Η ταινία «Υπάρχω», παρά τις ελλείψεις της, άφησε καλές εντυπώσεις στο κοινό, την είδαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά ένα σημείο της προκάλεσε αντιδράσεις. Ο λόγος γίνεται για τη σκηνή όπου στο χωριό Μουριές του Κιλκίς χίτες ξυλοκόπησαν άγρια τον πατέρα του Στέλιου Καζαντζίδη και ο θάνατός του, τελικά, ήρθε ως αποτέλεσμα αυτού του ξυλοδαρμού.
Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Μαχητών και Φίλων της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως Χ έστειλε στη στήλη ανακοίνωση, στην οποία διαψεύδει την εμπλοκή χιτών στο περιστατικό. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι στην περιοχή δεν υπήρχε οργάνωση Χ! Επίσης, σημειώνει ότι ο ξυλοδαρμός, ο οποίος όντως υπήρξε, δεν αποτέλεσε την αιτία θανάτου του πατέρα του Καζαντζίδη, αφού απεβίωσε, πιθανώς από χρόνιο έλκος στομάχου, περίπου δύο χρόνια μετά!
Οι πηγές που επικαλείται ο Σύνδεσμος Μαχητών και Φίλων της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως Χ είναι αφηγήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη στον δημοσιογράφο Κυριάκο Διακογιάννη και τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα βιβλία «Στέλιος Καζαντζίδης» και «Υπάρχω».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανακοίνωση δεν στρέφεται συνολικά εναντίον της ταινίας, την οποία χαρακτηρίζει «καλή παραγωγή με εξαιρετικούς συντελεστές», αλλά ασκεί κριτική μόνο στο προαναφερθέν σημείο του ξυλοδαρμού.
Μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωση διαβάζουμε τα εξής:
«Αποκατάσταση ιστορικής αλήθειας
Στην ταινία εμφανίζονται κάποιοι με λευκά περιβραχιόνια και το σήμα της οργάνωσης Χ να ξυλοκοπούν τον πατέρα του. Ουδέν αναληθέστερον τούτου!!!
Σύμφωνα με απομαγνητοφωνημένη συνέντευξη/συζήτηση του Στέλιου Καζαντζίδη στον Βασίλη Βασιλικό, που καταγράφεται στο βιβλίο “Υπάρχω”, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, το 1942, μετακόμισαν από τη Νέα Ιωνία Αθηνών αρχικά στο χωριό Πλατανάκια Κιλκίς και μετά στο χωριό Μουριές του Κιλκίς, όπου είχαν συγγενείς. Σύμφωνα με τον Καζαντζίδη, οι Μουριές, αυτό ήταν το χωριό του Κώστα Παπαδόπουλου. Ο πατέρας του Χαράλαμπος ήταν υπεύθυνος της ΕΤΑ (του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) στην περιοχή. Κάποια στιγμή, τρία ανίψια του πατέρα του, μέλη της ομάδας του Παπαδόπουλου (Πόντιοι πατριώτες), που είχαν κατηγορηθεί για διάφορα, θέλησαν να παραδοθούν. Απευθύνθηκαν στον Χαράλαμπο Καζαντζίδη, ο οποίος -δήθεν- τους απέτρεψε, αλλά αυτοί τον ακολούθησαν στο χωριό, όπου κυριολεκτικά λιντσαρίστηκαν από τους κατοίκους του!
Οταν άλλαξε η κατάσταση, το 1945, οι γονείς των παιδιών αυτών ζήτησαν εξηγήσεις από τον πατέρα του Στέλιου και, μη βρίσκοντάς τις ικανοποιητικές, τον ξυλοφόρτωσαν. Αυτό ανάγκασε την οικογένειά του να επιστρέψει στην Αθήνα. Ο Χαράλαμπος Καζαντζίδης πέθανε στα τέλη του 1946 ή στις αρχές του 1947. Δύο περίπου χρόνια μετά! Επιπλέον, αναφέρεται ότι ο Χαράλαμπος είχε χρόνιο έλκος, που τον ταλαιπωρούσε πολύ πριν από τον πόλεμο και την Κατοχή (σελίδα 16).
Συμπέρασμα:
1) Δεν υπήρχε οργάνωση Χ στην περιοχή. Υπήρχε μόνο η ομάδα του Κώστα Παπαδόπουλου (“Υπάρχω”, σελίδα 13-14) (“Στέλιος Καζαντζίδης”, Κυριάκου Διακογιάννη, εκδόσεις Κάκτος, 2001, σελίδα 192).
2) Στην περιοχή του Κιλκίς υπήρξε κυριολεκτικά ανθρωποσφαγή χιλιάδων Ελλήνων. Η μάχη του Κιλκίς θεωρείται η πλέον πολύνεκρη σύγκρουση ενόπλων, μαζί με τη σφαγή που επακολούθησε, κατά τη διάρκεια της κατοχικής περιόδου αλλά και ως το τέλος της κομμουνιστικής ανταρσίας το 1949, εξαιρουμένων των μαχών σε Γράμμο και Βίτσι. Η μάχη του Κιλκίς, κυρίως όμως η σφαγή αιχμαλώτων που ακολούθησε, ήταν η δεύτερη πιο πολύνεκρη μάχη που διεξήχθη επί ελληνικού εδάφους, μετά τη μάχη Κιλκίς-Λαχανά (19 έως 21 Ιουνίου 1913), στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο. Στην πράξη, αυτό που έγινε στο Κιλκίς δεν ήταν μάχη αντιπάλων, ήταν εγκληματική, δολοφονική ενέργεια μιας ένοπλης συμμορίας, τα μέλη της οποίας, τυφλωμένα από μίσος και κομματική εμπάθεια, θέλησαν να επιβάλουν την αποτρόπαιη ιδεολογία τους καταφεύγοντας σε μια ολοκάθαρη πρόθεση εξοντώσεως των ιδεολογικών αντιπάλων τους.
3) Ο πατέρας του Καζαντζίδη πιθανώς να ξυλοκοπήθηκε ως αντίδραση αντιποίνων από χαροκαμένους γονείς, πρώτα ή δεύτερα ξαδέλφια του Χαράλαμπου Καζαντζίδη.
4) Ο ξυλοδαρμός δεν αποτέλεσε την αιτία θανάτου του, αφού απεβίωσε, πιθανώς από χρόνιο έλκος στομάχου, περίπου δύο χρόνια μετά!
Πηγές: “Υπάρχω”, Βασίλη Βασιλικού, Νέα Σύνορα, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, Αθήνα: 2000.
“Στέλιος Καζαντζίδης”, Κυριάκου Διακογιάννη, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα: 2001».
Την ανακοίνωση υπογράφουν για το διοικητικό συμβούλιο ο πρόεδρος του συνδέσμου Ιωάννης Γιαννάκενας και η γενική γραμματέας Θωμαΐς Παριανού.
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα ήταν χρήσιμο για το κοινό να υπάρξει σχετική τοποθέτηση για το θέμα από τον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο της ταινίας.
