Είναι ευκολότερο να πιστέψεις ότι υπήρξε πρίγκιπας που έψαχνε την καλή του, την Σταχτοπούτα, προβάροντας σε πόδια γυναικών το γοβάκι που της έπεσε στον χορό, παρά στην ελληνοτουρκική φιλία. Αυτό το «όχημα» ουδέποτε γίνεται μεγαλοπρεπής άμαξα, αλλά παραμένει πάντοτε κολοκύθα, η οποία οδηγεί σε μαζικούς τάφους και τόπους μαρτυρίου. Ουδέν καλό «επεισόδιο» έχει το σίριαλ των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Τουρκία, ως γεωπολιτική και ιστορική οντότητα, είναι τόσο φιλική με τον Ελληνισμό όσο ο βάκιλος της φυματίωσης με τον ανθρώπινο οργανισμό.
Οι λαοί έχουν πράγματα να χωρίσουν. Τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τις κακουργίες σε βάρος των Ελλήνων δεν τις διέπραξαν οι σουλτάνοι, οι πρωθυπουργοί, οι πλούσιοι Τούρκοι και οι πασάδες αλλά ο λαός, οι πολίτες (αν μπορούν να θεωρηθούν πολίτες τα στίφη των δολοφόνων, που τράφηκαν από τις σάρκες των προγόνων μας και άλλων φυλών και λαών της ευρύτερης περιοχής).
Οι Τούρκοι όχι μόνο δεν έχουν παραδεχθεί τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που βαραίνουν τους προγόνους τους, αλλά ανέλαβαν προθύμως να φέρουν και οι ίδιοι και οι απόγονοί τους τούτο το επικατάρατο φορτίο. Πανηγυρίζουν σαν ύαινες για την άλωση της Πόλης (για το κτίσιμο και τη δόξα της οποίας δεν είχαν βάλει ούτε λιθαράκι), γιορτάζουν τη σφαγή των Ελλήνων της Μικρασίας και του Πόντου, παρελαύνουν στα Κατεχόμενα της Κύπρου, κομπάζουν ότι «μας έριξαν στη θάλασσα», σαν τους ληστές που καμαρώνουν για τους φόνους τους και το μεγάλο πλιάτσικο που έκαναν στα σπίτια νοικοκυραίων.
Δεν πρόκειται να υπάρξει ελληνοτουρκική φιλία αν δεν πληρώσουν σε ηθικό, διπλωματικό, στρατιωτικό και εδαφικό επίπεδο για τις αδικίες τους σε βάρος μας. Και η σωστή πληρωμή περνά και από τη δική τους παραδοχή ότι είναι αποδοχείς προϊόντων εγκλήματος και όχι ιστορικής, πολιτισμικής κληρονομιάς.
Φυσικά, όλα αυτά πρέπει να ακολουθήσει και η οικονομική αποζημίωση: να καταβάλουν με τον προβλεπόμενο τόκο μέχρι το τελευταίο σεντ, γρόσι, δραχμή, ευρώ και λίρα όλα όσα έχουν στερήσει από το έθνος μας με τη συμπεριφορά τους. Η χώρα που κατοικούν δεν τους ανήκει. Και τα δίκαιά μας δεν θα πάψουμε να τα λέμε μέχρι να αποδείξουμε την ισχύ και την εγκυρότητά τους με πράξεις.
Πράξη ήταν και η Εθνεγερσία του 1821 και αξίζει κάθε δόξα και τιμή στους ήρωες και τους μάρτυρες που σήκωσαν τα όπλα εναντίον του προαιώνιου εχθρού και μας δώρισαν το ύψιστο αγαθό της Ελευθερίας!
Η Νίκη (Κωστής Παλαμάς)
Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο και ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα απ’ τον αρχαίο τον καιρό,
στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε κι έχουν αθάνατη ζωή
και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί.
Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο κι ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα απ’ τον αρχαίο τον καιρό,
Είδα τη Νίκη τη μεγάλη, τη Νίκη τη παντοτινή,
την είδα εμπρός μου να προβάλλει με φορεσιά ολοφωτεινή.
Ζήτω η 25η Μαρτίου του 1821!Η Μεγαλόχαρη μητέρα Παναγιά μας να μας έχει υπό την σκέπη της.Χρόνια πολλά, Ελληνες. Χρόνια πολλά, Ελλάδα μας.
με τους γενοκτόνους μας και στο δράμα τους για τον Ιμάμογλου που δήλωσε στην Κερασούντα του Πόντου “περήφανος εγγονός του Τοπάλ Οσμάν”. Κατά το Μαύρο Πάσχα των Θρακιωτών του 1914, ένας χωρικός ονόματι Δημήτριος Γεωργής με το πρόσχημα ότι χρωστούσε φόρο, τον έσυραν στη φυλακή. Ο 12χρονος γιος του Απόστολος, ακολούθησε κλαίγοντας τον πατέρα του για να τον σώσει.Του ζητούσαν 17 λίρες αλλά ο Δημήτριος δεν είχε ούτε οβολό. Τον έδειραν μέχρι λιποθυμίας. Όταν ξύπνησε βρέθηκε γυμνός στο δρόμο κι ένας Τούρκος χωροφύλακας του είπε “φύγε και ο γιος σου θα πληρώσει το χρέος σου”. Ο μικρός Απόστολος αφέθηκε στα χέρια των αιμοβόρων αυτών τεράτων… .
Παπαφλέσσας: άσωτος αρχιμανδρίτης, γυναικάς, αδίστακτος απατεώνας – Ο ηρωικός θάνατος στο Μανιάκι τον λύτρωσε
Παπαφλέσσας: ήρωας μεν, αλλά άσωτος, γυναικάς, αδίστακτος απατεώνας, ανέντιμος! Ο ηρωικός θάνατος στο Μανιάκι τον λύτρωσε και τον κράτησε ζωντανό στην αγκαλιά της Ιστορίας.
Το όνομά του ήταν Γρηγόριος Δικαίος-Φλέσσας· στα κεφάλαια της ελληνικής ιστορίας πέρασε ως Παπαφλέσσας. Γράφει ο Θεόδωρος Δ. Παναγόπουλος στα «Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας» του (εκδόσεις Ενάλιος 2009): «Γεννήθηκε στο χωριό Πολιανή της Αρκαδίας. Από νωρίς αφιερώθηκε στην εκκλησία και έγινε καλόγερος. Ήρθε όμως σε σύγκρουση με έναν ισχυρό τούρκο της περιοχής και για να μην συλληφθεί το ‘σκασε για την Κωνσταντινούπολη. Δήλωσε μάλιστα, ότι θα γυρίσει “ή Δεσπότης ή Πασάς”. Δεν γύρισε βέβαια πάσας, αλλά γύρισε αρχιμανδρίτης. […]
|
»Κατά την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη η διαγωγή του και ο βίος του, σε κάθε άλλο ταίριαζε, παρά σε κληρικό. Αν και είχε γίνει αρχιμανδρίτης ήταν επιρρεπής στις ηδονές και μανιώδης γυναικάς. Είχε την φήμη πορνόβιου, ασώτου, αδίστακτου, απόκοτου και απατεώνα. Η συμπεριφορά του είχε εξοργίσει τους πάντες. Μόλις μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, αντί να κινείται συνωμοτικά, να περνάει απαρατήρητος και να μην δίνει αφορμές στις Τουρκικές Αρχές, συνεχίζει τον έκλυτο βίο του, με χαρές, τραγούδια και γυναίκες που καλούσε σπίτι του. Επωφελείται από τις συνδρομές των μελών της Εταιρείας, που είχε συγκεντρώσει για τις ανάγκες του Αγώνα, νοικιάζει καλύτερο σπίτι, ντύνεται “λαμπρώς και μεγαλοπρεπώς”, ενοχλεί τους γείτονες με τα γλεντοκόπια του και δίνει αφορμές στην αστυνομία να τον συλλάβει “δια την άτοπον και ανοίκειον διαγωγήν του, δίδοντος παράδειγμα διαφθοράς εις την συνοικίαν αυτού” ( όπως γράφει ο αγωνιστής της Επανάστασης, λόγιος, δικαστής και πολιτικός Δημήτριος Αινιάν).
Η Μάχη στο Μανιάκι ήταν το εισιτήριο του Παπαφλέσσα για την αθανασία.Η Μάχη στο Μανιάκι ήταν το εισιτήριο του Παπαφλέσσα για την αθανασία.
Δεν ντρέπεσαι παπά;
“Ε, παπά δεν ντρέπεσαι το σχήμα σου, να φέρνεις γυναίκες κάθε νύχτα στο σπίτι σου και να σηκώνεις την ησυχία των γειτόνων;” τον ρωτούν και τον ξαναρωτούν οι Τούρκοι που τον συνέλαβαν, γράφει ο Φώτιος- Φωτάκος- Χρυσανθόπουλος στο Βίο του Παπαφλέσσα».
Ο έμπορος και ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας Παναγιώτης Σέκερης σε επιστολή του προς τον Εμμανουήλ Ξάνθο χαρακτηρίζει τον Παπαφλέσσα «ορμητικό»: «…τούτος είναι ορμητικός, τον εγνώρισα πολλά καλά».
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα Απομνημονεύματά του είναι λάβρος: «…ο δε Δικαίος, άνθρωπος απαταιών και εξωλέστατος». Και συνεχίζει ο Μητροπολίτης, που ύψωσε (σύμφωνα με τον μύθο…) το Λάβαρο της Επανάστασης, για τον Παπαφλέσσα παραθέτοντας ένα περιστατικό: «Είχον φθάσει εις τον Πόρον προ καιρού τινός ογδοήκοντα βαρέλια μπαρούτη…η πρώτη και η μόνη συνδρομή όπου απεστάλη εις την Ελλάδα…αλλά και αυτή εις μάτην, επειδή με το να ήτον διωρισμένη εις παραλαβήν του Δικαίου Παπά Φλέσια, ούτος την παρέλαβεν και την επώλησεν, όθεν ήθελεν και εχρηματολόγει ενώ η Πατρίς εκινδύνευε …»!
Ιστορικοί χαρακτηρίζουν υπερβολικές φήμες όσα καταμαρτυρούνται στον Παπαφλέσσα, αλλά… Ο ιστορικός Τάσος Γριτσόπουλος χαρακτηρίζει τους χαρακτηρισμούς αυτούς ως ‘’αυστηρούς’’ και ‘’υπερβολικούς’’ και εξηγεί: «…δεν ανταποκρίνονται εις την πραγματικότητα εις όλην την έκτασιν…αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι περί του χαρακτήρος του Γρηγορίου…πολλά εγνώριζαν οι Πελοποννήσιοι και πλην αυτού…διάφοροι φήμαι τον παρουσίαζαν υπεράγαν ορμητικόν, ψευδολόγον, αδίστακτον, επικίνδυνον, και εις τους λογαριασμούς όχι εύτακτον».
Άπιστος και αγνώμων
Ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων- αγωνιστής της Επανάστασης κι αυτός- χαρακτηρίζει τον Παπαφλέσσα «ανυπόμονο, που δρούσε χωρίς να έχει επαρκή δεδομένα· εκινείτο με υπερβολή και αυθάδεια, ήταν φιλόδοξος και ματαιόδοξος, άπιστος και αγνώμων».
Ο ιστορικός, ερευνητής, φιλόλογος και συγγραφέας Τάσος Γριτσόπουλος γράφει ότι «…ο Δικαίος ήτο πρόσωπον ανωμάλου φύσεως. Η επιπολαιότης του έφερνε συχνά εις δύσκολον θέσιν τους αρχηγούς της Εταιρείας. Δια τούτο η περί αυτού γνώμη των Φιλικών δεν ήτο κολακευτική. […] ο αρχιμανδρίτης ήρχετο ορμητικός και υπέράγαν ενθουσιώδης να κηρύξη τον κατά της Τουρκίας πόλεμον. Το άλογον πάθος, η επικίνδυνος ορμητικότης, το ψεύδος, το παράτολμον μένος, η ανάμνησις των δεινών τεσσάρων αιώνων υπό δουλείαν […] εκπροσωπεί (ο Παπαφλέσσας) το απαραίτητον, αλλά εις πάσαν ενέργειαν επικίνδυνον, παράλογον πάθος».
Και από τα «Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας» ξανά: «Τον Ιανουάριο του 1821 καταφθάνει στο Αίγιο, τότε Βοστίτσα, ντυμένος με τούρκικα ρούχα και συναντιέται μυστικά με την πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία του Μοριά. Προσπαθεί να την πείσει ότι ήρθε ο καιρός να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Διηγείται φανταστικά γεγονότα, υπόσχεται αδύνατα, εξωφρενικά και απίστευτα πράγματα, ότι δηλαδή όπου να’ναι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης εκστρατεύει κατά της Κωνσταντινούπολης, ότι πίσω από τον Υψηλάντη βρίσκεται ο τσάρος, ότι ο ρωσικός στόλος καταφθάνει στο Αιγαίο, ότι μέσα στην Κωνσταντινούπολη είναι συγκεντρωμένοι 50.000 τζελέπηδες (σ.τ.σ. δολοφόνοι-εκτελεστές) που θα σφάξουν την οθωμανική ηγεσία, ότι, ότι, ότι… […] Ο παριστάμενος Ανδρέας Ζαΐμης απαντά: “Όλα τα παρά του Δικαίου λεχθέντα είναι άστατα, απελπισμένα, στασιαστικά, ιδιοτελή και σχεδόν μπίρμπαντικα (αλητήρια, απατεωνίστικα)». Δεν ήταν λοιπόν διατεθειμένοι να πιστέψουν οι πρόκριτοι του Μοριά τον φανφαρόνο και “εξωλέστατο” αρχιμανδρίτη, τα λόγια του οποίου και ο πρότερος βίος του, δεν τους ενέπνεαν καμία εμπιστοσύνη».
Το μνημείο της Μάχης στο Μανιάκι.Το μνημείο της Μάχης στο Μανιάκι.
Πρωτοστάτης του Εμφυλίου
Ο Παπαφλέσσας, ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Γεωργίου Κουντουριώτη πρωτοστάτησε στον Εμφύλιο Πόλεμο και διαδραμάτισε επαίσχυντο ρόλο στην καταδίωξη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη- τον οποίον είχε αρχικά υποστηρίξει- και των οπλαρχηγών της Πελοποννήσου. Ο Παπαφλέσσας έχει χαρακτηριστεί τυφλό όργανο του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη.
Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του γράφει για τον Παπαφλέσσα ότι δεν είχε τίποτε άλλο στο νου του παρά μόνο τα γλέντια και τα βιολιά: σε μάχες δεν λάμβανε μέρος ο αρχιμανδρίτης αλλά ήταν πάντοτε παρών σε πανηγύρια…
Ο σκωτσέζος ιστορικός Τζορτζ Φίνλεϊ (George Finlay), στην «Ιστορία της Ελλάδος» του, γράφει για τον Παπαφλέσσα: «Ήταν ο περισσότερο χωρίς αρχές άνδρας και μαζί με τον Κωλέττη, ο βιαιότερος διώκτης των μωραϊτών αρχηγών. Η πάγκοινη αγανάκτηση, που εκδηλωνόταν για τη διαγωγή του, έπεισε ότι θα ήταν επικίνδυνο να μείνει στο Ανάπλι, όπου η ακόλαστη ζωή του και οι φοβερές καταχρήσεις του, τον τοποθετούσαν ως πρώτο στόχο της λαϊκής οργής και τον έκαναν αποδιοπομπαίο τράγο. Είχε παντελή έλλειψη προσωπικής αρετής και πολιτικής τιμιότητας»!
Θάνατος και εξιλεώση
Κι αν όλα τα παραπάνω απαξιωτικά επίθετα συνοδεύουν το κύριο όνομα του Παπαφλέσσα, πώς, ουσιαστικά, μας «παραδόθηκε» ως ήρως της Ελληνικής Επανάστασης; Γράφει ο Θεόδωρος Παναγόπουλος: «Ο ηρωικός θάνατός του στο Μανιάκι, στις 20 Μαΐου του 1825, τον ηρωοποίησε και έτσι, εξαγνισμένο, μάς τον παρέδωσαν οι ιστορικοί μέχρι τις μέρες μας. Αν δεν συνέβαινε εκείνο το γεγονός είναι αμφίβολο αν σήμερα θα τον γνώριζαν οι Έλληνες. Ό,τι καλό γράφτηκε για αυτόν, γράφτηκε εξαιτίας του θανάτου του. Κάποιοι ιστορικοί (σ.τ.σ. Φραντζής, Σπηλιάδης, Φωτάκος) ισχυρίζονται ότι οδηγήθηκε στο Μανιάκι, κατατρυχωμένος από τύψεις και μετανιωμένος για όσα άθλια έπραξε κατά των συντρόφων του».
Γράφει ο Φωτάκος: «Είχε μετανοήσει δια τας πρότερον πράξεις και ενεργείας του προς καταστροφή των λεγόμενων ανταρτών. Και αν εφαίνετο νικητής, να ζητήσει έπειτα την απόλυσιν των εξορίστων και ιδίως του Κολοκοτρώνη… Επιθυμών δε προσέτι να φανή ότι αυτός επέβαλε την θέλησή του εις τον Κουντουριώτη και λοιπούς, ελευθερώνουν τους φυλακισμένους».
Ο Θεόδωρος Παναγόπουλος σημειώνει: «Ο Παπαφλέσσας δεν είχε μεταμεληθεί ούτε αισθάνονταν τύψεις για όσα είχε μέχρι τότε πράξει σε βάρος των καπεταναίων. Ήταν άνθρωπος, όπως όλοι ομολογούν, χωρίς αρχές, χωρίς ηθικές αναστολές. Δεν τον ενδιέφερε η τύχη των φυλακισμένων. Τουναντίον πολύ θα ήθελε την εξόντωση τους. Βρέθηκε, όμως, μπροστά σε πραγματική λαϊκή οργή και την αγανάκτηση φιλοτιμίαν ποιούμενος, εισηγείται την αποδοχή εκ μέρους της κυβέρνησης της αίτησης που του παρέδωσαν στην Τρίπολη· δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκεί βρέθηκε για να στρατολογήσει μαχητές για την επικείμενη μάχη στο Μανιάκι. Η κατακραυγή όλου του κόσμου εναντίον του και εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης της οποίας ήταν υπουργός, τον υποχρέωσε να κάνει τον ελιγμό του».
Και ο ηρωικός θάνατος στο Μανιάκι εξιλέωσε τον «άσωτο« παπά και τον παρέδωσε στις επόμενες γενιές άσπιλο, αμόλυντο και ιερό ήρωα της Επανάστασης.
Ο κινηματογραφικός «Παπαφλέσσας» (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) και πλάι του ο Λαυρέντης Διανέλλος στον ρόλο του παπα-ΓιώργηΟ κινηματογραφικός «Παπαφλέσσας» (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) και πλάι του ο Λαυρέντης Διανέλλος στον ρόλο του παπα-Γιώργη
Ουδείς εδάκρυσεν για τον θάνατο του Παπαφλέσσα
Και ο θρύλος για το θάνατο του Παπαφλέσσα διογκώθηκε περισσότερο από τα γραφόμενα του συγγραφέα Αναστάσιου Γουδά: «Λέγεται δε ότι μετά την μάχην ο Ιβραήμης, ευρών το τε σώμα και την απ’ αυτού κοπείσαν κεφαλήν του Παπαφλέσα και στήριξας αυτήν επί κορμού, εθαύμασεν τοσούτον το τε καλός και των ηρωισμών του ανδρός, ώστε τους μεν αποκτείναντας αυτόν επέπληξεν ως μη φεισαμένους τοιούτους ήρωος· προς δε τους περιεστώσας είπεν, ότι «αν η Ελλάς έχη και άλλους πολλούς ομοίους του Παπαφλέσα και των συν αυτώ πεσόντων , δυσκόλως θα υποτάξωμεν αυτήν»… Αγιογραφίες δίχως υπόβαθρο!
Στα Αρχεία Κουντουριώτου διαβάζουμε: «Ουδείς εδάκρυσεν για τον θάνατο του Παπαφλέσσα»!
Και ο πρόκριτος, οπλαρχηγός και πολιτικός Κανέλλος Δεληγιάννης, με απόθεμα μεγαλοψυχίας- διωχθείς κι αυτός από τον Παπαφλεσσα- σχολιάζει: «Ο ένδοξος αυτού θάνατος απέπλυνεν όλους τους ρύπους του ιδιωτικού και πολιτικού του βίου και χρεωστεί η πατρίς να τον συγκατατάξη και αυτόν μεταξύ των λοιπών ενδόξων και αθανάτων αυτής προμάχων».
Κι ο Παπαφλέσσας, το 1971, έγινε και κινηματογραφική ταινία που κόστισε 12 εκατομμύρια δραχμές- ποσό αστρονομικό για την εποχή- για να βλέπουν οι νέοι και να παραπληροφορούνται και να μαθαίνουν ανάπηρες ιστορίες…
Όχι, ο Παπαφλέσσας δεν ήταν ένας από τους ήρωες του Γκάτσου που: «… είναι πάντα ευγενικοί. Κάνουν πως, τάχα, λεπτομέρειες δε θυμούνται… Κι όταν η νύχτα τούς σκεπάζει με σιωπή, πετάν’ το θρύλο στα πουλιά κι αποκοιμιούνται…». Ο Παπαφλέσσας ήταν απότοκος του θρύλου, που προέκυψε από τον λεωνίδιο θάνατό του· όσο ζούσε στοίχειωνε τις ιδέες της Επανάστασης!
διαφωνω οριζοντιως και σκυμμενος !!!
Φαντάζομαι τά ίδια ισχύουν καί για τους Γερμανούς καί είναι πιο πρόσφατα.
Κύριε Λιάκο για πολλούς από μας είναι αυτονόητα αυτά που γράφετε. Δυστυχώς, οι κυβερνώντες έχουν άλλη άποψη, μάλλον από ότι φαίνεται την ακριβώς αντίθετη αν κρίνουμε κιόλας από διάφορες δηλώσεις της αδερφής (φτου φτου Παναγία μου) του υποτιθέμενου ΠΘ αλλά και άλλων “σοφών” της πολιτικής σκηνής…θιάσου ήθελα να πω…της χώρας μας.
Η Παναγιά μαζί μας, χρόνια πολλά και καλή λευτεριά, διότι ακόμα δεν…