Εις μνήμην των πεσόντων πινάκων

Τι διαβάζω στη «δημοκρατία», ρε σύντροφοι; Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Συραγώ Τσιάρα αποφάσισε, με τη σύμφωνη γνώμη του δημιουργού κ. Κατσαδιώτη, όπως οι πίνακες που δέχθηκαν την επίθεση του κ. Παπαδόπουλου συνεχίσουν να εκτίθενται, αλλά στο πάτωμα, όπως είναι κατεστραμμένοι, με συνοδευτικό κείμενο που να εξηγεί ότι αυτό γίνεται με στόχο να αναδειχθεί η βία ως κοινωνικό σύμπτωμα. Λυπάμαι, αλλά θα κατηγορήσω την κυρία διευθύντρια για έλλειψη φαντασίας. Εγώ τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση της; Θα ζητούσα από έναν εικαστικό να φτιάξει ένα γλυπτό αφιερωμένο στο συμβάν, όπως π.χ. αυτό στη μνήμη των… νεκρών της ΕΡΤ. Εκεί οι επισκέπτες θα εναποθέτουν άνθη.

Θα έκανα περίφραξη του χώρου με αγκαθωτό συρματόπλεγμα, για να δείξω τη φυλάκιση των ιδεών. Θα χρωμάτιζα μαύρο τον απέναντι τοίχο για να τονίσω τη μαύρη αντίδραση. Θα έφερνα την Γκρέτα Τούνμπεργκ (την ξεχάσατε κιόλας;) για να κάνει σειρά διαλέξεων για την κλιματική αλλαγή, η οποία, ως γνωστόν, φταίει για όλα. Θα διοργάνωνα πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, πρώτον, διότι είναι κοντά (μην ξεποδαριαστούμε κιόλας) και, δεύτερον, διότι η Αμερική φταίει για όλα. Τέλος, θα ζητούσα από την ΕΠΟ να τηρηθεί σιγή τριών λεπτών (έτσι, μπόλικη μπόλικη, όχι το τσουρούτικο ένα λεπτό) σε όλους τους αγώνες όλων των κατηγοριών, εις μνήμην των πεσόντων πινάκων. Αυτά.