Σαν βγεις στον πηγαιμό για το πάρκο Ελευθερίας… σε πιάνει απελπισία. Γίνομαι σαφέστερος: όταν βγεις από το μετρό στη στάση Μέγαρο Μουσικής, από την έξοδο προς το πάρκο Ελευθερίας, υπάρχει αμέσως δεξιά ένας πεζόδρομος παράλληλος προς τον μαντρότοιχο του ΝΙΜΤΣ. Ανεβαίνοντας λοιπόν τον πεζόδρομο, αριστερά σου είναι έξι μεγάλες μεταλλικές στήλες, στις οποίες αναγράφονται σκέψεις μεγάλων Ελλήνων (Σολωμού, Καζαντζάκη κ.ά.). Ως εδώ, καλά. Σε λίγο καιρό, όμως, οι στήλες αυτές δεν θα διαβάζονται, διότι η σκουριά, που τις έχει καταφάει, θα τις έχει στείλει… αδιάβαστες.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι, εάν προσπαθήσω να βρω τον υπεύθυνο, στον οποίο και θα θέσω το θέμα, θα τον βρω. Το βέβαιο είναι ότι στην περίπτωση αυτή θα αρχίσει ένας ωραίος αγώνας, που ο ένας θα πασάρει στον άλλον, σαν τον Κωνσταντέλια στον Καρέτσα, και στο τέλος μπορεί να έχουμε και κανένα μπάζωμα ή να κατηγορηθώ εγώ…
Για αυτό θα εφαρμόσω την πρακτική του Θοδωράκη Βλάση (Ντ. Ηλιόπουλος στον «Φίλο μου τον Λευτεράκη»), ο οποίος, αγανακτισμένος με την υπάλληλο που του έφερε ακαίρως τη γούνα και δεν καταλαβαίνει η δόλια σε ποιον πρέπει να πει «θα περάσει ο κ. Θοδωράκης», αγανακτεί και ωρύεται: «Σ’ όλους. Σ’ όποιον βρεις πες “θα περάσει ο κύριος Θοδωράκης”. Και πού θα πάει; Θα το πεις κι εκεί που πρέπει».
Πώς μιλάτε έτσι κύριε; Ξέρετε σε ποιον μιλάτε;Ε; Εδώ είναι υπερεσια!