφώνα της… δόξης της ένεκα των Ολυμπιακών Αγώνων, εκτοξεύτηκαν πυροτεχνήματα και πήρε φωτιά το άλσος του προαστίου. Κάθε τόσο, η πόλις (με την καβαφική έννοια παρατίθεται ο όρος «πόλις») αποχαιρετά κάτι ωραίο που καίγεται ένεκα τινός πανηγυρίζοντος εγωισμού.
Αυτή η τοσοδούλα ανθρώπινη ύπαρξη, με τον τόσο βραχύ -για τα συμπαντικά δεδομένα- βίο και τον τόσο στενό πνευματικό ορίζοντα νιώθει πως δεν χωρά στη «στολή» της ασημαντότητάς της και θέλει να λάμψει. Πάση θυσία. Να φανεί και να εκδικηθεί τη θνητότητά της και το νόημα βίου, το οποίο πασχίζει να ανακαλύψει και (αν δεν πιστεύει στον Θεό) αδυνατεί. Γι’ αυτό βάζει φωτιές σε στρακαστρούκες πάνω σε τούρτες, εκτοξεύει πυροτεχνήματα, ρίχνει ντουφεκιές στον αέρα (ή και σε κάναν φίλο και συγγενή που χορεύει ντίρλα στο μεθύσι σε γαμήλιο γλέντι), φωνασκεί και θορυβεί και χαχανίζει. Για να δείξει στους άλλους πως υπάρχει και από τους άλλους να αντλήσει θαυμασμό για τον εαυτό της. Κάτι τέτοιο φιλοδοξεί: να ξορκίσει τη «στολή» της ολιγόχρονης ασημαντότητας (με τις στρακαστρούκες, όχι με κάνα έργο της προκοπής) και να λανσαριστεί δίπλα στους… μεγάλους της Ιστορίας δημιουργώντας εντυπώσεις.
Αφόρητη είναι η χλαπαταγή του εγωισμού και ακόμα πιο αβάσταγο είναι να γνωρίζεις πόσο πολύ μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή σου τόσο πολλά «εγώ», που θέλουν να εκδηλωθούν με φωνές και θορύβους και φωτιές…
Διαβάστε ακόμα:
