Τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη τον αντιμετώπισα δικαστικά, ως μάρτυρας υπεράσπισης, στην αγωγή που κατέθεσε εναντίον της «δημοκρατίας», την οποία η εφημερίδα κέρδισε, κυρίως για δύο ιδεολογικούς λόγους. Ο πρώτος άπτεται της αντίρρησης της κατάργησης του πολιτικού σχήματος του έθνους-κράτους και ο δεύτερος της φίμωσης των διαφορετικών απόψεων. Συνεπώς, από τη θέση του δικαστικού του αντιπάλου, έχω το δικαίωμα να εκφράσω την πολιτική μου άποψη για τα πεπραγμένα του ανδρός. Το αφήγημα ότι «ο αποθανών δεδικαίωται» είναι υποκριτικό και ψευδές, επειδή εξυπηρετεί αυτούς που επωφελήθηκαν από τις ολέθριες πράξεις του ζώντος, και συνεπώς δεν το ασπάζομαι. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η πλειονότητα των πολιτών δεν δικαίωσε την πολιτική του Σημίτη. Η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ την κατέστρεψε οικονομικά, επειδή μια χώρα με ισχνή παραγωγική βάση, όταν δεν ελέγχει το δικό της νόμισμα, αργά ή γρήγορα θα χαθεί.
Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολιγαρχών του τσιμέντου και του σιδήρου επέβαλαν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων με δανεικά χρήματα, τα οποία καλούνται να εξοφλήσουν σήμερα οι Έλληνες με την προσωπική τους περιουσία. Το κυρίαρχο αποτύπωμα όμως του Σημίτη αναγνωρίζεται από την ιδεολογική του πεποίθηση ότι το ελληνικό έθνος-κράτος πρέπει να καταστραφεί και ότι ο γεωγραφικός χώρος που ελέγχει θα πρέπει να ενταχθεί σε κάποιο πολυεθνικό σχήμα, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η νεοοθωμανική Τουρκία. Γράφει ο Σημίτης στο βιβλίο του «Εθνικιστικός Λαϊκισμός, η Ελληνική Πολιτική (1992)»: «Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ την προσήλωση στην ιδέα του έθνους και στη χριστιανική παράδοση που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μια σύγχρονη παρουσία που πρέπει να έχει η Ελλάδα». Για αυτή του τη θέση, το κράτος του Κολωνακίου τίμησε τον Σημίτη με τετραήμερα δάκρυα. Αντιθέτως, ο Κωστής Στεφανόπουλος και ο τέως βασιλεύς δεν αξιώθηκαν ούτε μία ώρα εθνικού πένθους. Ο ιδεολογικός μέντορας του Σημίτη ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πατέρας του ∆ιχασμού. «Εγώ, καλώς ή κακώς, είμαι εκείνος που επροκάλεσε τον διχασμόν αυτόν» είπε στην αγόρευσή του στη Βουλή, στις 17 ∆εκεμβρίου 1929. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Βενιζέλος ως πρωθυπουργός αμφισβήτησε τον πολιτικό θεσμό της βασιλείας, παραδίδοντας ταυτόχρονα το έθνος στις αγγλογαλλικές ξιφολόγχες. Με τον ίδιο τρόπο ο Σημίτης για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ως πρωθυπουργός, καθ’ υπόδειξη των Γερμανών, αμφισβήτησε τον πολιτικό θεσμό του έθνους-κράτους και παρέδωσε τη χώρα στις τουρκικές ξιφολόγχες (Μαδρίτη, Ελσίνκι).
Προτεκτοράτο
Ο Σημίτης, έθεσε τις βάσεις του μετασχηματισμού της Ελλάδας σε οθωμανικό γεωγραφικό και πολιτικό προτεκτοράτο, 160 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821. Το άνοιγμα των βρετανικών αρχείων, 100 χρόνια μετά τα γεγονότα του ∆ιχασμού, επέτρεψε στον δημοσιογράφο Παναγιώτη Λιάκο («Η Αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο») και στους ιστορικούς συγγραφείς Αθηνά Κακούρη («Τα ∆ύο Βήτα», «Ουλάνοι στη Λάρισα») και Βασίλη Κάρτσιο («Μπάζιλ Ζαχάρωφ») να συνθέσουν τη βιογραφία του Βενιζέλου και να φωτίσουν τα ολέθρια πολιτικά του δρώμενα. Όμως, με αφορμή την κηδεία του Σημίτη, δημοσιογράφοι, αναλυτές και πολιτικοί επικαλέσθηκαν και πάλι τον βενιζελισμό, τοποθετούμενοι δολίως επί των «καταστρεπτικών λαθών του βασιλέως Κωνσταντίνου», τονίζοντας τον «φιλογερμανισμό» του, παρά το γεγονός ότι αυτός δύο φορές ζήτησε να μπει η Ελλάδα στο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και δύο φορές απορρίφθηκε η πρότασή του από τους Αγγλογάλλους.
Ο τελευταίος της τριανδρίας, ο αντινατιβιστής Μητσοτάκης, είναι ο συνεχιστής της αποδόμησης των συνεκτικών στοιχείων του Ελληνισμού. Με όπλα την υπερφορολόγηση και τα σπίτια των Ελλήνων (πρόγραμμα «Ήλιος»), χρηματοδοτεί την αντικατάστασή τους με μουσουλμάνους. Αν δεν αντιληφθούμε τι μας συνέβη ως έθνος από το 1912 έως το 1920, είναι αδύνατον να αποβληθούν από τη συλλογική αντίληψη οι ιδεολογικές βάσεις του βενιζελισμού, του σημιτισμού και του μητσοτακισμού. Αποτελούν τις ιδεολογίες που σάπισαν την Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμα:
αλλά ούτε σε περίπτωση εθνικής καταστροφής δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Το είδαμε και στην περίπτωση της κυπριακής τραγωδίας. Όσο τα ξένα συμφέροντα που είναι κραταιά εξυπηρετούνται, τα πράγματα θα παραμείνουν ως έχουν κι αυτό γιατί η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι τυχαία και η διαχείρισή της δε στηρίζεται στην αυτοδιάθεση αλλά σε παμπάλαιο εξυφασμένο μοτίβο υποτέλειας. Αυτό ξέρουν κι όσοι χειρίζονται τα εθνικά θέματα γι’αυτό και δεν ανησυχούν για τυχόν τιμωρίες ή αποκαθηλώσεις.
Ενώ σήμερα που ζούμε τη “δημοκρατία” δεν είμαστε εξαρτημένοι. Να σου θυμίσω πως είμαστε ένα προτεκτοράτο σε υποθήκευση μέχρι το 2100, χάρη στους σημερινούς “βασιλείς”. Τέτοια…ανεξαρτησία που ζούμε είναι ανεπανάληπτη. Από την επομένη της επανάστασης είμαστε πλήρως εξαρτημένοι, αλλά δουλευόμαστε μεταξύ μας λόγω ιδεοληψιών.
να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα είναι μια παταγώδη γενικευμένη παγκόσμια αλλαγή τύπου Παγκοσμίου Πολέμου. Κι αυτό, αν επικρατήσουν ευνοϊκές για το όφελος της Ελλάδας συνθήκες, τόσο με πρόσωπα όσο και καταστάσεις. Η χώρα έχει περιέλθει σε ένα ασύλληπτο τέλμα που μόνο συντελειακά γεγονότα μπορούν να την οδηγήσουν σε αλλαγές που μπορεί να κάνουν τη διαφορά.
Προσωπικά, φοβάμαι πως η Μαφιόζικη Κομματοκρατία θα καταρρεύσει μόνο σε περίπτωση εθνικής καταστροφής. Και έτσι πως εξελίσσεται η Τουρκία σε αντιδιαστολή με τους δικούς μας ανθέλληνες αποδομητές, την εθνική καταστροφή να τη θεωρούμε νομοτελειακά βέβαιη.
Ο Παναγιώτης κονδύλης κορυφαίος στοχαστής λέει για τον Βενιζέλο ότι υπήρξε ο μοναδικός πολιτικός ολκής που δεν δίστασε να παει σε εμφύλιο προκειμένου να μεγαλώσει την Ελλάδα.η βασιλεια υπήρξε στην Ελλάδα ο θεσμός της εξάρτησης και ορθώς πήγε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ενώ σήμερα που ζούμε τη “δημοκρατία” δεν είμαστε εξαρτημένοι. Να σου θυμίσω πως είμαστε ένα προτεκτοράτο σε υποθήκευση μέχρι το 2100, χάρη στους σημερινούς “βασιλείς”. Τέτοια…ανεξαρτησία που ζούμε είναι ανεπανάληπτη. Από την επομένη της επανάστασης είμαστε πλήρως εξαρτημένοι, αλλά δουλευόμαστε μεταξύ μας λόγω ιδεοληψιών.
Τελικά, πολύ υπερτιμημένος είναι κι αυτός ο Κονδύλης. Όλα τα ήξερε, ως και “θεωρία τού πολέμου”. Ούτε ο Κλάουζεβιτς να ήταν. Έλεος πια!
Ο Κονδύλης δεν ήξερε ότι ο Βενιζέλος λαδωνόταν από τον Βασίλη Ζαχάρωφ, για να προκαλέσει το διχασμό. Τα Βρετανικά αρχεία άνοιξαν το 2015.