Έχει γίνει ένα με τις ζωές μας ο τρόμος, χειμώνα – καλοκαίρι. Όταν έχει ζέστη, τρέμουμε για τον κίνδυνο πυρκαγιάς. Κι όταν τη βλέπουμε να ξεσπά αναρωτιόμαστε εάν θα σβήσει… μόνη της στη θάλασσα και πόσα θα καταστρέψει στο διάβα της.
Τον χειμώνα ζούμε την αγωνία των βροχών. Στο άκουσμα ότι «έρχεται μεγάλη κακοκαιρία» σκεφτόμαστε «τι μπορεί να σταματήσει το νερό όταν όλα έχουν καεί;». Και, δυστυχώς, ο φόβος κάθε φορά επιβεβαιώνεται. Με ασύλληπτες καταστροφές και χαμένες ζωές.
Λίγες ώρες αφότου ολοκληρώθηκε η φιέστα Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη για την παράδοση του μετρό, που καθυστέρησε… μόνο 40 χρόνια (!), η χώρα βίωσε ξανά τις συνέπειες των προβληματικών υποδομών, «κληρονομιά» που έχουμε φάει στο κεφάλι από όλες τις κυβερνήσεις, φυσικά και τη σημερινή.
Η Ρόδος τσακίστηκε (για ακόμα μία φορά) από τη λαίλαπα του φυσικού φαινομένου και στη Λήμνο δύο συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους. Όπως συμβαίνει πάντα, η κακοκαιρία στην Ελλάδα ισοδυναμεί με τραγωδία.
Μόλις έναν χρόνο πριν, ο «Daniel» έπνιξε τη Θεσσαλία. Οι άνθρωποι ακόμη μετρούν τις πληγές τους. Τώρα ήταν η «Bora» που τσάκισε τη Ρόδο, τη Λήμνο και άλλες περιοχές της χώρας. Αύριο θα είναι η επόμενη. Η αλυσίδα του τρόμου σφίγγει σαν θηλιά γύρω από τον λαιμό μας.
Σπίτια πλημμυρίζουν (ξανά και ξανά), περιουσίες καταστρέφονται, άνθρωποι μένουν στον δρόμο, ζωές χάνονται. Αλλά το ελληνικό κράτος παραμένει απτόητο -και αμετανόητο- στην προχειρότητά του. Η βελτίωση των υποδομών, η οχύρωση από ισχυρά καιρικά φαινόμενα αποτελεί την πιο διαχρονική υπόσχεση και ταυτόχρονα τη μέγιστη κοροϊδία που υφίσταται ο Έλληνας.
Ξέρω ότι πολλοί θα μιλήσουν για την ευθύνη και του πολίτη, ο οποίος χτίζει αυθαίρετα πάνω σε ρέματα, μπαζώνει ασύστολα, δίχως να σκεφτεί τις συνέπειες, λειτουργεί σε αρκετές περιπτώσεις αγνοώντας τη φύση και τους κανόνες της. Συμφωνώ ότι υπάρχει.
Όμως κι αυτό ευθύνη του κράτους είναι. Οι αυθαίρετες δομήσεις, είτε συναντούν τα «κλειστά μάτια» υπηρεσιών είτε την αδιαφορία τους, έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα.
Όμως, όταν γκρεμίζονται γέφυρες οι οποίες υποτίθεται πως είχαν ανασκευαστεί, όταν πλημμυρίζει η σήραγγα των Τεμπών, όταν νησιά ολόκληρα «βυθίζονται» γιατί οι υποδομές τους είναι 50 χρόνια πίσω, τότε όποια ευθύνη του πολίτη περιορίζεται στο ελάχιστο. Κι εκείνες των κρατικών, περιφερειακών, δημοτικών φορέων απογειώνονται.
Είναι δεδομένο πως η κλιματική αλλαγή δημιουργεί όλο και περισσότερα σοβαρά καιρικά φαινόμενα, η ισχύς των οποίων ενίοτε τρομάζει. ∆εν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος για μια σύγχρονη Πολιτεία, πέρα από την όσο το δυνατόν καλύτερη οχύρωσή της.
Με το μοίρασμα των υποσχέσεων και το μυαλό μονίμως στις ψηφοθηρικές φιέστες δεν δημιουργείς φράχτη αντίστασης στα καιρικά φαινόμενα. Χρειάζονται επεξεργασία, πλάνο, αποφασιστικότητα, δουλειά, άμεσες λύσεις.
Ταυτόχρονα, το κράτος οφείλει να «εκπαιδεύσει» τον πολίτη. Να αλλάξει τη νοοτροπία όχι με την «καταστολή», αλλά με την πρόληψη. Να περάσει στα σχολεία, στη μάθηση, στα νέα παιδιά την πεποίθηση πως οτιδήποτε αυθαίρετο το βρίσκεις, δυστυχώς, μπροστά σου.
Αντί να μετράμε διαρκώς χαμένες ζωές, κατεστραμμένα σπίτια, διαλυμένες περιουσίες, αντί η κυβέρνηση να μοιράζει ψίχουλα για τον πόνο, είναι καιρός να συνειδητοποιήσει ότι η φύση δεν είναι… ψηφοφόρος του Μητσοτάκη για να «τσιμπάει» με υποσχέσεις. Έχει τους δικούς της κανόνες. Κι όταν την αγνοείς, σε τσακίζει…
Διαβάστε ακόμα:
