Το χαρακίρι της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η ΕΕ, μετά την ήττα της Δύσης στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, αρνείται πεισματικά να δεχθεί ότι επέλεξε την λάθος πλευρά της ιστορίας. Και όχι μόνο, αλλά επιπλέον και ότι είναι η μεγάλη ηττημένη, εξαιτίας των εσφαλμένων επιλογών της.

Η συμπεριφορά αυτή της EE, όπως και ειδικότερα της Ελλάδας που την ακολουθεί τυφλά, δημιουργεί πλήθος ερωτηματικών, για το τι ακριβώς επιδιώκει και με τι μέσα ελπίζει να τα αποκτήσει.

Η ΕΕ εκτός πραγματικότητας

Καταρχήν, η Ευρώπη, κρύβει το κεφάλι της, ως στρουθοκάμηλος στην άμμο, και αρνείται να δεχθεί, ότι συντελέστηκε αυτό που, άλλωστε, ήταν σίγουρο από την αρχή του αναίτιου αυτού πολέμου. Η τελεσίδικη, δηλαδή, νίκη της Ρωσίας.

Σε αντίθεση με τον Τραμπ, που όχι μόνο αποδέχθηκε την οδυνηρή πραγματικότητα, για τη Δύση, αλλά και έσπευσε να την εκμεταλλευτεί προς όφελος της πατρίδας του, εξασφαλίζοντας το 50% της απόδοσης των σπάνιων ουκρανικών ορυκτών, και σταματώντας ταυτόχρονα την αιμορραγία της βοήθειας δισεκατομμυρίων, προς την Ουκρανία.

Ενώ, αντιθέτως, η Ευρώπη, εξακολουθεί να μη θέλει να αντιμετωπίσει το γεγονός της ήττας. Συνεχίζει έτσι, η ΕΕ, να παίρνει αποφάσεις και να προβαίνει σε ενέργειες, ολοένα πιο λανθασμένες, πιο απάνθρωπες, πιο επικίνδυνες και πιο καταστρεπτικές, όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για το δικό της μέλλον και την επιβίωση της, αδιαφορώντας και για τα δεινά που επιβάλλει στα επιμέρους κράτη-μέλη.

Ο απογαλακτισμός της ΕΕ από τις ΗΠΑ

Στα χρόνια που πέρασαν, όπως είναι γνωστό, η ΕΕ σχεδόν δεν ανέπνεε, χωρίς την άδεια των ΗΠΑ, έχοντας εντελώς παρακάμψει τον ακρογωνιαίο λίθο της δημιουργίας της, που ήταν η ύπαρξη ενός δεύτερου και φυσικά ανεξάρτητου πόλου, απέναντι στην Αμερική. Ωστόσο, απρόσμενα θα έλεγα, η ΕΕ όρθωσε το ανάστημά της, απέναντι στις ΗΠΑ, και αποφάσισε να ακολουθήσει, στην περίπτωση της Ουκρανίας, διαφορετική πολιτική.

Η πρώτη γενική παρατήρηση, που δικαιολογείται, ως προς την πρόσφατη αυτή διαφοροποίηση της ΕΕ, είναι η διαφανής επιθυμία της να συνεχιστεί, με όποιους τρόπους είναι δυνατή, η εχθρική συμπεριφορά της ΕΕ, απέναντι στη Ρωσία. Και όσο και όπου γίνεται, η ΕΕ να εμφανίζεται ως τιμωρός της Ρωσίας, μη λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξή της, αγνοώντας ότι πρόκειται για την αναμφισβήτητη νικήτρια αυτού του πολέμου, αλλά και αναγνωρίζοντάς την ως τη μεγάλη απειλή για το μέλλον, και την επιβίωσή της.

Η δεινή κατάσταση της ΕΕ

Η ΕΕ, με τους χειρισμούς της αυτούς επιδιώκει να ρίξει πέπλο λησμονιάς στο αναμφισβήτητο πια γεγονός, ότι συνεπεία του παροξυσμού μίσους της, εναντίον της Ρωσίας, έχει οδηγηθεί σε σημείο κατάρρευσης, φοβούμαι χωρίς επιστροφή, και σε πολιτικό, και σε οικονομικό αδιέξοδο. Και ότι, ακριβώς, λόγω της οικτρής της κατάστασης, θα ήταν ίσως η μοναδική φορά, που θα έπρεπε, χωρίς δεύτερη σκέψη, να ακολουθήσει τα βήματα της Αμερικής.

Να αναγνωρίσει, δηλαδή, τον Πούτιν, όχι μόνο ως νικητή στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και ως έναν από τους ελάχιστους μεγάλους ηγέτες της υφηλίου. Και να προσπαθήσει, στο μέτρο του δυνατού, να περάσει στην ομίχλη το σύνολο των ακροτήτων συμπεριφοράς της, εναντίον της Ρωσίας, στο διάστημα αυτών των δύο πολεμικών ετών.

Να αναβάλει, δηλαδή, η ΕΕ, την επίλυση των ανησυχιών της, για το κατά πόσον ο Πούτιν είναι δικτάτωρ και μη δημοκράτης, απέναντι σε μια Ευρώπη που αρέσκεται να δηλώνει απολύτως δημοκρατική, να αδιαφορήσει για το πόσο και για το αν υποφέρει ο ρωσικός λαός από τον ηγέτη του, και να αρκεστεί με την πεποίθηση του πόσο ευτυχής είναι η ΕΕ με τους δικούς της ηγέτες.

Σίγουρη η ΕΕ ότι Ρωσία θα της επιτεθεί και θα την καταλάβει

Όμως, η ΕΕ για μια φορά (προς το παρόν), χώρισε τον πολιτικό βηματισμό της από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ και προχώρησε, αντιθέτως, στη δημιουργία πολεμικής ατμόσφαιρας, η οποία, όχι απλώς αδυνατεί να περιλάβει το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και επιπλέον τον επεκτείνει στο μέλλον.

Πράγματι, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, και όσο κι αν η οικτρή κατάσταση της ΕΕ θα επέβαλε συμμάζεμα και γιάτρεμα των πληγών της, η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Γιατί, ναι, εμφανίζεται πεπεισμένη, ότι η Ρωσία, σε 3, σε 5, σε 10 χρόνια από σήμερα, κάποτε τελοσπάντων μέσα στο χρόνο, προγραμματίζει να επιτεθεί εναντίον της Ευρώπης, και να την καταλάβει.

Θα «αστακοποιηθεί» η ΕΕ εναντίον της ρωσικής απειλής

Με τη βεβαιότητα αυτή, αναφορικά με τις προθέσεις της Ρωσίας, η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει την άμυνά της ώστε, ως αστακός, να αντιμετωπίσει τη Ρωσία, όταν της επιτεθεί.

Καθώς, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν περιλάμβανε τη Δυτική Ευρώπη, οι προθέσεις του Ερντογάν, όχι μόνο δεν ανησυχούν την ΕΕ, αλλά και επιπλέον έσπευσε να τον προσλάβει ως τοποτηρητή τής ευρωπαϊκής ασφάλειάς της. Η γαλάζια πατρίδα, οι βλέψεις του για τη Θεσσαλονίκη και Θράκη, η δαμόκλειος σπάθη εναντίον της ελληνικότητας της Κύπρου, ουδόλως, απασχολούν την ΕΕ, όπως άλλωστε επιβεβαιώνεται και από το απάνθρωπο περιεχόμενο των Μνημονίων, που μας επέβαλε.

Αν εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε για την επιβίωσή μας, πως να απαιτούμε από τους άλλους να το πράξουν;

Οι εθνικές φοβίες «θεωρούνται» ακροδεξιές και φασιστικές

Αλλά, αντιπαρέρχομαι αυτές τις φοβίες, που άλλωστε απορρίπτονται από μια δημοκρατική χώρα, όπως η Ελλάδα, δεδομένου ότι πρόκειται για αντιδράσεις «ακροδεξιές και στα όρια του φασισμού». Και συνεχίζω με το ευρωπαϊκό σχέδιο, που καταστρώνει, προκειμένου να αστακοποιηθεί εναντίον της ρωσικής επίθεσης η ΕΕ.

Με την ευκαιρία, υπενθυμίζω ότι η ΕΕ είχε αναθέσει το 2024 στον Μάριο Ντράγκι, ένα σχέδιο σωτηρίας της, που βασίζεται κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις, και η υλοποίησή του απαιτούσε 800 δισεκατομμύρια Ευρώ. Το σχέδιο δεν άρχισε να υλοποιείται, λόγω αδυναμίας εξασφάλισης του αναγκαίου ποσού.

Ήδη, όμως, τώρα, και ενόψει του ρωσικού κινδύνου, εγκαταλείπεται το σχέδιο Ντράγκι και τα φαντάσματα των 800 δισεκατομμυρίων μεταφέρονται εσπευσμένα στην άμυνα της ΕΕ.

Η ΕΕ έχει ανάγκη από άμυνα, αλλά….

Οι παραπάνω παρατηρήσεις μου, σχετικά με την άμυνα δεν θα έπρεπε, φυσικά, να εκληφθούν ως εναντίωσή μου στην ανάγκη της ΕΕ να αποκτήσει άμυνα. Θα ήθελα, ωστόσο, να παρατηρήσω, ότι αυτήν όφειλε να την εξασφαλίσει από τη πρώτη στιγμή της σύστασής της. Και ακόμη, να προσθέσω ότι η συγκυρία ουδόλως θεωρείται κατάλληλη.

Και τούτο, διότι, επιβάλλεται πριν από όλα να σταθεί, οικονομικά, στα πόδια της η ΕΕ (ή ακόμη και να διαλυθεί), και μόνο στη συνέχεια να αποφασιστεί αν και πως θα οργανωθεί αμυντικά. Διαφορετικά, οι κάτοικοι των κρατών-μελών της ΕΕ, και όλως ιδιαιτέρως η ταλαίπωρη Ελλάδα, θα υποστούν, για ακόμη μια φορά, τραγικές συνέπειες

Τελειώνοντας, και προκειμένου να αποφευχθεί η υποτιθέμενη ρωσική απειλή επίθεσης εναντίον της Ευρώπης, διερωτώμαι γιατί άραγε δεν προβλέπεται στη συνθήκη ειρήνης, που θα υπογραφεί, άρθρο, που να αποκλείει επίθεση της Ρωσίας, εναντίον της ΕΕ. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι ότι οι Δυτικοί, ντρέπονται να απαιτήσουν από τη Ρωσία αυτή τη δέσμευση, δεδομένου ότι οι ίδιοι αθέτησαν την υπόσχεση που της έδωσαν, στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, περί μη γειτνίασής της με χώρες του ΝΑΤΟ.