Ο πρωθυπουργός δεν είναι ανήλικος

Στην πολιτική υπάρχουν πολλά ζητήματα που απαιτούν ειδικές γνώσεις και γι’ αυτό έχουμε μεγάλη ανάγκη από ειδικούς, τεχνοκράτες. Τις μεγάλες όμως πολιτικές, που οδηγούν να κατακτήσουμε απάτητες κορυφές, τις χαράσσουν και επιβάλλουν την εφαρμογή τους οι οραματιστές ηγέτες.

Ποτέ μία χώρα δεν θα μπορούσε να πάει ένα βήμα μακριά απλώς με τεχνοκρατική διαχείριση. Αλλιώς θα βάζαμε έναν καλό εκπαιδευτικό στο Παιδείας, έναν καλό στρατιωτικό στο Αμυνας, έναν καλό οικονομολόγο στο Οικονομικών, έναν απόστρατο αστυνόμο στο Προ.Πο. κ.λπ. και έναν τίμιο άνθρωπο για πρωθυπουργό, να τους κάνει τον συντονιστή.

Δεν πάει έτσι. Οι δύσκολοι καιροί, αν είμαστε τυχεροί, γεννούν ηγέτες που έχουν κοινή λογική και πρακτικό πνεύμα για το πώς αλλά και φρόνημα και εθνικό όραμα για το προς τα πού. Γιατί η πολιτική είναι και αποτελεσματική διαχείριση, αλλά δεν είναι μόνο διαχείριση.

Στην Ελλάδα μια μεγάλη πηγή προβλημάτων αλλά και προτερημάτων είναι η γεωγραφία. Εδώ που έλαχε να γίνει η περιπετειώδης και πανάρχαια εθνογένεσή μας έχουμε οικόπεδο γωνία, ευάερο, ευήλιο αλλά με γείτονα το κράτος-συμμορία.

Αυτό δεν αλλάζει, δεν είμαστε τσιγγάνοι να φορτώσουμε τα τσαπράζια μας στα κάρα και να την κάνουμε σε άλλη γειτονιά, να τρουπώσουμε ανάμεσα στο Βέλγιο, στο Λουξεμβούργο, δίπλα στην Ολλανδία και να ασχολούμαστε με τους ρύπους από τις πορδές των αγελάδων, το φεστιβάλ τουλίπας και μπάφου, να έχουμε δυο τάγματα στρατό και μερικές μαούνες στα ποτάμια για ΠΝ, με γείτονες με τους οποίους η μεγαλύτερη διαφορά μας είναι στο ποδόσφαιρο.

Μας έλαχε σκληρή και ζόρικη γειτονιά. Χρειαζόμαστε δεινούς τεχνοκράτες για να φτιάξουμε την οικονομία, υποδομές, να εκσυγχρονίσουμε τα πάντα. Γιατί; Γιατί όλα πρέπει να κατατείνουν σε δύο πράγματα: να γίνει η χώρα ισχυρή και να ευημερούν οι πολίτες σε μια ελεύθερη Πατρίδα.

Αυτός είναι ο σκοπός της πολιτικής. Δεν έχουμε μέριμνα απλώς να ευημερούμε αλλά πρωτίστως να επιβιώσουμε ελεύθεροι απέναντι σε έναν επικίνδυνο εχθρό, μια περιτετμημένη ναζιστική Γερμανία. Για αυτόν πχ. τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και οικονομίας χρειάζεσαι έναν Πιερρακάκη, για να εμπνευστεί, οργανώσει και συντονίσει τόσο κόσμο στην εφαρμογή του.

Αυτό τον άνθρωπο, μα τον Θεό, θα έπρεπε να τον κλωνοποιήσουμε. Αν κάτσω και μετρήσω πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στην καθημερινότητά μας, εξοικονομώντας μας χρόνο και χρήμα, θέλω πολλές σελίδες. Αυτή είναι πολιτική, όπως και η δουλειά των Φλωρίδη, Μπούγα και Λάσκου στο Δικαιοσύνης. Αποτυπώνεται στην αληθινή ζωή.

Λάθη θα γίνουν και φυσικά μπορούν να διορθωθούν, αλλά δεν κάνουν απλή διαχείριση και το πράγμα εμπεριέχει όραμα και τολμηρές αλλαγές, που, όπως όλες οι αλλαγές, συναντούν τους Λουδίτες τους, αυτούς που έσπαγαν τους ατμοκίνητους αργαλειούς.

Κοινωνική αναστάτωση

Τι δεν είναι πολιτική; Τα «αεροπλανικά», οι γκουρμέ ιδεοληψίες κάποιων, που αφορούν τα δέκατα του πυρετού σε ποσοστά, όπου μια ελάχιστη μειοψηφία, με άκρα και προκλητική περιφρόνηση προς τη συντριπτική πλειοψηφία, μάλιστα κατασυκοφαντώντας και καθυβρίζοντάς την, προσπαθεί να επιβάλει πράγματα κόντρα στις ανάγκες της κοινωνίας, κόντρα στη φύση του Ανθρώπου, την ταυτότητα του Εθνους μας και παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τα συμφέροντα των παιδιών.

Τέτοια μη πολιτική ήταν ο woke νόμος των Σκέρτσου, Πατέλη, μια αντισυνταγματική βαρβαρότητα, για την οποία προκλήθηκε τεράστια κοινωνική αναστάτωση, για να κάνει το κομμάτι της μια παρέα στην ουσία, που ωραία το γιορτάσανε, κάνανε «γάμο» καμιά εκατοστή και ο πρωθυπουργός αποχαιρέτησε το 1/3 των ψηφοφόρων του. Αυτονόητο πως οφείλουμε να προστατεύουμε όλους τους πολίτες, να διασφαλίζουμε όσο περισσότερες προϋποθέσεις για την ευημερία, την ευτυχία τους, αλλά τα περίεργα, αλλιώτικα γούστα στο κρεβάτι δεν είναι «φύλα», δεν καθιστούν κάποιους καρέτα καρέτα για να χρειάζονται ειδικούς νόμους για να στρεβλώσουμε τη φυσική πραγματικότητα.

Οικογένεια σημαίνει μάνα, πατέρας και τα παιδιά τους, αυτός είναι ο φυσικός κανόνας, μόνο οι μανάδες γεννούν Ελληνόπουλα, αυτά λείπουν στη χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα της Ευρώπης και η Ελληνίδα μάνα και τα παιδιά της πρέπει να είναι το κέντρο της πολιτικής μας. Αυτό είναι το πρόβλημα, ο δημογραφικός θάνατος των Ελλήνων και όχι ηθοποιοί και τηλεπερσόνες που εξαπατούν τον νόμο με εικονικές δίκες, αγοράζοντας παιδιά από ταλαίπωρες.

Μεγάλη πολιτική, με όραμα, θα είναι λοιπόν στο πεδίο αυτό εκείνη που θα προσπαθήσει να αλλάξει πάλι το αξιακό σύστημα που έχει υποστεί τεράστια βλάβη, διδάσκοντας με κάθε μέσο ξανά στα παιδιά την αξία της δημιουργίας οικογένειας και παράλληλα να δημιουργηθούν και οι ευνοϊκές πρακτικές προϋποθέσεις που χρειάζονται τα ζευγάρια για να κάνουν οικογένεια.

Δεν χρειαζόμαστε Σκέρτσους να κάνουν γκουρμέ πολιτική για τους νταλκάδες τους, σεβαστοί, αλλά δεν μας αφορούν. Χρειαζόμαστε άλλον ένα Πιερρακάκη, Φλωρίδη, Μπούγα, που να πιάσει το Δημογραφικό από τα μαλλιά, σίγουρα και με τεχνοκρατικές λύσεις, αλλά κυρίως με όραμα. Ο πρωθυπουργός έχει μια ροπή εκεί που πάει ευθεία στον στόχο να χάνει τον δρόμο του και να αναλώνεται σε τέτοιες περιπέτειες απώλειας ψήφων, γιατί νομίζει πως θα καταγραφεί ως μεγάλος μεταρρυθμιστής επειδή κατάφερε να φορέσει νυφικό ο Μπάμπης και εάν ο Γεραπετρίτης λόγω νταραβεριού με τον Φιντάν κατάφερνε να τρέχουμε στα λιβάδια με τον Ερντογάν με ξέπλεκες κοτσίδες μαδώντας μαργαρίτες στα ματωμένα λιβάδια των προγόνων μας και της Κύπρου.

Δεν. Γιοκ. Ποτέ. Τη θέση του στην Ιστορία θα την ορίσουν οι συμμαχίες της χώρας, τα Rafale, τα F-35, οι Belharra, το ψηφιακό κράτος, ο Εβρος κ.ά., όμως αυτή η γελάδα έχει την τάση να κλοτσάει την καρδάρα κάθε τόσο. Εάν καταφέρει να αναστήσει μια σύγχρονη αμυντική βιομηχανία μαζί με μια γενικά σύγχρονη και αληθινά ελεύθερη οικονομία, να διώξει τους παράνομους εισβολείς και να μην μπουν άλλοι και να χαράξει μια οραματική και αποτελεσματική πολιτική για το Δημογραφικό, τότε όντως θα κατακτήσει μια ισχυρή θέση για την υστεροφημία του.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος του 21ου αιώνα θα είναι αυτός που θα προστατεύσει το Εθνος, από τη Χειμάρρα και τη Θράκη ως την Καρπασία, από τον τουρκικό επεκτατισμό και τον σοβινισμό των αλβανικών οργάνων του και θα νικήσει τον Μολώχ του δημογραφικού θανάτου του Εθνους, χτίζοντας παράλληλα μια σύγχρονη ισχυρή Ελλάδα. Ομως όλοι είμαστε όμηροι των πεποιθήσεών μας. Και είναι λάθος κάθε τόσο να τα χρεώνουμε όλα στον κάθε Πατέλη ή Σκέρτσο.

Ο πρωθυπουργός δεν είναι ανήλικος ούτε υπό δικαστική συμπαράσταση, δεν παρασύρεται. Διορίζει και παύει τους υπουργούς του και πιστώνεται τα θετικά και τα αρνητικά του έργου τους. Και φυσικά, για όποιον νομίζει πως ζει στον Ολυμπο και είναι αναντικατάστατος υπάρχει μια αποτελεσματική θεραπεία: μια βόλτα στο Α’ Νεκροταφείο.

*πηγή: εφημερίδα «κυριακάτικη δημοκρατία»