Ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν.
Κατά Ματθαίον, 17:20
Ο Χριστός είναι σαφής. Η πίστη μετακινεί βουνά. Ο πιστός μπορεί να διατάξει όρη να μετακινηθούν κι εκείνα θα υπακούσουν. Εκείνος που πιστεύει δεν θα βρει κάτι που θα αδυνατεί να πράξει. Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο αλλά και στο απώτερο παρελθόν του είδους μας, θα διαπιστώσουμε ότι η πίστη όντως αποτελεί τη σχάσιμη ύλη που γεννά την ενέργεια, η οποία κινεί την Ιστορία. Τόση δα πίστη, σαν σπόρος σιναπιού, αρκεί για να κάνει θαύματα. Οι μεγάλες μεταβολές και εξελίξεις έχουν προκληθεί από πρόσωπα και σύνολα που κινητοποιήθηκαν προς μία κατεύθυνση, έναν στόχο, φέροντας μαζί τους αυτόν τον «σπόρο του σιναπιού».
Ομως στον αιώνα τούτο οι ρυθμιστές της κυρίαρχης ιδεολογίας, εκείνοι που αποφαίνονται για το τι είναι «καλό» και τι «κακό», εχθρεύονται την πίστη. Αντιπαθούν τα θαύματα. Κάθε άλλο παρά επιθυμούν ο κόσμος να φαντάζει θαυμαστός. Οι αποχρωματιστές των ημερών μας και απομαγευτές των ανθρώπινων συναισθημάτων επιθυμούν να κατεβάσουν τους ανθρώπινους στοχασμούς όσο πιο κοντά στη γη γίνεται.
Γι’ αυτό καθημερινά βλέπουμε να πλημμυρίζουν τα επικοινωνιακά κανάλια των «ισχυρών» με τα σκοτεινά ύδατα του μηδενισμού, με τις ρητορείες της κυριαρχίας της ύλης πάνω σε όλα, με ειρωνείες για όσους πιστεύουν, με σκώμματα και χλεύη για όσους κρατούν γερά μέσα τους «τα ζώπυρα της πίστης», που παρέλαβαν από τους γονείς τους. Αυτά τα ζώπυρα της πίστης, για τα οποία είχε μιλήσει με συγκλονιστικό τρόπο ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είναι ο φωτοβόλος ήλιος που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να προχωρήσει στα δύσκολα μονοπάτια του βίου του – και είναι δύσκολα όλα τα μονοπάτια όλων των ανθρώπων, πλούσιων και φτωχών, ισχυρών και ανήμπορων, νέων και ηλικιωμένων.
Κανείς δεν περνά εύκολα και ανέφελα σε τούτο το πεδίο της φθοράς και της θνητότητας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε το άλγος των δοκιμασιών, που πάντοτε βρίσκονται μπροστά μας, είναι να πιστεύουμε. Η πίστη ως εφόδιο φωτίζει την πορεία μας και δίνει αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει η ύλη: την αίσθηση του σκοπού, το νόημα στη ζωή μας. Με την πίστη νοηματοδοτείται το καλό και το κακό. Δίχως πίστη δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Σ’ έναν κόσμο χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται.
Αξίζει, όμως, να γίνει αναφορά και σ’ αυτό καθαυτό το περιστατικό, το οποίο έγινε αφορμή για να κάνει μνεία ο Χριστός στη δύναμη της πίστης.
Ο πατέρας δαιμονισμένου νέου, που πάθαινε φοβερές κρίσεις και έπεφτε στη φωτιά και στο νερό, ζήτησε τη βοήθεια του Χριστού για να θεραπεύσει το παιδί του. Οταν ο απελπισμένος γονέας αποκάλυψε στον Κύριο ότι οι μαθητές Του δεν μπόρεσαν να κάνουν καλά τον γιο του, Εκείνος οργίστηκε με τους μαθητές Του και τους επιτίμησε: «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».
Τη γενεά που άκουγε το κήρυγμά Του, που ακολουθούσε τα βήματά Του, που προσπαθούσε να περάσει το θείο μήνυμα σε όλους ο Χριστός την αποκάλεσε άπιστη και διεστραμμένη. Διατύπωσε, μάλιστα, ανοιχτά την απορία μέχρι πότε θα βρισκόταν μαζί τους και μέχρι ποίου σημείου θα τους ανεχόταν!
Η μόνη μομφή που απηύθυνε ο Χριστός στους μαθητές Του ήταν η απιστία. Καυτηριάζοντας τη δική τους απιστία, η οποία κατέστησε αδύνατη τη θεραπεία του νέου, επισήμανε την ανυπέρβλητη δύναμη της πίστης.
Οσοι χάνουν την πίστη τους και εγκλωβίζονται στο πεδίο του μηδενισμού -κάτι που, στο τέλος της διαδρομής, οδηγεί στην απελπισία- δεν είναι κακών προθέσεων άνθρωποι. Οι περισσότεροι, μάλιστα, έχασαν την πίστη τους προσπαθώντας να είναι έντιμοι με τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους και αρνούμενοι να δεχθούν και να παραδεχθούν οτιδήποτε τους φαντάζει μη λογικό, αναπόδεικτο, αβάσιμο. Κι αυτό παγίδα είναι. Πώς να ζητήσει κάποιος χειροπιαστές αποδείξεις για ό,τι πιο υπερβατικό υπάρχει, τον Θεό; Πώς να χωρέσει το παν σ’ ένα κουτάκι που έχει διαστάσεις ίσες με τα νέα δόγματα της «λογικής» και της «επιστήμης»;
Οι λέξεις «λογική» και «επιστήμη» σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να μπουν σε εισαγωγικά διότι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της επίσημης άποψης δεν σέβονται καμία λογική και καμία επιστήμη. Σέβονται μόνο την ερμηνεία που δίνει η εξουσία σ’ αυτές τις λέξεις.
Η λογική και η επιστήμη δεν είναι στατικά μεγέθη, άκαμπτες καταστάσεις. Είναι δυναμικές, εξελίξιμες μέθοδοι ερμηνείας του κόσμου. Δεν αποκλείουν την πίστη.
Κάθε άλλο. Αλλωστε, εκείνοι που θεμελίωσαν αυτές τις λέξεις στο παγκόσμιο πολιτισμικό οικοδόμημα πίστευαν. Κι αυτή η πίστη τους στον Θεό και η αναζήτηση της αλήθειας Του τους έδωσαν δύναμη να προχωρήσουν…
