Οι άνθρωποι-μαριονέτες

Όποιος αντιδρά σε όλα ουδέποτε δρα αυτοβούλως. Εχει συνηθίσει να ανταποκρίνεται στην πρόκληση άλλου ή άλλων για να ενεργήσει. Στην εποχή των διαρκών, έντονων ερεθισμάτων, είναι δύσκολο να ξεφύγει κάποιος από τον αδιάκοπο θόρυβο του περιβάλλοντος για να «σκάψει ένδον», να αναζητήσει τον εαυτό του, να στοχαστεί αυθεντικά και απερίσπαστα, να ορίσει τις προτεραιότητές του για όσο διάστημα πρόκειται να παραμείνει στη ζωή και να οργανώσει τις ενέργειές του με βάση τις δικές του επιδιώξεις και ανάγκες.

Έχει σχεδιαστεί με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο η απεριτείχιστος φυλακή μας, ώστε τη χαμοζωή εντός της την αντιμετωπίζουμε σαν χειροπιαστή απόδειξη της ελευθερίας μας! Τα κάγκελα τούτου του παράξενου οικοδομήματος, στην εποχή μας είναι σφυρηλατημένα σε δυαδικό κώδικα. Είναι επενδεδυμένα με το επίχρισμα της διαδικτυακής κοινωνικότητας και κάθε πρόσκρουση πάνω τους ηχοβολεί τις συχνότητες των ευαρεσκειών (likes), των αποδοκιμασιών και των… αγαπών που εικονοποιούνται με το σχήμα της καρδιάς. Δισεκατομμύρια ζευγάρια μάτια είναι καρφωμένα σε οθόνες και παρακολουθούν σε ποιον/ποια αρέσουν ή όχι οι αναρτήσεις τους. Συνέχεια, με ένταση, με πάθος. Και διαρκώς αντιδρούν. Ολοι αντιδρούν. Δεν δρουν.

Οι επικυρίαρχοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί, ό,τι κι αν επιδιώκουν, χρησιμοποιούν ως βασικό τους εργαλείο την πρόκληση της ανάγκης για αντίδραση. Κάτι «μεγάλο» υποτίθεται ότι συμβαίνει, σε κάποια γωνιά της χώρας ή του κόσμου, και οι πολλοί πρέπει να αποδείξουν ότι νοιάζονται, ότι είναι ευαίσθητοι και υπεύθυνοι, αντιδρώντας.

Θα γράψουν μια φράση στον λογαριασμό τους, θα δημοσιοποιήσουν μια φωτογραφία ή ένα εικαστικό, θα συγκρουστούν διαδικτυακά με… αντιφρονούντες, θα ειρωνευτούν, θα σαρκάσουν και θα αναμασήσουν επιχειρήματα και «αποκαλύψεις» για τα ζητήματα που πρόσκαιρα τους ενδιαφέρουν. Υπάρχει και ένα ποσοστό ανθρώπων -ενίοτε σημαντικό- που δεν περιορίζει τις αντιδράσεις του στον ψηφιακό κόσμο, αλλά διοχετεύει την ενεργητικότητά του στο υλικό πεδίο. Συμμετέχει σε κόμματα, σωματεία, συνδικαλιστικούς φορείς και δίνει το «παρών» σε κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, προσπαθώντας να διορθώσουν προβλήματα και να φτιάξουν έναν «καλύτερο κόσμο».

Το αποτέλεσμα και στα μαρμαρένια αλώνια του ίντερνετ και στους δρόμους και στις πλατείες θα είναι, όπως πάντα, μια ευδιάκριτη, μεγαλόπρεπη τρύπα στο νερό. Ακόμα κι αν ολόκληρος ο κόσμος κατορθώσει να βελτιωθεί, να μηδενίσει τα προβλήματά του, δεν πρόκειται να ωφεληθεί όποιος δεν έχει καταστήσει τον εαυτό του ικανό να «εισπράξει» τα κέρδη από τις θετικές αλλαγές.

Η διαρκής παρόρμηση να αντιδράσουμε σε κάτι που υποτίθεται ότι μας αφορά είναι το δέντρο, το οποίο αποσπά την προσοχή μας από το δάσος της αυτογνωσίας και της αυτενέργειας. Είναι σαν κάποιος που προκαλεί τάχα σοβαρά και μείζονα γεγονότα και προκλήσεις να βαστά τα νήματα και να ορίζει τις κινήσεις μας∙ κι εμείς, απλές μαριονέτες που χορεύουμε στον ρυθμό που ορίζουν οι ελεγκτές των αντιδράσεών μας.

Οποιος βρίσκεται στον δρόμο της αυτογνωσίας και προσπαθεί να νικήσει τον χειρότερο εχθρό, την πτωτική πλευρά του εαυτού του, οφείλει να περιορίσει την έκθεσή του στη βουή του κόσμου. Αυτή η χλαπαταγή από μόνη της είναι πρόβλημα, που θέτει ως επιτακτική ανάγκη την αντιμετώπισή του. Ο έμφρων άνθρωπος, πριν ενεργήσει, καλό είναι να στοχαστεί τι ακριβώς επιδιώκει. Η εμμονή στα εξωτερικά ερεθίσματα και η αφιέρωση του συνόλου του διαθέσιμου χρόνου μας στην αντίδραση σε κάτι ή σε κάποιους δεν καθιστούν αξιοβίωτη τη ζωή μας, αλλά ένα μηχανιστικό δούναι και λαβείν.

Ολοι όσοι μηχανεύονται διλήμματα και καταστάσεις που «επιβάλλουν» σε εμάς να δώσουμε απαντήσεις, να συμμετέχουμε στις συζητήσεις, να φωνάξουμε και να οργιστούμε, να επιδοκιμάσουμε και να αποδοκιμάσουμε γυρεύουν τη δική μας προσοχή και τη δική μας ενέργεια για να αυξήσουν την ισχύ τους. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη. Ας είμαστε λίγο περισσότερο επιλεκτικοί στις καταστάσεις στις οποίες μας ζητούν να εμπλακούμε. Στο φοβερό δράμα των ζωών μας, ας μη βάζουμε άλλους πρωταγωνιστές. Ούτως ή άλλως, εμείς πληρώνουμε το εισιτήριο και ουδείς μπορεί να μας απαγορεύσει να γίνουμε και οι σκηνοθέτες αυτού του έργου, το οποίο «παίζεται» άπαξ.