Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας από άποψη εξουσίας είναι αποψιλωμένος, μετά το κλάδεμα των αρμοδιοτήτων που έκανε η πασοκάρα του Ανδρέα με τη συνταγματική μεταρρύθμιση του, αλλά δεν παύει να έχει υψηλό συμβολισμό. Είναι το ύπατο αξίωμα, στη θέση που ήταν παλιά ο Βασιλιάς, και όχι μόνον για να τον φωτογραφίζουν οι Γιαπωνέζοι τουρίστες στις παρελάσεις και να τον κοτσιλάνε τα φύσει αναρχοκομμούνια περιστέρια του Συντάγματος, οι καλούμενοι και ιπτάμενοι αρουραίοι, λόγω μπίχλας.
Εκπροσωπεί το Εθνος, προΐσταται των Ενόπλων Δυνάμεων, έχει παντού τα πρωτεία στο πρωτόκολλο, και σε κάθε τελετή που εμφανίζεται με τους τρεις ευσταλείς υπασπιστές του όλοι κάθονται σούζα. Και επειδή προΐσταται του Ελληνικού Κράτους, που έχει στην προμετωπίδα του Συντάγματός του την επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδας, όπως το θέσπισαν οι αγωνιστές της Εθνεγερσίας και δωρητές της ελευθερίας μας, αλλά και επειδή είναι ο Ανώτατος Αρχων Εθνους που κατά συντριπτική πλειονότητα αποτελείται από Χριστιανούς Ορθόδοξους, καλό είναι ο υποψήφιος Πρόεδρος να έχει μερικές προδιαγραφές, που να σέβονται την ταυτότητά μας, τη διαχρονία του Εθνους.
Τουτέστιν, δικαίωμά σου άμα είσαι άθεος, μουσουλμάνος, γιαχωβάς, οτιδήποτε, αλλά για Πρόεδρος της Δημοκρατίας των Ελλήνων δεν κάνεις. Πρέπει να είσαι πρόσωπο που η συντριπτική πλειονότητα να αισθάνεται πως εκφράζεις τις πολιτιστικές, ιστορικές συνιστώσες που συγκροτούν την εθνική ταυτότητα, το πρόσωπο του Ελληνα Ανθρώπου στον κόσμο και στην Ιστορία.
Και οι δηλώσεις σου, όλη η συμπεριφορά σου, να γεννούν περηφάνια και εμπιστοσύνη στον λαό. Η πολύ γκουρμέ αριστερή επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου αποδείχθηκε χαμηλών επιδόσεων αποδοχής. Τη χάρηκα όταν με θάρρος πήγε προς τα φρικιά στην Καλαμάτα και τους την είπε, όταν διαδήλωναν συκοφαντώντας τη χώρα και το Λιμενικό, μετά το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, όπου οι διακινητές συνεργοί των ΜΚΟ έπνιξαν πολλούς λαθρομετανάστες, αλλά μέχρι εκεί.
Οι αριστερές πεποιθήσεις της και η αθεΐα της κάθε τόσο σκάγανε μύτη να μας θυμίσουν ποια είχε κάνει κάποτε καβγά, γιατί θα γινόταν αγιασμός στο ΣτΕ από τον μακαριστό Χριστόδουλο, κατά την έναρξη του νέου δικαστικού έτους. Υγεία να έχει η γυναίκα, αλλά έχει τη χαμηλότερη δημοφιλία που είχε ποτέ ΠτΔ.
Επί χρόνια η ενοχική Κεντροδεξιά, που ανέχεται τον δεξιό σκληρό πυρήνα της με έκδηλη την αποστροφή των ανακυκλωμένων πασόκων, κουκουέδων και ρηγάδων, που έχουν κατσικωθεί πέριξ της ηγεσίας της, ψάχνει στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά για ΠτΔ. Παλαιότερα, με την ενισχυμένη πλειοψηφία που απαιτείτο, άντε να το καταλάβω, για να αποφευχθεί η προσφυγή στις κάλτσες, όπως τις είχε αποκαλέσει ο χαζός τουρίστας από τη Μινεσότα, που πλέον έχει και με τη βούλα του βιβλίου της Μέρκελ τη ρετσινιά του καταστροφικού τεμπελχανά, που αντί να πάρει μέτρα, κωλοβάραγε.
Τώρα, πλέον, με τη σχετική πλειοψηφία που απαιτείται, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Η Ν.Δ. μπορεί να βγάλει όποιον θέλει. Μετά δε τη φόλα που έφαγε η παράταξη με το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, τη σχετική αυτοκριτική, την απολογία για τον γκεονόμο, το περίφημο μήνυμα του λαού δηλαδή, που μάλλον κάπου παράπεσε στο Μαξίμου, άρχισαν πολλοί να συζητούν για έναν, επιτέλους, Δεξιό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Με την αριστερά παγκοσμίως σε ολική έκπτωση, θα έλεγε κανείς πως αυτό επιβάλλεται, ειδικά μετά από τη δική μας εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας από αυτούς τους τσαλακωμένους, που τώρα παίζουν λασποπόλεμο μεταξύ τους στην πορεία τους για το 2%, αφού κόντεψαν να μας τινάξουν στον αέρα με τον τυχοδιωκτισμό τους. Ποιος, όμως;
Το αυτονόητο θα ήταν η επιλογή να γίνει ανάμεσα στους δύο Δεξιούς πρώην Πρωθυπουργούς και Προέδρους του κόμματος, τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά. Αυτοί έχουν υψηλότερα από κάθε άλλον το κύρος και τις προδιαγραφές που λέγαμε.
Ο Καραμανλής όμως δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν ενδιαφέρεται, ενώ ο Αντώνης… διεγράφη. Αμφότεροι δε έχουν υποστεί ανοίκειες, πολλές χυδαίες επιθέσεις από επώνυμα και ανώνυμα τρολ, που νομίζουν πως έτσι προσφέρουν αποδείξεις νομιμοφροσύνης στο Μαξίμου, στην ουσία τραυματίζοντας βαθύτερα την ενότητα.
Οπως επίσης δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το πρόβλημα είναι στα δεξιά και γι’ αυτό θα ήταν ακόμη πιο αναγκαία η επιλογή ενός Δεξιού ΠτΔ. Αφού όμως τα έκαναν ρόιδο οι αρμόδιοι, ακούω τώρα πως σκέφτονται τον λόρδο από τη στάνη, τον Τασούλα.
Με στιλ θείου
Δεν έχω τίποτα με τους λόρδους, ούτε με τις στάνες, πώς θα μπορούσα άλλωστε ένας ταπεινός Αρβανίτης, ούτε φυσικά με τον Τασούλα. Απλά, είναι το στιλ θείου, διευθυντού εφορίας, που «θα κάτσω εδώ με τη νεολαία» στους γάμους και κυρίως κάτι άλλο.
Δικηγόρος, υπουργός κ.λπ., αλλά πείτε μου κάτι συγκλονιστικό που θυμάστε, κάτι που σημάδεψε τον τόπο με την πολιτική του προσφορά. Αν έκανα κατάλογο για κάποιους άλλους, θέλω δυο σελίδες. Ουδεμία κορυφή, πνευματική ή πολιτική, κινδύνευσε να την κατακτήσει.
Με το άψογο κουστουμάκι του και τα καλογυαλισμένα σκαρπίνια του κινήθηκε πάντα στο ίσωμα και στα σωστά σαλόνια. Εάν επιλεγεί, οι ιστορικοί του μέλλοντος ματαίως θα ξύνουν την γκλάβα τους για να βρουν τι ήταν το ξεχωριστό που πέτυχε στη μακρά κοινοβουλευτική καριέρα του και στην, ολίγον περιπετειώδη, θητεία του ως δημάρχου Κηφισιάς.
Μια χαρά ευφυολόγος στο παλιό Zonars, και από τουπέ πολύ μερακλαντάν, αναμφίβολα. Αν ήταν ποτό, θα ήταν ληγμένο βερμούτ, ξεχασμένο σε σερβάντα στο υπόγειο. Κάποτε άρεσε, αλλά κάποτε. Ουδείς σηκώνει τόσο ωραία το φρύδι, αλλά δεν γνωρίζω τι άλλο τον ξεχωρίζει.
Αν είναι κριτήριο η μακρά κοινοβουλευτική θητεία, τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να γίνει ο Γιάννης Τραγάκης, ώστε να μπορεί να τακτοποιήσει στην Ηρώδου Αττικού όσους από το σόι έμειναν στην απέξω, πάντα νομίμως. Εάν θέλουν, λοιπόν, να ικανοποιήσουν τους νοικοκυραίους, που κοροϊδεύει η αριστερίλα, τους Κεντροδεξιούς, τους πατριώτες, τον κορμό αυτής της κοινωνίας, εάν δεν βρουν στο Μαξίμου τρόπο αποκατάστασης σχέσεων με τους δύο πρώην Πρωθυπουργούς, που το βλέπω χλομό, τότε να στραφούν στον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας, στον άγρυπνο φύλακα του Εθνους και να επιλέξουν για ΠτΔ, για άλλη μια φορά μετά τον Ναύαρχο Κουντουριώτη, έναν από τους πρώην Αρχηγούς, π.χ., μια ιδέα λέω, τον Κωνσταντίνο Φλώρο, με μετρημένη στην πράξη προσφορά στον επανεξοπλισμό της χώρας και όχι μόνο.
Δεν έκανε μόνο θαλάσσια άλματα για να δώσει το παράδειγμα στο προσωπικό και διοίκησε αποτελεσματικά με σιδερένιο χέρι, αλλά έγινε και στόχος των Τούρκων και της μηδενιστικής αλητείας της αριστερίλας. Ε, και είναι πιο αγέρωχος από τον Τασούλα, αλλά στην περίπτωσή του δικαιολογημένα…
*πηγή: εφημερίδα «κυριακάτικη δημοκρατία»
