Το θέμα επιστρέφει διαρκώς στην επικαιρότητα τα τελευταία είκοσι χρόνια, με ποικίλες αφορμές. Πώς συμπεριφερόμαστε στα εθνικά σύμβολα; Πώς συμπεριφερόμαστε στα θεολογικά σύμβολα – στη σημαία, στον σταυρό, στις εικόνες; Σε ποιες περιστάσεις τα χρησιμοποιούμε;
Είναι αντικείμενα επεξεργασίας και ενασχόλησης της τέχνης – και, αν ναι, μέχρι ποίου σημείου; Πλείστες όσες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια. Αγνωστοι και ατάλαντοι κατά βάση νεαροί, που δηλώνουν καλλιτέχνες, ιδιοποιούνται σύμβολα που ανακλούν στις ψυχές εκατομμυρίων Ελλήνων και τα διαστρέφουν, τα καταστρέφουν, τα βεβηλώνουν. Και το ωραιότερο: τα παρουσιάζουν ως έργα… τέχνης και έχουν την απαίτηση από τους πολίτες και τα μέσα ενημέρωσης να τα προσκυνήσουν και να τα ευλογήσουν! Συνέβη με τη νεαρά που πήρε την ελληνική σημαία και την έβαψε ροζ για να τιμήσει δήθεν την ημέρα της κακοποιημένης γυναίκας. Συνέβη προ έτους, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου κάποιος έξυπνος αλλοίωσε την εικόνα της Παναγίας σε αφίσα ντοκιμαντέρ, προκαλώντας την αντίδραση του μετριοπαθούς παναγιότατου μητροπολίτη Φιλοθέου.
Συνέβη και τώρα, στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου κάποιος που δηλώνει καλλιτέχνης βεβήλωσε τις εικόνες της Παναγίας και του αγίου Γεωργίου, εμφανίζοντας στα πρόσωπά τους… βρικόλακες. Στην προκείμενη περίπτωση δεν πρόκειται για καλλιτέχνες. Πρόκειται για ανθρώπους κομπλεξικούς, που μάλλον δεν στέκουν τα καλά τους. Που χρησιμοποιούν τα εθνικά και θεολογικά σύμβολα για να προκαλέσουν. Για να κερδίσουν την προσοχή που ποτέ δεν είχαν.
Ο βουλευτής της ΝΙΚΗΣ, Παπαδόπουλος, ανάμεσα στα απαράδεκτα που έκανε με τους τραμπουκισμούς στην Εθνική Πινακοθήκη -ο χριστιανός και ο χριστιανισμός δεν συμβαδίζουν ποτέ με τον θυμό και τη βία- είπε και κάτι σωστό: ότι οι μουσουλμάνοι σέβονται περισσότερο τον άγιο Γεώργιο από ό,τι ορισμένοι Ελληνες που είναι δήθεν χριστιανοί. Είναι αληθές. Το Ισλάμ σέβεται και το πρόσωπο της Παναγίας μας και το πρόσωπο ορισμένων από τους αγίους μας, αλλά και τον ίδιο τον Χριστό, τον οποίο κατατάσσει ανάμεσα στους προφήτες. Ζω ο ίδιος την εμπειρία κάθε χρόνο, στον εορτασμό της Παναγίας στην Ιερά Μονή Βαθηρύακος, έξω από την Κομοτηνή, να βλέπω μουσουλμάνες με φερετζέ να επισκέπτονται πεζή την εκκλησία και να ανάβουν κερί στη χάρη της Παναγίας. Εχω ζήσει μουσουλμάνους τουρκικής αλλά και αθιγγανικής καταγωγής να γιορτάζουν στα πανηγύρια στην ορεινή πομακική περιοχή τον άγιο Γεώργιο, ο οποίος στη δική τους διάλεκτο ονομάζεται «Χιδελερέζ». Εχω δει Τούρκους μουσουλμάνους στη Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως να επισκέπτονται και να ανάβουν κερί, προσκυνώντας τις εικόνες.
Αυτό που πολλές φορές, όμως, επιφυλάσσουν οι μουσουλμάνοι στις εικόνες μας και στα θεολογικά μας σύμβολα, τον σεβασμό, δεν το πράττουν ορισμένοι, οι οποίοι, ψάχνοντας απεγνωσμένα φώτα και δημοσιότητα, προσβάλλουν τις πεποιθήσεις και την πίστη των άλλων. Αυτό συνέβη και στην Εθνική Πινακοθήκη. Ο βουλευτής έκανε λάθος που έσπασε αυτούς τους πίνακες, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να του πει τίποτα για το γεγονός ότι ακολούθησε όλη την κοινοβουλευτική διαδικασία. Κατέθεσε ερώτηση στην αρμόδια υπουργό Πολιτισμού κυρία Μενδώνη, και εκείνη, χωρίς να επιδοκιμάσει το έργο του, απάντησε ότι είναι εναντίον της λογοκρισίας στην τέχνη. Ο βουλευτής ζήτησε ακολούθως εγγράφως από την Εθνική Πινακοθήκη να απομακρύνει αυτά τα εκτρώματα από τις αίθουσές της, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Το μόνο λάθος στη διαδικασία ήταν η ίδια η βία. Οι χριστιανοί δεν είναι βίαιοι.
Εδώ που φτάσαμε, με όσα συμβαίνουν πολύ τακτικά με τη σημαία, τον σταυρό και τα σύμβολα, πρέπει να καταλήξουμε σε ένα σοβαρό πλαίσιο αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων.
Ζούμε στη χώρα της ελευθερίας. Οποιος θέλει να εκθέσει ένα έκτρωμα, αλλοιώνοντας και βεβηλώνοντας μια εικόνα σε ιδιωτικό χώρο, μπορεί να το κάνει, αλλά οφείλει να γνωρίζει ότι όσο σεβαστή είναι η ελευθερία της τέχνης άλλο τόσο σεβαστή είναι και η ελευθερία της έκφρασης. Εκατομμύρια πολίτες παίρνουν δύναμη από τις εικόνες αυτές. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας -το γράφω για τους άσχετους που δεν το γνωρίζουν- μέσα στις εκκλησίες γίνονται μικρές λιτανείες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι πιστοί κρατούν στα χέρια τους μικρές και μεγάλες εικόνες. Αυτές είναι τα καταφύγιά τους. Το έζησα προχθές, στον Μετοχιακό Ναό του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Παναγία η Λαοδηγήτρια», στη Θεσσαλονίκη. Οποιος λοιπόν, στο όνομα της ελευθερίας της τέχνης, βεβηλώνει εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα ας γνωρίζει ότι στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης θα αντιμετωπίζει την κατακραυγή. Με αυτά που ορίζουν την ύπαρξή μας δεν μπορείς να παίζεις. Deal;
Αυτά για τον ιδιωτικό χώρο. Πάμε τώρα στον δημόσιο χώρο. Κάποιος που βεβηλώνει εικόνες ή εθνικά σύμβολα και τα εκθέτει σε δημόσια κτίρια ας γνωρίζει και εκείνος και αυτοί που του δίνουν την άδεια να εκθέτει το εξής: εν προκειμένω, δεν έχουμε να κάνουμε με την ελευθερία της τέχνης και τον σεβασμό στην ελευθερία της τέχνης, αλλά με την υιοθέτηση της διαστροφής μέσα στον δημόσιο χώρο. Εδώ δεν συζητάμε για την προστασία της τέχνης από τη λογοκρισία, αλλά για την αποδοχή της διαστροφής από την Πολιτεία. Η οποία Πολιτεία έχει ευθύνη να ορίζει τι είναι τέχνη και τι δεν είναι τέχνη. Αυτό που είδαμε στην Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι τέχνη – είναι ποινικό αδίκημα. Είναι ασέβεια στον βίο και στην πολιτεία των αγίων και της Παναγίας μας, που μόνο εμείς οι χριστιανοί γνωρίζουμε από τι δοκιμασίες πέρασαν για να περάσουν το μήνυμα της μεγαλύτερης «μεταρρύθμισης» των αιώνων στον πλανήτη, το μήνυμα του χριστιανισμού δηλαδή. Με αυτά δεν παίζουμε, δεν κάνουμε πλάκα, δεν αστειευόμαστε. Το διακηρύσσουμε… αβίαστα.
Τα κομπλεξικά παράσιτα βρίσκουν έμπνευση μόνο στους ακίνδυνα σύμβολα του Χριστιανισμού και της Ελλάδας. Τόσο δύσκολο είναι να τους εμπνεύσουν σύμβολα άλλων θρησκευμάτων; Για το καλό της συμπερίληψης στην τέχνη προτείνω να εμπνευστούν και από άλλες θρησκείες. Κρίμα να μην είναι συμπεριληπτικοί. Το ίδιο προτείνω και στους γραφειοκράτες που με τα χρήματα του ελληνικού λαού προμοτάρουν τις προσβολές στον ελληνικό λαό. Για να δούμε τι θα πάθαιναν αν έβρισκαν ένα λίγοτερο ακίνδυνο και μαλακό στόχο.
και να μην εχει ενσυναισθηση και να μην σεβεται τις ευαισθησιες των συνανθρωπων του και ας μην συμφωνει μαζι τους. Πως αισθανεται καλα , οταν ξερει οτι θα στενοχωρηθουν ανθρωποι με τις πραξεις του ? Ας βρει αλλον τροπο να προβληματισει και να “αφυπνησει” τους επισκεπτες του, ειδαλλως στερειται ιδεων και φαντασιας και ακολουθει την ευκολη οδο της προκλησης. Δεν νουθετει με καλλιτεχνικο τροπο αλλα βριζει και προσβαλλει.
Και φυσικα πρεπει να υπαρχει ελευθερια εκφρασης , ακομη και τετοιας εκφρασης, οχι ομως στην Εθνικη Πινακοθηκη.
Το κείμενό σας θα ήταν σωστό αν ήταν ένα κείμενο αρχών και μόνο. Ίσο προς κάθε λαό και κάθε θρησκεία που εκείνος επιλέγει με τη δική του εξουσία. Όμως αναφέρεστε στον «λαό» που προσβάλλεται από αυτές τις ενέργειες. Έναν λαό που δεν σέβεται καμία άλλη θρησκεία. Που στέλνει ομάδες πληρωμένων προσηλυτιστών, που τους αποκαλεί «ιεραπόστολους», στην Αφρική, στην Ινδία και αλλού. Έναν λαό που χλευάζει ακόμα και τη θρησκεία των προγόνων του. Δεν είναι υποχρεωμένος να την ακολουθεί, αλλά άλλο αυτό και άλλο να τη χλευάζει. Αναγκάστηκε η κυβέρνηση της Ινδίας να απαγορέψει τη διδασκαλία στα σχολεία της από χριστιανούς δασκάλους. Αυτός ο λαός δεν αξίζει κανενός σεβασμού όταν ο ίδιος δεν σέβεται κανέναν. Σωστές λοιπόν οι απόψεις σας αλλά λάθος αιτιολογημένες.
Προσπαθώ να κατανοήσω ένα ασυνάρτητο, αλλόκοτο και άνευ περιεχομένου γραπτό .Αδύνατον!Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι παραπέμπει σε έναν πολύ βαθιά δυστυχισμένο άνθρωπο,του οποίου ο ψυχικός και νοητικός κόσμος είναι πανομοιότυπος με τα τερατουργηματα της εθνικής πινακοθήκης για τα οποία γίνεται λόγος.
Αυτά να τα πεις στην κυβέρνηση της Ινδίας. Κακώς αναρτηθηκαν αυτά τα «έργα» στην πινακοθήκη. Αλλά κριτική στις δικές σας πράξεις δεν κάνετε ποτέ. Το ποιος είναι δυστυχισμένος φαίνεται.
κ.Κοττάκη σε κάποιο από το εξαιρετικό σας άρθρο γράφετε “Εδώ δεν συζητάμε για την προστασία της τέχνης από τη λογοκρισία, αλλά για την αποδοχή της διαστροφής από την Πολιτεία. Η οποία Πολιτεία έχει ευθύνη να ορίζει τι είναι τέχνη και τι δεν είναι τέχνη. Αυτό που είδαμε στην Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι τέχνη – είναι ποινικό αδίκημα.”Η ερώτησή μου που μπορεί να ακουστεί και αφελής, είναι η εξής:Ο Άρειος Πάγος που παρενέβη τα τελευταία χρόνια σε κάποιες υποθέσεις/γεγονότα σε αυτήν την περίπτωση ,που θίγεται η θρησκεία μας και η πίστη μας ως επικρατούσα θρησκεία κατά το Σύνταγμα!δεν θα έπρεπε να παρέμβει;
Οι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε ταπεινοί και να γυρίζουμε το μάγουλο ,όταν η προσβολή αφορά τον εαυτό μας και τον εγωϊσμό μας. Όταν προσβάλλεται ο Χριστός μας και η πίστη μας πρέπει να είμαστε λιοντάρια και να τους υπερασπιζόμαστε. Ακολούθως παραθέτω το παράδειγμα του Αγίου Νικολάου γνωστού για την αγάπη στον συνάνθρωπο και την πραότητά του:
Βρισκόμαστε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.. Ο Χριστιανισμός και το κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού από τη μικρή γειτονία της Παλαιστίνης διαδίδεται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η Νίκαια γίνεται για πρώτη φορά επισήμως η θεολογική παλαίστρα για όσους έχουν καταλάβει τί είναι ο Χριστός. Από τη μία μεριά 318 θεοφόροι Πατέρες και από την άλλη ο διάβολος μέσα από τον ορθολογισμό του διανοούμενου Αρείου. Ο Άρειος διδάσκει αίρεση έχοντας προικισμένο νου και χειμαρρώδη λόγο. Διακηρύσσει στη Σύνοδο ότι ο Εσταυρωμένος του Γολγοθά και Αναστημένος του Τάφου είναι κτίσμα του ενός και μεγάλου Θεού, του Πατέρα. Η γοητεία του λόγου του κλονίζει ακόμη και κληρικούς, όπως τον Ευσέβιο Νικομηδείας και τον Ευσέβιο Καισαρείας. Ο Άρειος μπροστά στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και τον πρόεδρο της Συνόδου Κορδούης Όσιο παίρνει τον λόγο. Αγέρωχος ανεβαίνει στο βήμα. Μαγνητίζει τους συνέδρους με την τέχνη του λόγου του. Συγκλονίζει τους ακροατές «…εἷς ὁ Θεός»[1], όπως υπογραμμίζει και η Αγία Γραφή. Τα πάντα είναι δημιουργήματα της δυνάμεως του Θεού. Όσο συνεχίζει το λόγο του προκαλεί ακόμη και τη βασιλική προσοχή και κλονίζει το νου των Επισκόπων. Οι περισσότεροι χαμογελούν έτοιμοι να παραδεχτούν ότι ο Άρειος έχει δίκιο. Ο διάβολος χαίρεται, και τότε σηκώνεται ο Επίσκοπος Μύρων Νικόλαος. «Βλάσφημε, σταμάτα, αποκαλείς τον Θεό-Λόγο κτίσμα;». Συνεχίζει ο άγιος προς τους πατέρες «οι ψευδοδιδάσκαλοι είναι συνήθως γόητες.
Συναρπάζουν και παραπλανούν τους ακροατές. Η πλάνη άλλωστε ακούγεται πιο ευχάριστη από την αλήθεια». Αγανακτισμένος πνίγεται και κόβεται η αναπνοή του. Είναι αδύνατο να συγκρατήσει τον χαρακτήρα του όταν ο Θεός τεμαχίζεται; Ξαφνικά κινείται προς το βήμα που μιλάει ο Άρειος και τον χτυπά με το χέρι του στο στόμα, για να σταματήσει το λογοτεχνικό του παραλήρημα. Δημιουργείται αναταραχή, φωνές, αγανάκτηση και η ασφάλεια του αυτοκράτορα τον συλλαμβάνει. Ο Νικόλαος φωνάζει «η θεολογία δεν είναι λογοτεχνία». Όμως οι άνθρωποι του αυτοκράτορα τον οδηγούν στη φυλακή, επειδή όποιος έμπροσθεν του βασιλέως ραπίσει άνθρωπο, κόβεται το χέρι του. Οι επίσκοποι παρακαλούν τον αυτοκράτορα να μην εφαρμόσει σκληρά το νόμο και απλώς να φυλακίσει το Νικόλαο. Ο πράος έγινε επιθετικός. Ο ουράνιος κινήθηκε σαν γήινος. Ο κανόνας της πίστεως έδειξε άπιστος. Ο φάρος των Μυρέων φώτισε τη φυλακή. Φεύγοντας, προσεύχεται «Κύριε, ενίσχυσέ τους και στείλε το Θαβώρειο Φως έστω και κεκλεισμένων των θυρών». Τη νύχτα στη φυλακή τον επισκέπτεται η Παναγία, και του αφήνει το Ευαγγέλιο και ένα αρχιερατικό ωμόφορο. Το πρωί καταλαβαίνουν όλοι τι έγινε. Ζητούν συγνώμη από το Νικόλαο. Ο Νικόλαος φεύγει από την Σύνοδο ευχαριστημένος, αφού ο Άρειος κατατροπώθηκε και έχασε την πρώτη του μεγάλη μάχη.
Οι 318 θεοφόροι Πατέρες αποφάσισαν «Φὼς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, ὁμοούσιον τῷ Πατρί». Γράφει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, εγκωμιάζοντας τον άγιο Νικόλαο «Και με τη μάχαιρα της πίστεως αποκόπτεις από τη ρίζα τη διδασκαλία του Αρείου, με την οποίαν χώριζε τον Υιόν του Θεού από την θεότητα. Είσαι σαν άλλος Φινεές που με το μαχαίρι του, θανατώνεις εκείνους που τολμούν να συγχέουν ή να χωρίζουν την οικονομική ενανθρώπιση Χριστού του αληθινού Θεού»[2]
Δεν πρέπει να βάζεις σε δοκιμασία την πίστη των ανθρώπων με τέτοιες “δημιουργίες”. Όμως ας ξεκινήσουν οι εν λόγω βουλευτές της ΛΥΣΗΣ την κάθαρση πρώτα από τους κόλπους της εκκλησίας που φιλοξενεί και κρύβει παιδεραστές, ομοφυλόφιλους και άλλα κακοποιά στοιχεία. Όταν γινουν αυτά τότε μιλάμε πάλι.
Με όλο το θάρρος φιλε μου, αλλά όπως υπάρχουν οι καλοί δάσκαλοι υπάρχουν και οι κακοί, όπως υπάρχουν οι καλοί γιατροί, υπάρχουν και οι κακοί, όπως υπάρχουν οι καλοί ιερείς έτσι υπάρχουν και οι κακοί κλπ Δεν αναιρείται η παιδεία,η επιστήμη,η πίστη,αντίστοιχα , βεβαίως ούτε αυτό που λες αποτελεί άλλοθι για να δικαιολογουμε και να ανεχόμαστε μονίμως την ύβρη και τα τερατουργηματα που καλούνται “τέχνη” που προσβάλλουν την πίστη μας.
Δεν πρέπει να βάζεις σε δοκιμασία την πίστη των ανθρώπων με τέτοιες “δημιουργίες”. Όμως ας ξεκινήσουν οι εν λόγω βουλευτές της ΛΥΣΗΣ την κάθαρση πρώτα από τους κόλπους της εκκλησίας που φιλοξενεί και κρύβει παιδεραστές, ομοφυλόφιλους και άλλα κακοποιά στοιχεία. Όταν γινουν
Όσο οι χριστιανοί δεν πρέπει να είναι βίαιοι άλλο τόσο δεν πρέπει να είναι άβουλοι, δημοσιοσχεσίτες ή νερόβραστοι θεωρητικούρες.
Δήθεν καλλιτέχνες τα τιποτένια ανθρωπάρια ζουν με τον χλευασμό της πίστης άλλων. Αξιολυπητα τσογλανια είναι
Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις Αγίων κε Κοτάκη που με βία γκρέμισαν είδωλα – με τα χέρια τους, όχι μόνον με προσευχή – χαστούκισαν υβριστές αιρετικούς, απ|τρεψαν προσβολή των εικόνων βιαίως κλπ, κλπ.
Καί κορυφαίο δείγμα βίαιης, δικαίας αγανάκτησης ο Κύριος μας και συνονόματός σας Χριστός, ο Εμμανουήλ οταν άρπαξε το φραγγέλιο και ανέτρεψε τους πάγκους των εμπόρων στον Ναό του Σολομώντος.
Θυμό είχε κι αυτό το παλικάρι ο Παπαδόπουλος, αλλά όχι εμπάθεια.
Βία άσκησε, Αγία βία,ναι, έ, καί δεν ήταν και για θάνατο.
Ίσα ίσα, υπερασπίστηκε μεγαλειώδη συστατικά του Γένους.
Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις Αγίων κε Κοτάκη που με βία γκρέμισαν είδωλα – με τα χέρια τους, όχι μόνον με προσευχή – χαστούκισαν υβριστές αιρετικούς, απ|τρεψαν προσβολή των εικόνων βιαίως κλπ, κλπ.
Θυμό είχε αυτό το παλικάρι ο Παπαδόπουλος, αλλά όχι εμπάθεια.
Βία άσκησε, Αγία βία,ναι έ καί δεν ήταν και για θάνατο.
Ίσα ίσα, υπερασπίστηκε μεγαλειώδη συστατικά του Γένους.
Εξαιρετικό!
“Ἀλλὰ ὁ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμῃ δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον έπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανύμενον νὰ φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῆ καὶ αὐτὸς γίγας.” Ἀλεξ. Παπαδιαμάντης, Λαμπριάτικος ψάλτης, παρ. 7
Έξοχο!!!!
Οι γδυτολαίμες κότες οι λυράτες μόνο με την Χριστιανική Πίστη “κάνουν τέχνη”, για οτιδήποτε άλλο απλά κακαρίζουν αυτοί και όσοι τους πατρονάρουν…!!
Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά κ.Κοττακη! Εξαιρετικός και σημαντικός ο λόγος σας.Ευτυχώς υπάρχουν και δημοσιογράφοι, (λίγοι δυστυχώς) όπως εσείς.