Η επιστροφή της ελληνικής γλώσσας και γραφής στην πρότερη της «κοραϊτικής κάθαρσης» κατάσταση και το επιζητούμενο της επαναφοράς των τουρκικών, των αλβανικών και των σλαβικών λέξεων στον λόγιο λόγο υπήρξε ένα παλιό όνειρο της Αριστεράς, που θα γίνει πραγματικότητα αργότερα από τις μεταπολεμικές αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες, μετά την κατάργηση της πολιτικής αρχής του έθνους-κράτους που επέβαλαν, επαναπροσδιορίζονται από «πατριωτικές» σε «διεθνιστικές».
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Όλα άρχισαν το 1926, όταν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί στη Σοβιετική Ένωση αποφάσισαν να αλλάξουν την ελληνική γραφή με την υιοθέτηση του μονοτονικού συστήματος σε ένα νέο «προοδευτικό και δημοκρατικό» ελληνικό αλφάβητο, που θα περιελάμβανε 20 μόνο γράμματα, καταργώντας το «η», το «ω», το «ξ» και το «ψ», καθώς και τις διφθόγγους. Εδώ, το «υ» θα προφέρεται ως «ου» και το «σ» θα αντικατασταθεί με το «ς». Όλα αυτά θα υλοποιηθούν με την έκδοση της «Γραματικις τις νεοελινικις γλοςας» και θα γίνουν πραγματικότητα με την έκδοση της εφημερίδας «Κολεχτιβιςτις».
Η προσπάθεια των Ελλήνων κομμουνιστών είχε σαφώς ιδεολογικά κίνητρα, επειδή οι ταξικοί εχθροί τους είχαν υιοθετήσει την απλή καθαρεύουσα και το πολυτονικό σύστημα ως την επίσημη γλώσσα και γραφή στο αστικό κράτος. Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1976, η αστική κυβέρνηση της Ν.Δ. θα εισηγηθεί τη νομοθετική κατάργηση της διαχρονικής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας και τον οριστικό ενταφιασμό των κλασικών σπουδών μέσω της υιοθέτησης της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους.
«Απόψε πεθαίνει η καθαρεύουσα» δήλωνε με στόμφο ο υπουργός Παιδείας της Ν.Δ., γιος του δωσίλογου κατοχικού πρωθυπουργού, επειδή αυτός και η κυβέρνησή του θα ήταν οι ηθικοί αυτουργοί, οι υπεύθυνοι και οι πρωτεργάτες μιας πολιτιστικής απελληνοποίησης, που ξεκίνησε με τη διακοπή της διαχρονικής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, υλοποιώντας έτσι το όνειρο της ελληνικής Αριστεράς, που λανθασμένα θεωρούσε ότι η διακοπή της γλωσσικής συνέχειας αποτελούσε την αναγκαία και ικανή συνθήκη της οικοδόμησης μιας αταξικής κοινωνίας.
Οι τότε πολιτικοί της Ν.Δ. ισχυρίζονταν ότι αποτελούσαν τους φορείς ενός «πατριωτικού κόμματος», ενώ στην πραγματικότητα έδωσαν τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ, έξι χρόνια αργότερα, να διαλύσει πρώτα την Παιδεία και μετά τη χώρα, αρχίζοντας το καταστροφικό του έργο από την κατάργηση του πολυτονικού.
Αργότερα, βουλευτές και υπουργοί της Ν.Δ. θα υπογράφουν, θα ψηφίζουν και θα υπερασπίζονται με πάθος τις συνθήκες των διάφορων «Δουβλίνων», που θα μετατρέψουν σταδιακά ένα έθνος-κράτος σε γερμανικό προτεκτοράτο. Οι πολιτικοί ταγοί της Ν.Δ. από τη θέση της Προεδρίας της Δημοκρατίας θα «ευχαριστούσαν» τις εκατοντάδες χιλιάδες των μουσουλμάνων που διάλεξαν την Ελλάδα για εγκατάσταση, ισχυριζόμενοι ταυτόχρονα μετά περισσού πάθους «ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών είναι υπεράνω του εθνικού συμφέροντος».
Άλλοι από αυτούς θα διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους υπέρ του «δικαιώματος καψίματος των ελληνικών συμβόλων», θα «φιλοξενούσαν Πακιστανούς» σε «αναψυκτήρια», θα εξέδιδαν τα βιβλία των «συνωστισμών», θα ισχυρίζονταν ότι «οι Ελληνες είναι παιδιά των Οθωμανών», θα υπερψήφιζαν την ίδρυση τεμένους στην Αθήνα, θα θεωρούσαν «ηθικό» το νομοθετημένο συμφέρον τους, ενώ θα συνέβαλλαν με όλες τους τις δυνάμεις στην αποδόμηση του έθνους-κράτους σε συγχορδία με την «Αριστερά της Εκάλης».
Την κορύφωση της ελληνικής αποδόμησης, που ξεκίνησε η Ν.Δ., θα αποτελέσουν η διατήρηση και η διαιώνιση του γραφειοκρατικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, που άλωσε τον κρατικό μηχανισμό εν μια νυκτί με τον νόμο Κουτσόγιωργα, καθώς και η πολιτική νομιμοποίηση που έδωσε στην «πράσινη» διαχείριση της εξουσίας μέσω της συγκυβέρνησης.
Η κορύφωση της εθνικής αποδόμησης από τη Ν.Δ. θα ολοκληρωθεί με τη μετατροπή των Ελλήνων από ελεύθερο λαό ιδιοκτητών σε ένα φοβισμένο σύνολο ακτημόνων προλετάριων ενοικιαστών με την ουσιαστική δήμευση της περιουσίας μέσω του ΕΝΦΙΑ. Ταυτόχρονα, θα αμιλλώνται με τα άλλα πολιτικά κόμματα στο κοινό πολιτικό όραμα της μετατροπής της χώρας σε ένα απέραντο πτωχοκομείο και ευπειθές ευρωπαϊκό προτεκτοράτο-παρία.
Σήμερα η Ν.Δ. εποικίζει την Πελοπόννησο με «φελάχους», υλοποιώντας έτσι το σχέδιο του Ιμπραήμ πασά, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821. Η πρόσφατη διαδικασία χειρισμού εθνικών θεμάτων, η αδιαφορία για τα μελλοντικά προβλήματα που συνεπάγεται η εγκατάσταση μουσουλμάνων σε όλη την επικράτεια, η αποτυχία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, που έφερε τους Τούρκους λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κρήτη, η άνευ όρων εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων στην Ελλάδα στα πρότυπα των κατοχικών κυβερνήσεων, η περιφρόνηση και η απαξίωση των προσδοκιών του λαού, καθώς και η αδυναμία διαχείρισης της εγκληματικότητας απέδειξαν ότι η Ν.Δ. «νοσεί νόσο βαρεία», είναι ιδεολογικά και πολιτικά νεκρή και συνεπώς επικίνδυνη για τη χώρα.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
