Παρακολούθησα με εξαιρετικό ενδιαφέρον τη συνέντευξη που έδωσε στο «Prime Time» του ανανεωμένου προγράμματος του Σκάι και στον συνάδελφο Άρη Πορτοσάλτε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Χρόνια τώρα μελετώ τα βιβλία της και διαβάζω τις συνεντεύξεις της όχι επειδή είναι «θρύλος» ή «μύθος», όπως εξομολογήθηκε ότι την αποκαλούν, αλλά επειδή κατά τη διάρκεια της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας της ηγήθηκε μιας μεγάλης εκστρατείας διαρκείας, τόσο στη Γαλλία και διεθνώς όσο και στην Ελλάδα: να καταλάβουμε τη σημασία του Βυζαντίου για τον Ελληνισμό.
Όπως είχε πει κάποτε δηκτικά, «εμείς οι Έλληνες θελήσαμε να διαγράψουμε χίλια έτη από την ιστορία της. Να βάλουμε το Βυζάντιο, μία αυτοκρατορία χιλίων ετών, σε παρένθεση».
Και δεν καταλαβαίνουμε ότι κάθε φορά που εορτάζουμε μια ∆έσποινα, έναν Κωνσταντίνο, έναν Παναγιώτη, έναν Ιωάννη, το Βυζάντιο στην ουσία εορτάζουμε. ∆εν καταλαβαίνουμε ότι κάθε φορά που ο πρόεδρος Ερντογάν προφέρει, αναγκαστικά στα ελληνικά, τη φράση «Αγία Σοφία», το Βυζάντιο εορτάζουμε στα χείλη του, κι ας την έκανε τέμενος (μόλις χθες έγινε γνωστό ότι ο τρούλος της Αγίας Σοφίας κατασκευάστηκε από υλικά που μεταφέρθηκαν από τη Ρόδο μας).
Η κυρία Αρβελέρ, η οποία υποστήριξε με δήλωσή της την αρθρογραφία μας για τη διάσωση του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να ανακρούσει πρύμναν και να ακυρώσει το σχέδιο διάλυσής του (πολύ την ευχαριστούμε για αυτό!), έχει δηλώσει, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί «εθνικίστρια», ότι «ανάμεσα στο παγκόσμιο και το τοπικό μεσολαβεί πάντοτε το εθνικό».
∆εν είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλα όσα είπε στη συνέντευξή της για την εθνική ταυτότητα άρεσαν στον Άρη Πορτοσάλτε (στον οποίο οφείλω να αναγνωρίσω, παρά όλα όσα, την ωραία εμμονή του με τα θέματα ιστορικής μνήμης και στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση), αλλά στην ουσία η κυρία Αρβελέρ απενοχοποίησε ορισμένες έννοιες και έκανε εκατομμύρια σιωπηλούς Έλληνες να αναθαρρήσουν. Ο πατριωτισμός δεν είναι «το καταφύγιο των ηλιθίων», όπως είπε πρόσφατα στη Βουλή μια ψυχή. Ο πατριώτης «είναι ένας άνθρωπος υπέρ», κατά τον ορισμό του Ρεζίς Ντεμπρέ. Και η διαφορά του από τον διεθνιστή είναι ότι «νιώθει». Υπάρχουν αυτοί που νιώθουν κάτι για την πατρίδα και αυτοί που δεν νιώθουν τίποτε για την πατρίδα – να η διαχωριστική γραμμή!
Για την καταγωγή μας
Η κυρία Αρβελέρ τόνισε ότι η καταγωγή μας είναι έννοια ακριβή και ισχυρή, για αυτό υπερηφανευόμαστε πολλές φορές ότι «είμαστε φτωχοί, αλλά Έλληνες».
Αναπληρώνουμε, δηλαδή, με την ταυτότητα τον πλούτο που μας λείπει! Παρέπεμψε επίσης σε όσα φέρεται ότι είπε, κατά τον Ηρόδοτο, στον Ξέρξη ο ∆ημάρατος, ότι οι Έλληνες μπορεί να είναι διασπασμένοι σε πόλεις, αλλά τους ενώνει «το όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομόγλωσσον και το ομοηθές». Η πολιτική ορθότης θεωρεί το δίκαιον του αίματος στην πατρίδα μας περίπου ακραία ρητορεία. Το ίδιο και τις αναφορές στη μοναδικότητα του πολιτισμού μας και της γλώσσας μας, και στον ρόλο της θρησκείας και της παράδοσης (ηθών) στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Η κυρία Αρβελέρ δεν δίστασε να τα υπογραμμίσει όλα αυτά, άνευ αστερίσκων. Αν δεν έφερε το βάρος του ονόματός της, θα λιθοβολούνταν από την καθεστηκυία διανόηση. Ευτυχώς που φέρει το βάρος του ονόματός της και κανείς δεν τολμά. Πέραν αυτών, όμως, η πρύτανης -ΕΠΟΝίτισσα και αριστερή στα νιάτα της- απενοχοποίησε πλήρως τον όρο «∆εξιά» σε δύο στιγμές της συνέντευξης.
Η πρώτη, όταν αναφέρθηκε στη συνύπαρξή της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Παρίσι. Θυμήθηκε ότι κάποιοι ισχυρίζονταν ότι ο Καραμανλής ήταν… κομμουνιστής και το έκρυβε. Και με το δολοφονικό χιούμορ της προσέθεσε: «∆εν έκρυβε αυτός ότι ήταν κομμουνιστής – δεν ήταν! Εμείς ήμασταν δεξιοί και το κρύβαμε!»
Στο τέλος, σε άλλη ερώτηση για την Αριστερά και τη ∆εξιά, αφού σχολίασε ότι πλέον δεν είναι έννοιες υπαρκτές, στην ουσία επέμεινε αυτοπροσδιορίζοντας ιδεολογικά τον εαυτό της: «Είμαι αριστερή γιατί πιστεύω πως όλα θα περάσουν από εκεί, είμαι δεξιά γιατί πιστεύω ότι όλα θα φτιάξουν από εκεί!».
Αφιερωμένη όλη η συνέντευξη στον κύριο πρωθυπουργό, που μας έχει ζαλίσει με όσα λέει για το Κέντρο και με τις παραπλανητικές ετικέτες της ∆εξιάς και της Αριστεράς, χωρίς αναφορά στα αληθινά συμφέροντα του έθνους!
ΥΓ.: ∆εν χρωστάμε καλή κουβέντα στον Σκάι, που δεν μεταδίδει το πρωτοσέλιδο της «Εστίας» στην επισκόπηση του Τύπου, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι και στη νέα μεσημβρινή ζώνη, που επικεντρώνεται στα προβλήματα της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και στη βραδινή δείχνει ότι άρχισε να ασχολείται με τα προβλήματα των Ελλήνων και όχι των Τούρκων. ∆ιότι μέσα στις εορτές είδαμε δελτίο με πέντε cues του προέδρου της γειτονικής χώρας και με τρίλεπτο ρεπορτάζ για τον κατώτατο μισθό και τον πληθωρισμό στη γείτονα. Επιτέλους, το Φάληρο κατανοεί σε ποια χώρα εκπέμπει! Μπράβο!
Διαβάστε ακόμα:
Δεν υπάρχει Βυζάντιο σαν αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο ήταν μια αρχαία ελληνική αποικία. Η Πόλη λεγόταν Κωνσταντινούπολη, η αυτοκρατορία Ανατολική Ρωμαϊκή ή Ρωμανία. Όλα τα άλλα είναι για τους λυκοφίλους μας τους Δυτικούς. Αντί για την Αρβελέρ προτιμούμε Πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη και το βιβλίο του ” ΡΩΜΙΟΣΎΝΗ” από τις εκδόσεις Πουρνάρα. Κε Κοττάκη αν δεν το έχετε μελετήσει σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Έχει τεράστιους κρυμμένους θησαυρούς.
Οποιος θέλει να μάθει ιστορία να ψάξει τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής, να βγάλει τη λάσπη από τα μάτια του και να μάθει την ιστορία μέσα από την διάσταση των ανταγωνισμών, της εκμετάλλευσης, της εξέλιξης, της πάλης των τάξεων, κλπ.
Η εναλλακτική είναι Πορτοσαλτε, Αδωνις, Σκαι, όλοι μαζί μπορούμε, δεντροφύτευση στην Πάρνηθα και ταξιδεύουμε Ελλάδα.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ , ΛΙΓΟ ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΒΟΛΙΚΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ? ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΩΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΛΟΓΩ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΟΜΩΣ ΦΡΟΥΡΑ ΑΠΟ ΒΙΚΙΝΓΚΣ,,,,,
ξεκίνησε ως εξέλιξη των κατακτήσεων του Αλεξάνδρου.
όπως μάς πληροφορεί και ο ιστορικός Προκόπιος είναι ποινικό μητρώο. Επίσης η κυρία Αρβελέρ συνήθιζε να στολίζει με την παρουσία της τα τραπέζια και τα τσάγια τών ελεημόνων συζύγων τών ολιγαρχών , αυτών που ελέγχουν την χώρα, επιβεβαιώνοντας την διαπίστωση ενός παλιότερου ” έχω δει πολλούς σοφιστές σε τραπέζια πλουσίων αλλά κανέναν πλούσιο σε τραπέζι σοφιστή”.
Επίσης δεν καταλαβαίνω την εμμονή της για τον τόπο ταφής τού Μ. Αλεξάνδρου. Τι θα αλλάξει στα πεπραγμένα του και στην ιστορία του, σε ποιο σημείο τού απέραντου βασιλείου του τον έθαψαν.
βλέπεις και την ξεχαρβαλέρ να εκθειάζει την συγκεκριμένη περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας αποκαλώντας την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την Ελληνική Αυτοκρατορία, με το όνομα που έπλασε ένας γερμανούννος υπάλληλος βιβλιοπωλείου. “Βυζάντιο” λέει. Άμεσα έτσι αναιρείται η προσπάθεια για αποφυγή διαχωρισμού της συγκεκριμένης εποχής από την Ελληνική Ιστορία.