Γιατί δεν βλέπει το… προφανές;

Η προγραμματισμένη για σήμερα συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ισραηλινό ηγέτη Μπενιαμίν Νετανιάχου έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα, και όχι κάτω από την πίεση τρίτων πλευρών, που ενθαρρύνουν τη στενότερη συνεργασία των δύο χωρών σε στρατηγικούς τομείς.

Η ανάπτυξη ισχυρών συμμαχικών δεσμών με το Ισραήλ καθίσταται μονόδρομος για την Ελλάδα, ειδικά μετά την επανεκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και ανεξάρτητα από το πόσο αυτή η προοπτική ενοχλεί την Τουρκία.

Οπως έχω επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα, η νέα διοίκηση Τραμπ στελεχώνεται από ζηλωτές της θεωρίας της σύγκρουσης των πολιτισμών. Στη μία πλευρά βρίσκεται ο εβραιοχριστιανικός πολιτισμός, με τις κοινές αξίες υπεράσπισης της δυτικής κληρονομιάς, και απέναντι βρίσκεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ, στη σκοταδιστική του εκδοχή, που σήμερα κηδεμονεύεται από την Τουρκία του Ερντογάν και «αβαντάρεται» εμμέσως από τα κέντρα της παγκοσμιοποίησης, με ισχυρά ερείσματα στην Ευρώπη.

Αυτή η σαφέστατη διάκριση στρατοπέδων που μάχονται για την παγκόσμια εξουσία έπρεπε να μας έχει κάνει από πολύ νωρίς να σπεύσουμε να συνταχθούμε με την παράταξη των σύγχρονων «σταυροφόρων», απλά και μόνο γιατί αυτό επιβάλλουν η ιστορία μας και η σύγχρονη γεωστρατηγική πραγματικότητα. Εχθρός της σημερινής Ελλάδας (όπως και της παλαιότερης) είναι η Τουρκία και, κατ’ επέκταση, το νεοοθωμανικό ισλαμικό κίνημα. Οχι η Ρωσία!

Εθνικά συμφέροντα

Δυστυχώς, ο κύριος Μητσοτάκης, για λόγους που θα κληθεί να εξηγήσει ο ιστορικός του μέλλοντος, μοιάζει να αμφιταλαντεύεται ενώπιον μιας επιλογής που για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας μοιάζει κάτι παραπάνω από προφανής. Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει διολισθήσει σε παρακολούθημα εκείνης του Ερντογάν και οι αναιμικές κινήσεις μας στη γεωπολιτική σκακιέρα κυριαρχούνται από ανεπίτρεπτη φοβικότητα απέναντι σε ενδεχόμενες αντιδράσεις της Τουρκίας.

Την περασμένη Τετάρτη, το Ελληνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ), που αναδύεται πλέον ως εθνικό αντίβαρο του ετεροπροσδιοριζόμενου ΕΛΙΑΜΕΠ, από κοινού με το ελληνικό παράρτημα του αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (Republicans Overseas), οργάνωσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εσπερίδα, φιλοδοξώντας να υποδείξει στην ελληνική κυβέρνηση το «προφανές»: την αναγκαστική δηλαδή σύμπλευση με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ του Τραμπ όχι μόνο στο στρατιωτικό, αλλά και στο ενεργειακό επίπεδο, που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες αμυντικής αποτροπής έναντι της Τουρκίας.

Απευθυνόμενος στους συνέδρους, ο γνωστός Αμερικανοεβραίος δικηγόρος και αντιπρόεδρος των Republicans Overseas Μαρκ Ζελ επιχείρησε με κομψό τρόπο να εξηγήσει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη το προφανές, υπονοώντας ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός μοιάζει να έχει… χάσει επεισόδια και να βρίσκεται κολλημένος στα κελεύσματα της διοίκησης των Δημοκρατικών και του Μπάιντεν, η οποία όμως ανήκει στο παρελθόν. Ο Ζελ ήταν φανερό ότι αναφερόταν στον διορισμό του περιβόητου Νίκου Τσάφου στην ευαίσθητη θέση του υφυπουργού Ενέργειας. Απέφυγε να τον κατονομάσει, αλλά αναφέρθηκε ονομαστικά στα δύο «αφεντικά» του, τον ανθέλληνα πρώην Αμερικανό πρέσβη Τζέφρι Πάιατ και τον σκοτεινό «ντιλαδόρο» Αμος Χόκσταϊν, τους δύο «νεκροθάφτες» δηλαδή του ενεργειακού εγχειρήματος του East Med, που αν είχε υλοποιηθεί θα έφερνε την Ελλάδα πολύ κοντά με το Ισραήλ, θα οδηγούσε στην ενεργειακή της απεξάρτηση και, βέβαια, θα λειτουργούσε ως ανασχετικός μοχλός ως προς τις ενεργειακές επιδιώξεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στο ίδιο μήνυμα, ο Ζελ επεφύλαξε και μια σπουδαία είδηση: το project με τη νέα διοίκηση Τραμπ παραμένει ζωντανό, αλλά και, εκτός από τις ΗΠΑ, την Ελλάδα και την Κύπρο, ενδιαφέρεται να συμμετάσχει και η Ινδία, που έχει μεταφέρει αυτή την πρόθεσή της επίσημα στην αμερικανική πλευρά!

Στο ίδιο πνεύμα, οι εξέχοντες ομιλητές του συνεδρίου, καθηγητές, στρατιωτικοί και στελέχη του δημόσιου τομέα, εξήγησαν ότι ο East Med αποτελεί για τη χώρα μας εγχείρημα στρατηγικής σημασίας, που θα μας «παντρέψει» για το ορατό μέλλον με τις ΗΠΑ, κυρίως όμως με το Ισραήλ, αναβαθμίζοντας κάθετα την αποτρεπτική ισχύ της χώρας μας. Προφανή πράγματα, δηλαδή.

Δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει να μην καταλαβαίνει… Αξιοποίησε σε κρίσιμη κυβερνητική θέση για την ενεργειακή πολιτική της χώρας έναν διακηρυγμένο πολέμιο του East Med και δολιχοδρομεί ανάμεσα στην εξίσου προφανή ανάγκη σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ και στις ευαισθησίες ή τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει προς τον πρόεδρο Ερντογάν!

Η σημερινή συνάντησή του με τον Νετανιάχου γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε μια προσπάθεια να «κατευναστεί» ο αμερικανικός παράγοντας, που έχει εκνευριστεί με αυτή την ανεξήγητη αβελτηρία, αλλά και χάρη στην επίμονη προτροπή της Κύπρου, που μοιάζει να έχει αντιληφθεί πολύ καλύτερα τα πράγματα και, παρά το μικρό της μέγεθος, «παίζει μπάλα» στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Το ερώτημα είναι αν στις επαφές του με την ισραηλινή ηγεσία ο Ελληνας πρωθυπουργός θα κάνει σαφή αναφορά στο σχέδιο κατασκευής του East Med, από τη στιγμή που έχει διορίσει στην κυβέρνησή του έναν από τους αρχιτέκτονες της υπονόμευσής του!

Τολμηρό βήμα

Απορίας άξιον είναι επίσης αν του περνά από το μυαλό κάποιο ακόμα πιο τολμηρό βήμα, για να σφραγιστεί η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, όπως η αναγνώριση (αντί συγκεκριμένων ανταλλαγμάτων) των Ιεροσολύμων ως πρωτεύουσας του εβραϊκού κράτους, με δεδομένη μάλιστα τη διαρκή επίκληση της ιστορικής πόλης στα νεοοθωμανικά παραληρήματα του Ερντογάν.

Ασφαλώς, τέτοιες «υπερβάσεις» προϋποθέτουν πολιτικό τσαγανό, που ο κύριος Μητσοτάκης δεν διαθέτει, από τη στιγμή μάλιστα που έχει επιλέξει να καταστήσει τη χώρα καταφύγιο για εκατοντάδες χιλιάδες -αδιευκρίνιστης προέλευσης και ποινικού μητρώου- ισλαμιστές.

Υπερβάσεις, λοιπόν, δεν περιμένουμε από έναν εξαρτημένο πρωθυπουργό. Αλλά τουλάχιστον μια διάκριση μεταξύ εχθρών και φίλων της ίδιας του της πατρίδας. Σφιχταγκαλιάζεται με τον Ζελένσκι, με τον Ράμα, με τους Αζέρους και τους Πακιστανούς, την ίδια ώρα που ο υπουργός του των Εξωτερικών προσκυνά τον Ερντογάν. Είναι αυτό εθνική πολιτική;