Επηρεάζεται η διακυβέρνηση μιας χώρας από τον εθνικό δείκτη ευφυΐας – IQ; Παρά το γεγονός ότι για ευνόητους λόγους τέτοιου είδους προβληματισμοί είναι ανύπαρκτοι στην Ελλάδα, η επίδραση του IQ στην ποιότητα της κυβέρνησης, και το αντίθετο, αποτελεί αντικείμενο διαρκούς έρευνας των πολιτικών επιστημών, της κοινωνιολογίας και των οικονομικών στις αναπτυγμένες χώρες. Αρχικά, το ερώτημα απαντάται μερικώς συσχετιζόμενο με τη χυδαία κυβερνητική λεκτική του εγκλήματος των Τεμπών.
Το IQ των Ελλήνων είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (IQ=90,77), από 92 προ Μητσοτάκη, με μέσο ευρωπαϊκό όρο το 100 (https://worldpopulationreview.com/country-rankings/average-iq-by-country). Μετά τα Μνημόνια, το ελληνικό IQ βαίνει συνεχώς μειούμενο λόγω της μαζικής φυγής ικανών Ελλήνων και της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Συνεπώς, η γενικευμένη αμετροέπεια και η ανικανότητα της κυβέρνησης, καθώς και η έλλειψη ενσυναίσθησης εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το δείκτη ευφυΐας των μελών της, δοθέντος ότι το IQ μιας χώρας συσχετίζεται με αυτό της κυβέρνησής της. Είναι αποδεκτό ότι χώρες με υψηλό IQ έχουν αποτελεσματική και σχετικά ηθική διακυβέρνηση, και επίσης χαρακτηρίζονται από ορθολογική λήψη αποφάσεων, βέλτιστα οικονομικά αποτελέσματα, υψηλά επίπεδα ανθρώπινης ανάπτυξης, σταθερούς πολιτικούς θεσμούς, βέλτιστη εκπαίδευση και καινοτομία.
Αντιθέτως, το χαμηλό IQ συνεπάγεται πολιτική δυστοπία. Οι επιστημονικές έρευνες των Richard Lynn και Tatu Vanhanen αποδεικνύουν ότι το IQ συσχετίζεται με την οικονομική ευημερία, η οποία, με τη σειρά της, δημιουργεί τις συνθήκες για αποτελεσματική διακυβέρνηση. Το παράδειγμα της Ελλάδας, με τους χειρότερους οικονομικούς δείκτες στην Ευρώπη, αποδεικνύει τη συσχέτιση μεταξύ IQ, οικονομικής πραγματικότητας και ποιότητας του πολιτικού συστήματος. Πληθυσμοί με υψηλό IQ τείνουν να δίνουν προτεραιότητα στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, στη συμμετοχή στα κοινά και σε πολιτικές που προωθούν οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική σταθερότητα, αποθαρρύνοντας την ατομική ευμάρεια (ρουσφέτι, αναξιοκρατία) εις βάρος της κοινωνικής.
Χώρες όπως η Σιγκαπούρη, η Ιαπωνία και η Γερμανία, με IQ άνω του 100, διαθέτουν αποτελεσματικές γραφειοκρατίες, ισχυρό κράτος δικαίου και σχετικά χαμηλά επίπεδα διαφθοράς. Συνεπώς, η εθνική νοημοσύνη συμβάλλει στην ποιότητα της διακυβέρνησης και διαμορφώνει υπεύθυνους πολίτες, ικανούς να λαμβάνουν τεκμηριωμένες πολιτικές αποφάσεις και, το σημαντικότερο, να απαιτούν λογοδοσία από τις ηγεσίες τους. Αντίθετα, χώρες με χαμηλό IQ, όπως η Ελλάδα, λόγω ανεπαρκών εκπαιδευτικών συστημάτων και έλλειψης ιστορικής αυτοπεποίθησης και απόρριψης του παρελθόντος, εκλέγουν διεφθαρμένες κυβερνήσεις.
Η χαμηλή διανοητική κατάσταση εμποδίζει τη διαμόρφωση ενημερωμένου εκλογικού σώματος και ικανής ηγεσίας, με αποτέλεσμα η ανεπαρκής διακυβέρνηση να μειώνει σταδιακά το εθνικό IQ. Εδώ σχηματοποιείται ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο όταν μια χώρα εισέλθει εντός του δεν έχει πλέον δυνατότητα εξόδου. Κυβερνήσεις που διαχειρίζονται ανεπαρκώς την εκπαίδευση, όπως οι ελληνικές, αποτυγχάνουν να επενδύσουν σε υποδομές (άμυνα, ασφάλεια, κοινωνική συνοχή, επιστήμη, τεχνολογία, καινοτομία). Κυρίως στερούνται ηθικές αξίες και αρχές, μη δυνάμενες να κατανοήσουν το ιστορικό τους παρελθόν, επιτρέποντας στη διαφθορά να διαβρώσει τους θεσμούς τους, καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο τις συνθήκες που περιορίζουν τη γνωστική και πνευματική ανάπτυξη του πληθυσμού. Πολιτιστικοί παράγοντες και επίσης η δομή, η ιστορική συνέχεια και η εξέλιξη του αστικού και εθνικού τοπίου (αντιπαροχή, γκράφιτι, μπάζα, σκουπίδια, πυρκαγιές δασών, βρόμα κ.λπ.) επηρεάζουν καθοριστικά το IQ και την ψυχική υγεία του πληθυσμού (ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Τσαρούχης ήταν δημιουργήματα της νεοκλασικής Ελλάδας).
Η επιρροή των μέσων ενημέρωσης, οι οικονομικές ανισότητες και ο κοινωνικός κατακερματισμός (λαθρομετανάστευση) συμβάλλουν επίσης στη μείωση του εθνικού δείκτη ευφυΐας. Ενας εκπαιδευμένος και γνωστικά ικανός πληθυσμός υποστηρίζει ορθολογικές πολιτικές (δεν εκλέγει δεύτερη φορά Τσίπρα – Μητσοτάκη), ενώ απαιτεί πολιτική λογοδοσία. Η άλογη διακυβέρνηση υπονομεύει το εθνικό IQ μέσω της χαμηλής εκπαίδευσης και του περιορισμού της πρόσβασης στην πληροφορία. Εκ του αποτελέσματος, το ελληνικό IQ μειώνεται συνεχώς εντός της μεταπολιτευτικής χαβούζας και του μητσοτακισμού, με αποτέλεσμα τη γενικευμένη δυστοπία χωρίς δυνατότητα εξόδου.
άρση μονιμότητας και αξιολόγηση απο το προνήπιο μέχρι το πανεπιστήμιο
Αὐτό τά φαινόμενο τῆς συμπαρασύρσεως λαοῦ καί κυβερνώντων, ἄν δέν ὑπάρξει ἄλλος τρόπος, ἀντιμετωπίζεται μέ μία δικτατορία 21/4.
Είναι πράγματι ενδιαφέρουσα η σύγκριση Σιγκαπουρης ή Κορέας με την Νιγηρία πχ.
Χώρες που ανεξαρτητοποιήθηκαν παράλληλα, ξεκίνησαν ως τριτοκοσμικές, ο κόσμος ζούσε σε καλύβες, αλλά σήμερα οι δύο πρώτες ανήκουν στην παγκόσμια ελίτ.
Πλην όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Το το ψηφίζουν οι Ελληνες και το τι κάνουν οι πολιτικοί είναι δύο εντελώς άσχετα πράγματα.
Παράδειγμα 1: ο λαός ψηφίζει ΟΧΙ και η κυβέρνηση Τσίπρα το κάνει ΝΑΙ…
Παράδειγμα 2: ο Κούλης εκλέγεται με πρόγραμμα σύνορα και απελάσεις και μας κάνει Σομαλία.
Η τρέχουσα και η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν χρειάζεται νομίζω να ανατρέξω πιο πίσω.
Δεν φταίει ο λαός εδώ. Ο λαός ψήφισε σύνορα και απελάσεις, αλλά το WEF και η USAID διέταξαν άλλα.
Η λύση είναι ίσως η κατάργηση του ενδιάμεσου, των αμαρτωλών λαθροκομμάτων.
Ενα ελβετικό σύστημα ίσως είναι μια κάποια λύσις, κι ας μείνουν κάποιοι Καραμανληδες άνεργοι.
Ας αναζητήσουν μια τίμια δουλειά, όπως όλοι μας.