Είναι γνωστή η ιστορία με την άλωση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ) από τους Σκοπιανούς «επιστήμονες» που το κατέλαβαν, χωρίς να ξέρει κάτι ο πρύτανης (Κατρανίδης το όνομά του και να μην ξεχάσουμε να του στείλουμε λουλούδια…), αλλά και όταν το έμαθε, δεν φώναξε την Αστυνομία να τους σβερκώσει και να τους στείλει στον αγύριστο. Βέβαια, για να μη τον αδικήσουμε, έβγαλε ανακοίνωση με την οποία ζητούσε (μάλλον… παρακαλούσε) τους διοργανωτές να μην κάνουν την εκδήλωση, αλλά αυτοί δεν τον άκουσαν. Ισως βαριακούνε.
Αν αυτό δεν είναι επίδειξη ισχύος του κράτους (εννοούμε του σκοπιανού), τότε τι είναι; Ασφαλώς όχι του ελληνικού, το οποίο δείχνει τη δύναμή του μόνον όταν είναι να αποστρατεύσει αξιωματικούς, αλλά δεν τολμά να αντιδράσει όταν Αλβανοί, Σκοπιανοί και άλλες υπερδυνάμεις στήνουν τα μπαϊράκια τους, άλλος για προεκλογικές ομιλίες και άλλος για «επιστημονικές» ημερίδες.
Ομως τα θέματα αυτά είναι επουσιώδη και άνευ σημασίας για την κυβέρνησή μας. Ηθελα να ‘ξερα ποια θεωρεί σοβαρά, ώστε επιτέλους κάποτε να αντιδράσει. Α, το ξέχασα. Εχουμε το σοβαρότατο θέμα της εκλογής του (ή της) Προέδρου της Δημοκρατίας, που αποτελεί την κορυφαία δημοκρατική πράξη, αφού ο περιούσιος λαός ουδεμία συμμετοχή έχει, αλλά τον έχουν πείσει ότι έχει, οπότε ποιος αδειάζει τώρα ν’α ασχοληθεί με σαχλαμάρες. Ορθόν! Καλή χρονιά, φίλοι μου.
